Through the Looking-Glass, and What Alice Found There - Lewis Carroll (1871)

Het was naar aanleiding van Tim Burton's Alice in Wonderland dat ik besloot om me toch eens aan de twee boeken van Lewis Carroll te wagen. Ik heb een tijd aan het twijfelen geweest of ik me nog aan het vervolg ging wagen aangezien het eerste deel me tegenviel, maar ik heb zelf wel een fascinatie voor schaken en een oudere Alice leek me wel interessant te kunnen zijn. En het was natuurlijk wel erg makkelijk dat ik een editie uit de bibliotheek had gehaald waarin beide versies samen waren uitgebracht in één volume.

Jammer genoeg bleek Through the Looking Glass een nog moeilijkere zit te worden dan zijn voorganger. Het grootste hekelpunt voor mij was dat het verhaal veel te snel volgt op Alice in Wonderland. Ik verwachtte op zijn minst (vooral vanwege de Burton film dus) dat Alice een jaar of 16 was geworden, maar er blijkt maar een goed halfjaar te zijn verstreken. Zonde als je het mij vraagt, want ik heb het gevoel dat ik Alice als personage beter zou kunnen waarderen wanneer ze ouder was geweest. Bovendien verliest Carroll zich hier helemaal in onnavolgbare raadsels en is het schaakbord aspect eigenlijk helemaal niet zo interessant. Het is dat ik het boek van de bibliotheek had geleend, want anders had ik misschien wat meer tijd tussen beide verhalen gelaten. Nu kon het me allemaal niet meer echt boeien en verlangde ik naar het einde. Carroll haalt hier natuurlijk ook weer het verwachte trucje uit dat alles een droom is, maar werkt het beter uit. Zo vond ik het idee dat Alice eigenlijk een onderdeel is van de verbeelding van de Red King wel erg geslaagd.

Through the Looking Glass is sowieso al een stuk minder bekend dan Alice in Wonderland, wat ik op zich wel vreemd vind aangezien dit deel zowaar nog beter wordt beoordeeld, maar ik vond het vooral nog meer van hetzelfde. En niet in de goede zin van het woord. Een sporadisch leuk moment en een leuk einde redden het boek van een erg lage score.

2*

Wat een absurd hoog gemiddelde - vond ik Alice in Wonderland al niet heel bijzonder, zo mogelijk is deze nog matiger.

Ten eerste een herhaling van zetten, niet enkel in plot maar ook weer met een Alice die een beetje volwassener wordt, zeer chaotisch beschreven, weer erg fragmentarisch (alsof Carroll nog ideeën had en die maar in dit boekje stopte - Disney heeft niet voor niets ook enkele scènes uit dit boek in de film Alice in Wonderland verwerkt) en gewoonweg niet leuk. Humpty Dumpty is nog wel aardig (die ik kende uit een artikel in een juridisch studententijdschrift over de uitleg van wetten) net als enkele woordspelingen, al zijn de meeste erg flauw. En wat er zo bijzonder is aan Jabberwocky? Tja, er zijn er ook die de Blauwbilgorgel helemaal het einde vinden.

Ongetwijfeld leuk voor kleine kinderen zo voor het slapen gaan, voor mij is het echter niets. 1,5*.