Een boek waar ik al een paar keer tegenaan heb zitten hikken. Voor een werkstuk heb ik onderzocht of dit een jeugdboek dan wel een boek voor volwassenen is (in hoeverre je daar uit kunt komen...). Omdat ik eerst recensies en boekverslagen heb gelezen, waren de grote lijnen van het verhaal al bekend. Tel daar bij op dat mijn hoofd niet echt stond naar verhalen die in het verre verleden spelen en verteld worden vanuit een jeugdig perspectief en mijn stroeve start is verklaard. Daarna had ik geen zin meer om het werkstuk te schrijven (boek kwam al m'n neus uit). En nu, nu moet ik ook nog een leesverslagje op boekmeter in elkaar flansen, gewoon uit principe.
Eigenlijk weet ik gewoon niet zoveel te zeggen over de roman. Het zit allemaal goed in elkaar, het idee om een over-bekend verhaal vanuit een nieuw perspectief te vertellen is interessant, en Provoost roept boeiende morele vragen op. Maar toch vind ik De Arkvaarders niet echt een topper. Daarvoor is het mij te duidelijk geschreven. De vragen worden niet zomaar gesuggereerd, ze worden luid en duidelijk uitgeroepen. En het perspectief irriteert ook wel wat, door de overdreven wijsheid die de verteller zich aanmeet. En daar bovenop vind ik het taalgebruik ook nogal gekunsteld af en toe; en dat zeg ik niet vaak. En qua beschrijvingen had het ook wel een onsje minder gekund.
Toch krijgt de roman een voldoende, simpelweg omdat ik het wel mooi vind hoe Provoost het Bijbelverhaal van een nieuwe interpretatie voorziet door een paar extra personages in het leven te roepen die zorgen een invulling van wat er in de hoofden van de niet-uitverkorenen omging.