Verhaal met een donker onderwerp. Verdwijning van een dochter en zus. Vreselijk en onmenselijk voor de ouders en familie. Het gaat om een tiener die met zichzelf in de knoop zit, zoals bij de meeste pubers het probleem is. Ze maken van een mug een olifant, en zij hebben altijd gelijk.
Marianne is zo een opstandige tiener, is het beu thuis, en gaat er vandoor. Ze ontmoet een 35 jarige man “Berend”, die haar helpt met haar platte fietsband. Ze daagt hem uit, en hij valt voor dit jonge meisje van 20 jaar jonger. Hij geeft haar eerst de raad terug naar huis te gaan, maar Marianne maakt Berend wijs dat ze wordt mishandeld thuis. Berend zijn beroep is rattenvanger om en rond het Vogeleiland. En Marianne heeft een plan, ze wil daar samen met Berend gaan wonen, ze noemt het “ons magische sprookjesland”. Berend had zijn verstand moeten gebruiken en weigeren, maar hij doet alles wat “opstandige” Marianne hem (dwingend) vraagt. Na een tijdje is ze zwanger, ze kunnen niet meer terug naar de bewoonde wereld want dan staat Berend een zware straf te wachten. Marianne bevalt van een dochter en haat het kind, “Pup” genoemd. Berend geeft het veel liefde aan zijn dochter. Maar het is helemaal geen magisch eiland, vanaf de geboorte wordt de druk op Berend steeds groter, hij is steeds bang dat de waarheid aan het licht komt, en Marianne zakt dieper weg in een depressie. Haar familie lijdt erg onder het verlies……..Waar is hun dochter en zus ? Is ze ergens aan het rondtrekken ? heeft ze misschien een vriend ? Of leeft ze niet meer ? posters met Marianne haar foto komt men overal tegen. Het hart van haar vader breekt letterlijk. Hoe gaat dit verhaal eindigen ?
Dit is het tweede boek van Marion Pauw dat ik lees. Ik vond Zondaarskind iets beter en aangenamer om te lezen.