De meningen zijn niet bepaald verdeeld hier, zie ik al. Ik kan me alleen maar bij de rest aansluiten: De Gebroeders Leeuwenhart is een fantastisch boek. Nu ben ik sowieso wel een liefhebber van avontuurlijke verhalen en heb ik niets tegen kinderboeken, dus net als The Chronicles of Narnia kan ik dit boek gerust blijven lezen nu ik al lang niet meer tot de doelgroep behoor.
Kinderboek, doelgroep - het zijn ook maar relatieve termen. Ja, de belangrijkste personages zijn kinderen en voor het taalgebruik hoef je niet veel moeite te doen. Verder is dit boek allesbehalve kinderachtig: het verhaal is erg spannend en bevat veel bijzonder zware thema's. Astrid Lindgren weet dood en tirannie te beschrijven op een manier die een kind kan begrijpen, zonder iets af te doen aan de ernst ervan, zelfs zonder dat het boek zelf loodzwaar wordt. Wat ongelooflijk knap gedaan.
Het resultaat is een bijzonder ontroerend boek. Lindgren maakt het nergens te ingewikkeld - zo vraagt Kruimel zich nooit af hoe Jonathan zoveel weet over Nangijala. Dat maakt ook helemaal niet uit: hij vertrouwt zijn broer volkomen. De thema's zijn daardoor wel zwaar, maar niet al te gecompliceerd (de eerste keer dat ik dit boek las was al zo lang geleden dat ik niet meer wist wie de verrader was in het Kersendal, en ik had al een hele theorie over een dubbelspion bedacht, maar zo ingewikkeld hoeft het helemaal niet). Verder is het boek ook gewoon heel spannend, met Katla die zo angstaanjagend is dat Kruimel niet durft te vragen wat zij nou eigenlijk is, onderaardse gangen, geheime boodschappen...
Veel te snel uit, De Gebroeders Leeuwenhart. Misschien is dat wel het enige nadeel.