The Music of Chance - Paul Auster (1990)
Alternatieve titel: De Muziek van het Toeval
Engels
Sociaal
216 pagina's
Eerste druk: Viking,
New York (Verenigde Staten)
Kort nadat zijn vrouw is weggelopen krijgt de dertigjarige Nash een erfenis van zijn vader. Als hij vervolgens op weg gaat en een verkeerde afslag neemt, houdt het toeval hem een jaar lang in beweging in het labyrint van het Amerikaanse wegennet. Hetzelfde toeval laat een jonge beroepsgokker zijn pad kruisen en hij raakt met zijn geld betrokken bij een nachtlange pokerpartij met twee miljonairs, waarna de twee zwervers om hun schulden af te betalen maanden achtereen aan een gigantische muur bouwen.
De laatste 50 bladzijden maakten voor mij het een en ander goed, want het begin kwam me wat geforceerd over. Op een aantal punten in het verhaal, nemen de hoofdpersonen bepaalde beslissingen die, ook als ik begrijp dat ze er niet te lang over hebben nagedacht, wel heel erg onlogisch zijn. Dat gebeurt, verderop in het verhaal, nog een keer. Het lag er bij deze passages net iets te dik bovenop dat het over toevalligheden moest gaan. Zo gaan de hoofdpersonen op een gegeven moment een pokerspel spelen. Iets te gemakkelijk, vond ik.
In het (zoals bij Auster gewoonlijk) wonderlijke verhaal worden enkele vragen opgeworpen, zoals of de mannen paranoïde zijn of is hun achterdocht onterecht? Dat mag je zelf uitzoeken, net als dat je zelf mag bedenken wat er met Pozzi gebeurde, of Murkin nou een slechterik is of toch wel een goeie man is.
Zoals gezegd, wonderlijk verhaal wat voor mij een beetje plotseling eindigde, ik nam het als luisterboek tot me en had niet door dat het al bijna afgelopen was. Niet dat het nou zo’n open einde heeft, in tegendeel, maar ik had verwacht dat er nog meer te gebeuren stond.