Ichininsho Tansu - Haruki Murakami (2020)
Alternatieve titels: Eerste Persoon Enkelvoud | First Person Singular
mijn stem
23 stemmen
Japans
Verhalenbundel
Psychologisch
240 pagina's
Eerste druk: Bungeishunjū,
Tokio (Japan)
Een toevallige ontmoeting op een parkbankje verandert in een raadselachtig wiskundig onderhoud dat de verteller nog decennia later bezighoudt. Een naamloze, oudere man denkt terug aan twee bepalende liefdes uit zijn jeugd. Een logé in een aftands pension wordt deelgenoot van de romantische ontboezemingen van een melancholieke aap. De acht verhalen in Eerste persoon enkelvoud worden allemaal verteld door een klassieke Murakamiaanse ikfiguur die soms verdacht veel overeenkomsten toont met de schrijver zelf.
1
geplaatst: 23 maart 2021, 21:18 uur
Op basis van de recensie in Trouw heeft de nieuwe Murakami voor mij geen prioriteit.
Recensie Trouw
Recensie Trouw
Murakami’s personages hadden altijd iets om voor te vechten. In ‘Eerste persoon enkelvoud’ niet meer
Voor het eerst schrijft Haruki Murakami over leeftijdgenoten. Dat stemt niet vrolijk.
Casper Luckerhof27 februari 2021
Toen ik, net twintig, Kafka op het strand van Haruki Murakami las, was dat een openbaring. Voor het eerst voelde ik me echt begrepen door een schrijver. Murakami gaf me het idee dat het niet erg was om geen grote ambities of ideologische drijfveren te hebben. Die waren toch niet veel waard. Beter was het om je gewoon over te geven aan het leven zoals dat zich aandiende. Op je kamer wat naar muziek luisteren. Een magnetronmaaltijd hier en daar. Af en toe een vriendin. Ging het goed, dan had je geluk. Ging het niet goed, nu ja, zo was het leven nu eenmaal soms.
Misschien zit ik ernaast, maar ik denk dat Murakami’s wereldwijde succes schuilt in zijn vermogen om lezers op die manier gerust te stellen. Je hoeft niet mee te doen aan de rat race van de hedendaagse maatschappij. Het is niet erg om doodnormaal te zijn. Bovendien dient het avontuur zich vroeg of laat altijd aan, of je het nu wilt of niet. Zo gaat het in ieder geval in zijn romans.
Eerste persoon enkelvoud, de nieuwe verhalenbundel van de 72-jarige Murakami, is anders van toon. Somberder. De hoofdpersonages zijn alle oudere mannen – opvallend, want vrijwel nooit schrijft hij over leeftijdgenoten – en hebben hun avonturen reeds volbracht. Het is tijd om de balans op te maken: wat is de betekenis van hun herinneringen? Waarom zijn sommige dingen gegaan zoals ze zijn gegaan?
Zo denkt een man terug aan een vrouw met wie hij ooit een nacht heeft doorgebracht. Hij was negentien, zij halverwege de twintig. Het was laat, zij had geen zin meer om door te reizen naar huis en dus bleef ze maar bij hem slapen. Hij verwachtte er verder niets van, maar een week later stuurde ze hem een bundel met weinig opbeurende, zelfgeschreven gedichten toe: ‘of je nu afsnijdt/of afgesneden wordt /als een kussen van steen /je nek aanraakt, /dan weet je: stof wordt tot stof’.
‘Onze lichamen naderen elk moment, zonder terug te kunnen, verval en dood’, mijmert de oude man haast op boeddhistische wijze als hij jaren later de gedichten terugleest. ‘Ik weet niet hoeveel betekenis of waarde het eigenlijk heeft om al deze dingen te onthouden, of om deze verschoten dichtbundel af en toe uit zijn laatje tevoorschijn te halen en te herlezen. De waarheid is dat ik het werkelijk niet weet.’
Andere personages in het boek vergaat het hetzelfde. Het lukt ze niet betekenis aan hun herinneringen toe te kennen. In een verhaal trekt iemand de conclusie ‘dat zaken als principe of bedoeling eigenlijk niet de kern van de zaak zijn’. Soms gebeuren dingen nu eenmaal. ‘Ik denk dat er niets anders op zit dan op zulke momenten zonder iets te denken en zonder er iets van te vinden gewoon je ogen dicht te doen en ze voorbij te laten komen. Alsof je onder een hoge golf door duikt.’
In vorige boeken heeft Murakami’s nihilisme mij nooit zo gestoord. Misschien omdat er voor zijn personages altijd nog iets was om voor te strijden, zoals een verlangen naar waarheid (ook al werd die nooit gevonden). In Eerste persoon enkelvoud is daar geen sprake meer van. Het zoeken is opgehouden. ‘Het enige wat daarna is overgebleven, is een magere herinnering’, aldus iemand in het boek. Dat is toch wat onbevredigend. Als herinneringen geen functie hebben en niet verklaard kunnen worden, maar louter dienen als vermakelijke anekdotes, staat er niets meer op het spel.
Haruki Murakami
Eerste persoon enkelvoud
Atlas Contact; 288 blz. € 22,99
Voor het eerst schrijft Haruki Murakami over leeftijdgenoten. Dat stemt niet vrolijk.
Casper Luckerhof27 februari 2021
Toen ik, net twintig, Kafka op het strand van Haruki Murakami las, was dat een openbaring. Voor het eerst voelde ik me echt begrepen door een schrijver. Murakami gaf me het idee dat het niet erg was om geen grote ambities of ideologische drijfveren te hebben. Die waren toch niet veel waard. Beter was het om je gewoon over te geven aan het leven zoals dat zich aandiende. Op je kamer wat naar muziek luisteren. Een magnetronmaaltijd hier en daar. Af en toe een vriendin. Ging het goed, dan had je geluk. Ging het niet goed, nu ja, zo was het leven nu eenmaal soms.
Misschien zit ik ernaast, maar ik denk dat Murakami’s wereldwijde succes schuilt in zijn vermogen om lezers op die manier gerust te stellen. Je hoeft niet mee te doen aan de rat race van de hedendaagse maatschappij. Het is niet erg om doodnormaal te zijn. Bovendien dient het avontuur zich vroeg of laat altijd aan, of je het nu wilt of niet. Zo gaat het in ieder geval in zijn romans.
Eerste persoon enkelvoud, de nieuwe verhalenbundel van de 72-jarige Murakami, is anders van toon. Somberder. De hoofdpersonages zijn alle oudere mannen – opvallend, want vrijwel nooit schrijft hij over leeftijdgenoten – en hebben hun avonturen reeds volbracht. Het is tijd om de balans op te maken: wat is de betekenis van hun herinneringen? Waarom zijn sommige dingen gegaan zoals ze zijn gegaan?
Zo denkt een man terug aan een vrouw met wie hij ooit een nacht heeft doorgebracht. Hij was negentien, zij halverwege de twintig. Het was laat, zij had geen zin meer om door te reizen naar huis en dus bleef ze maar bij hem slapen. Hij verwachtte er verder niets van, maar een week later stuurde ze hem een bundel met weinig opbeurende, zelfgeschreven gedichten toe: ‘of je nu afsnijdt/of afgesneden wordt /als een kussen van steen /je nek aanraakt, /dan weet je: stof wordt tot stof’.
‘Onze lichamen naderen elk moment, zonder terug te kunnen, verval en dood’, mijmert de oude man haast op boeddhistische wijze als hij jaren later de gedichten terugleest. ‘Ik weet niet hoeveel betekenis of waarde het eigenlijk heeft om al deze dingen te onthouden, of om deze verschoten dichtbundel af en toe uit zijn laatje tevoorschijn te halen en te herlezen. De waarheid is dat ik het werkelijk niet weet.’
Andere personages in het boek vergaat het hetzelfde. Het lukt ze niet betekenis aan hun herinneringen toe te kennen. In een verhaal trekt iemand de conclusie ‘dat zaken als principe of bedoeling eigenlijk niet de kern van de zaak zijn’. Soms gebeuren dingen nu eenmaal. ‘Ik denk dat er niets anders op zit dan op zulke momenten zonder iets te denken en zonder er iets van te vinden gewoon je ogen dicht te doen en ze voorbij te laten komen. Alsof je onder een hoge golf door duikt.’
In vorige boeken heeft Murakami’s nihilisme mij nooit zo gestoord. Misschien omdat er voor zijn personages altijd nog iets was om voor te strijden, zoals een verlangen naar waarheid (ook al werd die nooit gevonden). In Eerste persoon enkelvoud is daar geen sprake meer van. Het zoeken is opgehouden. ‘Het enige wat daarna is overgebleven, is een magere herinnering’, aldus iemand in het boek. Dat is toch wat onbevredigend. Als herinneringen geen functie hebben en niet verklaard kunnen worden, maar louter dienen als vermakelijke anekdotes, staat er niets meer op het spel.
Haruki Murakami
Eerste persoon enkelvoud
Atlas Contact; 288 blz. € 22,99
0
...stilte...
geplaatst: 23 maart 2021, 21:55 uur
Nou, ik ben erg benieuwd naar "de oude man" Murakami.
2
geplaatst: 23 maart 2021, 22:00 uur
Ik hecht 0,0 waarde aan recensies, in de eerste alinea van de recensist herken ik me al direct niet, dus ik ga zelf wel kijken wat ik ervan vindt. Als ik me niet vergis staan er twee verhalen in die ik vorig jaar al gelezen heb en die vond ik ook niet slecht.
Sowieso merk ik dat het inmiddels weer een beetje bon ton begint te worden om Murakami niet meer zo bijzonder te vinden. In dat boekenweekprogramma trok Ozcan Akyol ook al een vies gezicht toen Murakami ter sprake kwam, "nog steeds?" zei hij, toen zijn gast vertelde graag Murakami te lezen.
Het zal allemaal wel, net als wat één/een recensist er van vindt. Ik vind sowieso niet alles van Murakami geweldig, maar ben en blijf wel altijd benieuwd naar nieuwe verhalen van hem, ga deze bundel dan ook zeker wel lezen.
Sowieso merk ik dat het inmiddels weer een beetje bon ton begint te worden om Murakami niet meer zo bijzonder te vinden. In dat boekenweekprogramma trok Ozcan Akyol ook al een vies gezicht toen Murakami ter sprake kwam, "nog steeds?" zei hij, toen zijn gast vertelde graag Murakami te lezen.
Het zal allemaal wel, net als wat één/een recensist er van vindt. Ik vind sowieso niet alles van Murakami geweldig, maar ben en blijf wel altijd benieuwd naar nieuwe verhalen van hem, ga deze bundel dan ook zeker wel lezen.
0
geplaatst: 23 maart 2021, 22:05 uur
Abubakari schreef:
Ik hecht 0,0 waarde aan recensies, in de eerste alinea van de recensist herken ik me al direct niet, dus ik ga zelf wel kijken wat ik ervan vindt. Als ik me niet vergis staan er twee verhalen in die ik vorig jaar al gelezen heb en die vond ik ook niet slecht.
Sowieso merk ik dat het inmiddels weer een beetje bon ton begint te worden om Murakami niet meer zo bijzonder te vinden. In dat boekenweekprogramma trok Ozcan Akyol ook aleen vies gezi ht toen Murakami ter sprake kwam, "nog steeds?" zei hij, toen zijn gadt vertelde graag Murakami te lezen.
Het zal allemaal wel, net als wat één/een recensist ervan vindt, het zal allemaal wel. Ik vind sowieso niet alles van Murakami geweldig, maar ben en blijf wel altijd benieuwd naar nieuwe verhalen van hem, ga deze bundel dan ook zeker wel lezen.
Ik hecht 0,0 waarde aan recensies, in de eerste alinea van de recensist herken ik me al direct niet, dus ik ga zelf wel kijken wat ik ervan vindt. Als ik me niet vergis staan er twee verhalen in die ik vorig jaar al gelezen heb en die vond ik ook niet slecht.
Sowieso merk ik dat het inmiddels weer een beetje bon ton begint te worden om Murakami niet meer zo bijzonder te vinden. In dat boekenweekprogramma trok Ozcan Akyol ook aleen vies gezi ht toen Murakami ter sprake kwam, "nog steeds?" zei hij, toen zijn gadt vertelde graag Murakami te lezen.
Het zal allemaal wel, net als wat één/een recensist ervan vindt, het zal allemaal wel. Ik vind sowieso niet alles van Murakami geweldig, maar ben en blijf wel altijd benieuwd naar nieuwe verhalen van hem, ga deze bundel dan ook zeker wel lezen.
Mee eens hoor, maar ik heb nog veel bekende werken van Murakami niet gelezen dus die komen eerst aan de beurt.
2
geplaatst: 20 april 2021, 07:05 uur
Acht korte verhalen, waarvan sommige redelijk down to earth zijn en andere typische Murakami mysteries beschrijven. Uiteraard komt er zelden een bevredigend antwoord op de mysterieuze gebeurtenissen, maar dat hoort bij de verhalen van Murakami. Het is geschreven als autobiografische gebeurtenissen uit zijn eigen leven, al zal dat wel komen omdat alles in de ik vorm geschreven is en ik het daardoor zo las.
Een vrouw die ruzie zoekt, een lelijke vrouw waar hij heel goed mee kan opschieten, een pratende aap, een imaginaire platenrecensie, een one night stand, een beschrijving van zijn voorliefde voor een bepaalde honkbalclub en zijn bezoekjes aan het stadion en gedichten die daaruit voortkwamen (vond ik het minste van de acht), een bezoekje aan een uitvoering van iemand waarmee hij op de muziekschool die op zijn Murakami's verloopt, het ziijn typische Murakami verhalen. Niet zijn allerbeste werk, maar vermakelijk genoeg.
Een vrouw die ruzie zoekt, een lelijke vrouw waar hij heel goed mee kan opschieten, een pratende aap, een imaginaire platenrecensie, een one night stand, een beschrijving van zijn voorliefde voor een bepaalde honkbalclub en zijn bezoekjes aan het stadion en gedichten die daaruit voortkwamen (vond ik het minste van de acht), een bezoekje aan een uitvoering van iemand waarmee hij op de muziekschool die op zijn Murakami's verloopt, het ziijn typische Murakami verhalen. Niet zijn allerbeste werk, maar vermakelijk genoeg.
0
geplaatst: 18 juni 2021, 00:38 uur
Erg leuk boek met fijne korte verhalen. Zoals altijd met Murakami's komen er bepaalde passages in voor die me doen denken aan bepaalde momenten in mijn eigen verleden. Nou heb ik nooit met een aap gesproken, maar alle overige verhalen deden me toch aan een bepaald moment of persoon denken, dat vind ik altijd leuk aan Murakami boeken.
De eerste twee verhalen, 'Op een kussen van steen' over een one night stand en 'Crème' over een pianoconcert dat nooit plaats zou vinden vond ik het sterkst, maar alle overige verhalen waren ook zeer vermakelijk!
De eerste twee verhalen, 'Op een kussen van steen' over een one night stand en 'Crème' over een pianoconcert dat nooit plaats zou vinden vond ik het sterkst, maar alle overige verhalen waren ook zeer vermakelijk!
1
...stilte...
geplaatst: 14 juli 2021, 10:19 uur
Een genot weer om deze verhalen te lezen van de inmiddels oude man Murakami.
Hij kijkt vol schaamte terug op zijn leven. En dat is iets wat ik ook bij mijzelf herken met het klimmen der jaren. Schijnbaar onbelangrijke gebeurtenissen uit het verleden staan je plotseling weer helder voor de geest en je kan zoveel jaren later alsnog door de grond zinken.
Het de kracht van Murakami om die kwetsbaarheid in zijn verhalen te tonen.
Maar de verhalen lijken wel aan het zelfde euvel te lijden als de romans. Murakami weet soms niet hoe hij moet eindigen. Het is alsof hij ergens in verzeild is geraakt en zich vervolgens afvraagt hoe hij daar uit moet geraken...
Het thema in al zijn werk is dan ook: Bevrijding.
Hij kijkt vol schaamte terug op zijn leven. En dat is iets wat ik ook bij mijzelf herken met het klimmen der jaren. Schijnbaar onbelangrijke gebeurtenissen uit het verleden staan je plotseling weer helder voor de geest en je kan zoveel jaren later alsnog door de grond zinken.
Het de kracht van Murakami om die kwetsbaarheid in zijn verhalen te tonen.
Maar de verhalen lijken wel aan het zelfde euvel te lijden als de romans. Murakami weet soms niet hoe hij moet eindigen. Het is alsof hij ergens in verzeild is geraakt en zich vervolgens afvraagt hoe hij daar uit moet geraken...
Het thema in al zijn werk is dan ook: Bevrijding.
0
geplaatst: 4 april 2022, 22:02 uur
Haruki Murakami is een van mijn favoriete schrijvers. Dankzij de romans. Met de verhalenbundels heb ik minder. Vaak vind ik grofweg de ene helft van de korte verhalen goed, maar de andere niet. Dat geldt ook voor First person singular.
Mijn favoriete verhalen in deze bundel zijn With the Beatles, Confessions of a Shinagaza Monkey en Carnaval.
De andere vind ik niet bijster geslaagd.
The Yakult Swallows Poetry Collection is een interessante uitzondering vanwege het autobiografische karakter. Murakami kreeg ooit tijdens een honkbalwedstrijd de ingeving om schrijver te worden. Dit korte verhaal geeft die fameuze anekdote meer context.
Mijn favoriete verhalen in deze bundel zijn With the Beatles, Confessions of a Shinagaza Monkey en Carnaval.
De andere vind ik niet bijster geslaagd.
The Yakult Swallows Poetry Collection is een interessante uitzondering vanwege het autobiografische karakter. Murakami kreeg ooit tijdens een honkbalwedstrijd de ingeving om schrijver te worden. Dit korte verhaal geeft die fameuze anekdote meer context.
* denotes required fields.
* denotes required fields.