Zo op zijn tijd een toneeltekst lezen vind ik altijd wel verfrissend. Het is literatuur teruggebracht tot de menselijke interactie, waarbij personages vrijwel louter door dialoog psychologisch vorm krijgen. Dit vertaalt zich in Amerikaans toneel naar mijn smaak wat vaak in geruzie in familiare sferen, met onverwerkte verledens die eindelijk eens open en bloot op tafel komen te liggen. Denk Who’s Afraid of Virginia Woolf, denk Long Day’s Journey Into Night, denk Death of a Salesman.
Eigenlijk voldoet ‘night Mother ook aan dat plaatje, met een moeder en dochter die elkaar eens ongezouten de waarheid vertellen, wanneer dochter verklaart die avond zelfmoord te gaan plegen. En toch, de feminiene inslag maakt het een wezenlijk ander werkje. Het mannelijk testosteron vliegt hier eens niet onbelemmerd over het toneel, er komt zelfs geen alcohol aan te pas om de emoties naar grotere hoogten te stuwen. Nee, er trekt eigenlijk heel beheerst een scala aan emoties voorbij die je zou kunnen verwachten wanneer een moeder en haar dochter constateren dat er veel verkeerde afslagen zijn genomen in het leven en het antwoord op de vraag wat het nu nog waard is om voor te leven ‘niets’ is.