Lijn van Wee en Wens - Caro Van Thuyne (2021)

Lijn van Wee en Wens was voor mij de eerste Nederlandstalige 2021-roman. Het was voor Caro van Thuyne de eerste roman die ze schreef, maar in 2018 kwam haar debuutbundel Wij, het Schuim al uit. Die heb ik niet gelezen, dit was mijn kennismaking met Van Thuyne en ik moet zeggen dat ze een heel eigen stem heeft. Het verhaal raakte me niet per se, maar toch kon ik echt niet stoppen met lezen. Van Thuyne had me vanaf de eerste pagina bij de kladden.

Mari verliest haar gehandicapte zusje en heeft sindsdien het gevoel dat er een olifant in haar huis woont die haar langzaam verdrukt en verplettert. Ze gaat wandelen, heel veel wandelen, volgt een rivier richting zee en probeert op die manier het verlies te verwerken. Tijdens die reis zijn er veel verschillende fases van rouw die komen en gaan. Ze kan zich bijvoorbeeld enorm identificeren met het werk van Richard Skelton, die zelf over zijn eigen rouwproces schreef. Haar man Felix kijkt uit naar de terugkeer van zijn vrouw. In de tussentijd bouwt hij een huisje voor Mari, een plekje waar ze zich misschien ooit weer thuis kan voelen.

Caro van Thuyne - Lijn van Wee en Wens (2021) - Boek Uitroepteken - boekuitroepteken.nl

...stilte...

Is dit misschien ook iets voor jou? Wandelen, pleidooi voor niet-talige beleving, afwijkende stijl en vorm, leek me wel iets voor jou, als ik je smaak inmiddels een beetje ken.

Het is zeker iets voor mij handsome_devil.

Ik had het boek al op mijn verlanglijstje gezet. De muziek van Richard Skelton ken ik ook goed en luisterde er veel naar tijdens het schilderen... (tegenwoordig liever in stilte)

Mooi stukje over het boek en bedankt voor de tip!

Het lukt me niet een foto van haar te vinden. Alleen van een schrijvende hand. Maar ik hou wel van schrijvers die niet graag de publiciteit zoeken...

Wel vond ik deze trailer. Met haar stem?

Boekentrailer Caro Van Thuyne, Lijn van wee en wens - YouTube

Het boek gaat mee naar het waddeneiland volgende maand... (mijn vrouw wil het ook lezen)

Eerlijk gezegd had ik Lijn van wee en wens na het eerste hoofdstuk weggelegd, ik kon er niet goed inkomen.
Maar ik ben er in verder gegaan en nu pakt het me wel. Misschien komt het omdat ik veel naar Richard Skelton's Border Ballads luister de laatste tijd en Caro Van Thuyne citeert veel uit het werk van Skelton:

'The river and its promise. Without weight or consequence.'

Alleen dit moment. En dan nog een. En nog een. Moment na moment na moment, langs dobberend.

nee, taal die secuur neerlegt alsof ze alles definieert, ze bestaat niet

Hoe dichter Mari de Rin volgend bij zee komt, hoe meer de taal van proza in poëzie verandert. Totdat haar taalexpriment me zelfs bijna te veel wordt en ik de gedeeltes die me vermoeien wat minder aandachtig begin te lezen.

Toch is het een moedig en geslaagd boek geworden. Het is in ieder geval een poging voorbij de grenzen van taal te gaan. En die taal vind ze verassend genoeg terug aan zee...

woorden zijn water

Caro Van Thuyne heeft de "Bronzen uil" gewonnen voor de beste debuutroman!

Zij wil liever uit de publiciteit blijven, omdat ze van mening is dat de roman dan meer tot de verbeelding van de lezer spreekt. Maar nu moest ze natuurlijk wel op de foto bij de prijsuitreiking:

DPG Media Privacy Gate - pzc.nl

(nooit gedacht dat deze vrouw met gemillimeterd haar zoveel op mijzelf zou lijken)