De Onzichtbare Jongen - Bernlef (2005)
Nederlands
Psychologisch
188 pagina's
Eerste druk: Querido,
Amsterdam (Nederland)
Ze zaten samen op school, twee jongens van dertien in het Amsterdam van de jaren vijftig. Max Veldman is de onderzoeker, die dingen weet waar de meeste jongens niets van begrijpen. Hij wil de onzichtbare wereld van de wind in kaart brengen, haar vastleggen in cijfers en getallen. Zelf wil hij ook het liefst onzichtbaar worden. Max woont samen met zijn vader, die op de cacaofabriek van Blooker aan de Amstel werkt. Dat zijn moeder er na de oorlog vandoor is gegaan met een Canadees, durft hij pas later te bekennen. Wouter van Bakel heeft totaal andere dromen. Hij wil harder lopen dan de wind, de honderd meter onder de elf seconden. Ook hij leeft zo in een wereld van tijden en cijfers. Door Max leert Wouter een andere, wonderbaarlijke werkelijkheid kennen. De bijzondere, hechte vriendschap verwatert als de jongens naar de hbs gaan, en van lieverlee verliezen ze elkaar uit het oog. Pas jaren later, als Wouter revalideert van een spierziekte, ontdekt hij Max in een psychiatrische inrichting in de buurt. Dan blijkt hij de enige persoon te zijn met wie 'de onzichtbare jongen' wil praten. Maar dat er nog een grotere tragedie in Max' familie verborgen wordt gehouden, ontdekt Wouter pas als Max werkelijk onzichtbaar is geworden.
De Onzichtbare Jongen verrast me wel, want tot nu toe heb ik alleen boeken van zijn hand gelezen die landschappen beschrijven. Deze keer heeft hij dat onderwerp iets verplaatst en met succes.
De brief van Max is trouwens schitterend. Bernlef kan als geen ander in de huid kruipen van mensen die een aftakelend proces meemaken. (dementie in hersenschimmen, het tegenovergestelde in eclipse etc.). Zo ook hier de 'ziekte' van Wouter en Max die de wereld uit het oog verliest door een even tragische als mooie obsessie.
De laatste twee zinnen zijn prachtig. Mooi boekje (en wat weinig gelezen hier! ik vind overigens dat Bernlef relatief weinig gelezen wordt...)
Desalniettemin heb ik het met plezier gelezen en vind het vooral knap hoe Bernlef er in slaagt met zo weinig woorden de bijzondere vriendschap tussen Wouter en Max op sublieme wijze onder woorden te brengen. Ik sluit me aan bij de treffende beschrijving van Dn!s over de hoofdpersonages. De uitersten waarmee ze worden geconfronteerd (sprinten en stilstaan, genaliteit en gestoordheid, vrienden en vreemden), maakt ze erg interessant.