I Am an Island - Tamsin Calidas (2020)
Alternatieve titel: Ik Ben een Eiland
Engels
Autobiografisch / Psychologisch
304 pagina's
Eerste druk: Doubleday,
Londen (Verenigd Koninkrijk)
Tamsin Calidas is een vlotte dertiger met een baan in de media, die in de hippe Londense wijk Notting Hill woont. Niks bijzonders. Tot zij en haar man besluiten hun leventje in de stad te verruilen voor het ruige en onbekende van een klein Schots eiland in de Hebriden. Ze gaan er schapen fokken. Landelijk, rustig en idyllisch, is het beeld dat ze voor ogen hebben. Weg van het eeuwige jachtige. Maar wanneer de eerste betovering is verbroken, blijkt het allerminst idyllisch. De gesloten eilanders zitten helemaal niet te wachten op de komst van zo’n stel stedelingen, het kind waarnaar ze verlangden komt maar niet, het weer is onstuimig en het leven zwaar. Hun huwelijk overleeft de storm niet en loopt op de klippen. En dat is nog maar het begin van de pure, bittere ellende die Calidas zal moeten doormaken. Armoede, een traumatisch verlies en ziekte stellen haar op de proef en het onherbergzame land brengt zijn eigen uitdagingen met zich mee. Naarmate de tijd verstrijkt verliest Calidas zich meer en meer in het landschap om haar heen, en het is precies die natuur die verlossing brengt. Calidas trekt alle registers open in dit boek, dat een ode brengt aan het menselijke overlevingsinstinct en barst van de beschrijvingen van die wilde wereld. Dit boek vertelt een verhaal over het buitengewone vermogen van de natuur om, wanneer je alles verloren hebt, in je behoeften te voorzien.
Diepe dalen geven hogere toppen. De moeilijke jaren, zowel fysiek als geestelijk, hebben Tamsin veerkrachtig gemaakt. Ze deelt haar doorleefde wijsheden.
I am an island – Tamsin Calidas | Lalagè leest - lalageleest.nl
Wat mij betreft is Tamsin een dappere vrouw met ontzettend veel incasseringsvermogen, wilskracht en doorzettingsvermogen. Een klein minpuntje vind ik de vertaling, echter doet dat voor mij weinig aan het boek af. Wat mij betreft een aanrader, stiekem hoop ik op een vervolg.
Tamsin en haar man besluiten een croft te kopen op een eiland in Schotland. Het feit dat ze niet geaccepteerd worden door de aldaar aanwezige eilanders levert spanning op. Als de man van Tasmin vervolgens vertrekt, en zij alleen verder gaat op haar croft met de werkzaamheden op het land (lammeren/ grond bewerken) krijgt ze het zwaarder en zwaarder. De eilanders houden vast aan hun tradities: familie. Wanneer iemand van buiten- een buitenlander- zo'n groot stuk land houdt, dan wordt dat niet geaccepteerd. Daar hoort een familie.
Later- na álweer heel wat tegenslagen-, vindt ze de liefde in de zee. Het geeft haar warmte, een doel (stukken zwemmen, steeds verder), en troost. Ze voelt zich er veilig, iets wat ze nooit eerder heeft gevoeld. Vroeger in haar jeugd niet, en ook nú bij de eilanders. Het houdt haar weg bij de gemene mensen. Evenals de zee, is ook de overige natuur/elementen een troost voor haar.
Ongelooflijk veel vechtlust, zeker knap wanneer je gevecht zó alleen is. Echter, soms vond ik de metaforen iets té. Oók verlangde ik soms wat meer vaart in het verhaal inplaats van de 'mooie zinnen'