InstantaneĢs - Alain Robbe-Grillet (1962)
Alternatieve titels: La Plage | Het Strand
Frans
Verhalenbundel
Psychologisch
109 pagina's
Eerste druk: Editions de Minuit,
Parijs (Frankrijk)
'Instantanes' is een bundel van zes korte verhalen. Een van de verhalen is 'Het strand'. In het strand lopen drie kinderen over het strand. Ze lopen naast elkaar voort, hand in hand. Zo te zien zijn ze even groot en waarschijnlijk ook even oud: ongeveer twaalf jaar. De middelste is echter een beetje kleiner dan de andere twee. Op deze drie kinderen na is het hele lange strand verlaten. Het is een tamelijk brede, egale strook zand, zonder uitstekende rotsen of waterpoeltjes en het ligt nauwelijks aflopend tussen de steile rotsachtige kust, die geen uitgang lijkt te hebben, en de zee. Het is stralend weer. De zon verlicht het gele zand met een fel, loodrecht licht. Er is geen wolkje aan de hemel. Er is ook geen wind. Het water is blauw, kalm, zonder de minste golving vanuit de wijde verte, al ligt het strand open naar de volle zee, tot aan de horizon. Maar met regelmatige tussenpozen zwelt er, op enkele meters uit de kust, een plotselinge golf onverhoeds aan, altijd weer dezelfde, die dan even snel weer breekt, altijd op dezelfde lijn.
Zo begint het verhaal Strand van Alain Robbe-Grillet. Het zou me niet veel tijd kosten om het geheel hier over te schrijven, want in dit dunne boekje uitgegeven bij Vleugels staat maar één verhaal. Het is een hebbedingetje. Erg mooi vormgegeven door Marc Vleugels in een oplage van honderd exemplaren. De bladzijden zijn ongenummerd.
Een mooi zuiver boekje zonder opsmuk is het en ik heb er geen spijt van dat ik het heb aangeschaft. Het is een prachtig tijdloos verhaal.
De vertaling is van Kiki Coumans.
Ze zijn blond, bijna dezelfde kleur als het zand: hun huid iets donkerder, hun haar iets lichter. Ze zijn alle drie hetzelfde gekleed, een korte broek en en een bloesje met korte mouwen, allebei in ruw, verschoten blauw linnen.
Deze drie kinderen doen me denken aan het jongetje uit Het lichtje in de verte van Antonio Moresco. Ze bewegen zich buiten de tijd, zijn "van gene zijde". De uniforme kleding die ze dragen doet monastiek aan. Het geheel is een verbeelding van de hemel in de ongerepte natuur...
Tijdens de erop volgende stilte klinken een paar verre klokslagen in de kalme lucht.
Natuurlijk blijft het wel jammer dat niet alle zes de verhalen zijn vertaald.
Natuurlijk blijft het wel jammer dat niet alle zes de verhalen zijn vertaald.
Ik begrijp dit eerlijk gezegd niet. Een verhalenbundel van 100 pagina's is al niet bepaald dik, en dan geef je slechts één verhaal ervan los uit? Is dat om het zo elitair mogelijk te maken?
Maar in dit geval is het onderdeel van een verhalenbundel... waar blijft de rest vraag ik me dan af.