Life of Pi - Yann Martel (2001)

Misschien wat minder makkelijk te behappen voor de 'ongelovigen' onder ons, maar niettemin een razend knap geschreven verhaal over religie en het menselijke overlevingsinstinct. Misschien dat Martel het hier en daar wat te sterk aandikt, maar de wijze waarop hij respect afdwingt voor alle geloven, en hoe men daar tegenaan kijkt, is zeer treffend beschreven.

Hoewel het boek voor het meerendeel zich afspeelt binnen de beperkingen van Pi, de boot, en de mede-overlevenden, weet Martel elk hoofdstuk weer de aandacht vast te houden en de spanningsboog gespannen. Daar komt nog bovenop, dat de laatste pagina's plots een geheel nieuw licht op al het voorgaande werpt, wat de lezer gegarandeerd aan het denken zet. 4.5*

Och, ik heb niets met religie, maar vond dit boek schitterend. ik was op de oceaan trouwens zowat vergeten dat het eerste deel vooral over religie ging.


Precies, dat vind ik als ik eraan terugdenk nog altijd onvoorstelbaar. Dat je zoveel pagina's lang kunt lezen over een paar wezens op een reddingssloep in de oceaan en dan nog geboeid blijft... Ik vond het een heerlijk en meeslepend boek.

Een fantastisch boek dat je helemaal opslorpt in een geniale constructie van avontuur, humor en fantasie, en tegelijk een prachtige ode aan de menselijke overlevingsdrang en de sterkte van de menselijke geest. Ontspanning met een staartje, zo hebben we het graag .

Schijnt dat Jean-Pierre Jeunet hiermee bezig is...

Klopt, en ik vraag me echt af hoe die film gaat worden. Lijkt namelijk op het eerste gezicht onverfilmbaar... Maarja, Jean Pierre is dan ook wel een geweldige cineast.

Lijkt me wel zeker nu. IMDB

Geweldig nieuws! Oorspronkelijk ging M. Night Shyamalan dit verfilmen, en daar was ik toch niet helemaal gerust in. Maar Jeunet heeft nu wel bewezen dat hij een geweldig regisseur is, en dit verhaal lijkt me perfect voor hem. Hoezee.

Een raadzaam handboek voor het geval je een scheepsramp overleeft en hulpeloos ronddobbert op de Grote Oceaan

niks andes waard dan een 5.0

weinig boeken zoveel hebben zoveel charme

'Vlak na' 9/11 uitgekomen en dan heeft het natuurlijk wel wat... all relegions are true. En echt meesterlijk is dat stukje waarin de drie 'priesters' van islam, hindoeisme en christendom Pi en elkaar ontmoeten. Het boek begint dan ook veelbelovend.. het eerste deel is qua inhoud en vertelwijze sterk.

Het tweede deel - het overleven op de Pacific - begint ook aardig, maar verveelde mij op een gegeven moment.

Het laatste deel zorgt gelukkig voor een onverwachte verrassing.. niet alleen vanwege de wijze waarop er verteld wordt, maar vooral vanwege wat er verteld wordt.

Al met al een aardig boek, maar uiteindelijk niet zo heel bijzonder.

Intussen al weer afgevoerd lijkt het?

Na een dagje twijfelen, wil ik aan bovenstaande, ter verduidelijking, het volgende nog toevoegen:

Het werpt ook een interessant licht op de (verhalen in de) diverse religies... en als we 'de mensheid' vertegenwoordigt zien in de twee japanners, is ook duidelijk aan welk verhaal de voorkeur wordt gegeven .

En het zegt veel over jezelf. Welk verhaal geloof jij? Wat zegt dat over jou? Psychologisch zeer sterk geschreven.

Ongetwijfeld...


Het meest waarschijnlijke....


Ik weet niet of je dit als een retorische vraag bedoelt, maar ik vat dat maar wel zo op... tenslotte geef ik hier slechts een mening over een gelezen boek en is dit geen filosofisch/religieus discussieforum


Dankjewel!

Het waren allemaal retorische vragen, waar je voor jezelf over kunt nadenken na het lezen van het boek, om te benadrukken hoe goed het eigenlijk in elkaar zit

Het zijn algemene vragen, wat nog niet hetzelfde is als een retorische vraag.

Ben benieuwd, gisteren gekocht. Binnenkort als ik m'n andere boek uit heb ga ik erin beginnen

Lijkt me eerlijk gezegd niet te verfilmen, alhoewel ik las dat Shyamalan dat zou doen, dat lijkt me dan wel een goede keuze, helaas heeft hij dus bedankt. Als je het al wil verfilmen, dan misschien in de vorm van een japanse tekenfilm. Het verhaal leent zich hier goed voor.

bijzonder verhaal. ik wacht al jaren op de film, die maar uitgesteld blijft worden.

Hmm, ik weet niet of ik de film wel meteen wil zien; ik denk dat ik het verhaal wil herinneren zoals het nu in mijn hoofd zit...

echt een geweldig boek.

In eerste instantie was ik terughoudend. Echter naarmate het boek vorderde werd het steeds intrigerender.
Ik kon me helemaal inleven in het personage, ik voelde alsof ik de hoofdpersonage was.
Bij dit boek vond ik het echt zonde dat het afgelopen was

Bovendien heb ik hem uitgelezen in de trein met als gevolg dat ik een station te ver gereden ben

Zeker een heerlijk en goed geschreven verhaal. De combinatie van biologie en religie met de beschrijvingen van het dierengedrag en de elementen uit de verschillende godsdiensten en daarbij het komische perspectief van een 16 jarige is zeer pakkend. Voeg daarbij het bizarre reiselement en het bijzondere einde en je hebt een boek wat ik binnen 1 weekend uit had.

Dit boek stond al zo lang op mijn verlanglijst om te lezen. Ondanks de jaren die voorbijgingen hoorde ik alleen positieve verhalen over dit boek! En wat me eigenlijk nog het meest verwonderd heeft is dat ik ook nooit een tipje van de sluier van het verhaal doorkreeg van de lezers!

Wat kun je verwachten van een boek dat zich grotendeels afspeelt op de Grote Oceaan in een reddingssloep. Een verhaal van een jongen en een Tijger? Ik denk dat het belangrijk is je er niets van voor te stellen en je te laten verrassen door het verhaal zelf!
Mij boeide het bladzijde na bladzijde. Het gevoel een bijzonder verhaal te hebben gelezen kwam pas na het sluiten van het boek!

Het spijt me oprecht dat ik de hier alweer roet in het eten moet komen gooien, maar ik vind 'Het leven van Pi' eigenlijk niet zo heel bijzonder.
Wat Yann Martel enigszins onderscheid van het gros der auteurs is dat hij een soort veredelde avonturenroman heeft geschreven, waarin hij een grote dosis humor probeert te steken. En toegegeven, u kunt het zich zo gek niet voorstellen, of het staat er. Twee blinde mannen die elkaar op een vlot midden in de oceaan ontmoeten en een gesprek aanknopen over de spijzen waarnaar ze verlangen, bijvoorbeeld. Of met een tijger opgesloten zitten op een vlot voor meer dan een half jaar - het basisgegeven waarmee Martel aan de slag gaat.

Helaas mist de roman ontwikkeling, en erger nog, variatie. Ik ken weinig boeken waarin de ruimte beperkt blijft tot een vlot van enkele vierkante meter, en dat heeft zo zijn redenen. De beschrijvingen over hoe Pi tracht te overleven in de reddingssloep, blijven geen tweehonderd bladzijden interessant.
Ook qua diepgang bleef ik op mijn honger. Als de Man Booker Prize zelfs goed genoeg was voor 'Life of Pi', dan verwacht een mens iets meer dan wat gegoochel met vertelperspectief, zoals Martel in de laatste bladzijden verwoed probeert te doen. Zijn uitzonderlijke verhaal het aanschijn geven van een grote metafoor voor iets wat in wezen ontzettend banaal is, wat zou daar geniaal aan moeten zijn? Als er kortom één oorzaak is voor mijn ontgoocheling, dan wel het gekunstelde einde.

Tot slot laat Martel het ook stilistisch afweten. Het kan aan mij liggen, maar persoonlijk heb ik moeite met zijn belerende toontje, waarmee hij zijn absurde verhaal een zweem van nonchalance tracht te geven. Een tegenstrijdigheid die in casu absoluut niet werkt.
Vreselijk slecht is 'Het leven van Pi' niet, want de roman leest vlot en heeft zo zijn grappige passages. Maar echt warm ben ik er niet van geworden...

Eerste helft van het boek kabbelt aangenaam voort, maar biedt niets bijzonders. Na de schipbreuk wordt het best een aardig avonturenverhaal, al is het nu ook weer geen pageturner. Een lichtgewicht boek, in alle opzichten. De diepgang van een reddingsloep. Daar moet je niet te lang op zitten, met of zonder tijger.

Sluit me aan bij JJ_D, met de kanttekening dat ik wel meer aanzienlijk meer over dit boek te spreken ben. Ik vond het inhoudelijk verre van geniaal (inderdaad: vrij banaal zelfs), het geheel op het vlot op den duur te eentonig en het toontje waarmee het verhaal werd verteld op sommige momenten nogal irritant. Waarom dan alsnog (een krappe) 3,5*? Er zitten bijzonder sterke passages in, het bevat ondanks de eentonigheid een soort natuurlijk tempo en de nodige stukjes zijn zelf grappig. Slecht is het daarom allerminst, maar steengoed? Ook dat vind ik het eigenlijk geen moment.

Ook ik sluit me aan bij JJ_D. De eerste honderd pagina's zijn prachtig, het gedeelte op zee begon mij snel te vervelen... er zit totaal geen ontwikkeling in.

Alleraardigst boek dat lekker weg leest. De eerste honderd bladzijden vond ik zelfs redelijk geweldig, het lange verhaal op de oceaan leest zoals sommigen hier al eerder hebben opgemerkt net wat stroever, al zou ik niet zeggen dat er nauwelijks of geen ontwikkeling is. (van een strikt vegetarier in een handig 'jager' veranderen)

Nu had ik vandaag op school een mondeling Engels over dit boek,waar natuurlijk ook het einde ter sprake kwam. Die hele metafoor is duidelijk, en zoals in het boek ook concreet wordt aangegeven op het einde wordt de moeder omschreven als de orang oetan, de Franse kok de hyena en de scheepsjongen de zebra. En is Pi in feite Richard Parker. Nu was mijn docente er heilig van overtuigd dat Richard Parker ook 'gewoon' een persoon is die het zinken van het schip heeft overleefd, en dus niet Pi zelf is. Zo heb ik het niet opgevat. Of zit ik er nu naast en heb ik niet opgelet?

Dat is helemaal niet bij mij opgekomen, en het lijkt me van niet. Ik kan me dus niet in de mening van je docente vinden.

Trouwens, het is een beetje mierenneuken, maar de opmerking ´van dit verhaal ga je in God geloven´ vind ik nogal misplaatst, daar klopt de schrijver zichzelf teveel op de borst. Dat zoiets in het boek staat is wat mij betreft een afknapper. (natuurlijk ook omdat ik het zelf geen geweldig boek vind)

Uiteindelijk dan toch dit boek uitgelezen.
Het eerste deel ging voor mij veel te veel over god en religie, ik kwam er niet doorheen. Het boek had ik daarom weggelegd, maar ik bleef toch nog nieuwsgierig omdat ik overal zulke positieve reacties las. Met moeite ben ik verder gegaan met het eerste gedeelte. Het verbaasde me daarna hoe leuk het deel op de oceaan was. De manier waarop Pi probeerd te overleven en hoe hij omgaat met de situatie is heel erg vermakelijk om te lezen.
Zonde van het eerste, voor mij, saaie deel.