Billy Summers is een boek waar je volgens mij uren over kan doorbomen. Er gebeurt zoveel, logisch wanneer je drie verhalen in één boek stopt. Er is namelijk een begin ("Billy de huurmoordenaar"), een midden ("Billy de detective") en een slot ("Billy de
wraakengel").
"Billy de huurmoordenaar" heb ik heel graag gelezen. Iemand nestelt zich in een kleine Amerikaans stad, blend fantastisch in maar heeft een geheim dat hij met zich meedraagt. Kan het nog Stephen Kinger worden? Maar goed, hij is er de meester in en hoewel ik het al tig keer beleefd heb, vind ik het opnieuw goed en is dit waarvoor ik gekomen ben. Een concert van U2 heeft ook Sunday Bloody Sunday nodig, toch? Tegelijkertijd merk je aan een aantal dingetjes dat het niet
top top is. Een huurmoordenaar sympathiek laten overkomen door hem met kinderen Monopoly te laten spelen... Het is dat het Stephen King is, en daardoor fantastisch geschreven, maar als je er even over nadenkt... Bovendien heb ik kinderen van dezelfde leeftijd en die gaan echt niet uit zichzelf vragen om Monopoly te spelen. Je zal sneller een iPad onder je neus geduwd krijgen. Een teken dat King iets minder mee is met het leven (als 74jarige is dat best ok) maar daardoor verliest het boek zijn eventuele grandeur die
11/22/63 - Stephen King (2011) - BoekMeter.nl wel had. Toch nog een 4* tot aan pagina 200, wat mij betreft.
Vervolgens maakt Alice haar intrede. Zij zal een hoofdpersonage blijken te zijn en maakt haar intro dus halverwege het boek. Dat ligt me niet zo. Het doet me aan Holly Gibson denken en dat moet zowat mijn minst favoriete personage uit mijn minst favoriete King boek zijn. Het verhaal gaat vanaf dan de Mr Mercedes toer op en tja... ik lees ze nu eenmaal niet graag, de
wie is de vader, wie is de dader verhalen. We komen te weten wie de echte opdrachtgever is, maar dat personage heeft geen enkele voorgaande vermelding. Het geeft me een "je hebt er nog nooit van gehoord, maar hier is hij dan" gevoel. Je kan volgens mij als lezer niet mee puzzelen tijdens de zoektocht, je komt het uiteindelijk gewoon te weten en dat is het dan.
En dan moet het boek naar zijn apotheose, maar hier betekent dat dat Billy
de slechte man elimineert. Dat doet hij dan ook en dat is het dan. O ja, hij
sterft. Door de techniek om het personage een boek te laten schrijven en ons dat ook te laten lezen, levert dit een twist op. Eerlijk gezegd kon deze twist me niet zoveel schelen. Alice en Billy konden me niet aan hun kant krijgen en dus deed de afloop me weinig.
Globaal genomen dus een degelijk boek maar van King verwacht ik meer. Misschien is dat niet eerlijk, maar anderzijds ben ik bereid over enkele irritante dingen (commentaar op Trump, belachelijke maffia namen, fat shaming) heen te lezen en dit boek alsnog gemiddeld goed te noemen. Ik denk dat King als schrijver en ik als lezer sinds de Castle Rock dagen in tegengestelde richtingen geëvolueerd zijn. Mijn slotsom is dat hij met Billy Summers een werk aflevert dat zeer leesbaar is, waar je één en ander kan over vertellen, maar volgende maand wellicht vergeten is.
3*