Tristan - Thomas Mann (1903)

Thomas Mann's Tristan is een rijke novelle die zich makkelijk laat lezen, maar moeilijk begrijpen. Het verhaal over de ontmoeting tussen een schrijver en een burgervrouw in een sanatorium vertoont vele verwijzingen naar Wagner's opera Tristan en Isolde en de cultus die hier aan vast zit. Toch is het verhaal bovenal een beschouwing over de botsing van de ideale kunstwereld en de harde buitenwereld, tussen geest en lichaam.
De stijl van Mann is prachtig vooral ook door het verschil dat hij aanbrengt tussen zijn eigen -directere- stijl en de romantische schrijfstijl van hoofdpersonage Spinell. De vele humoristische en ironische elementen in het boek, zorgen voor een groot contrast met de dramatische wending van het verhaal.
Het is alles bij elkaar een novelle vol paradoxen die zich lastig laten ontrafelen.

VIngeroefening, zo kan ik het niet anders zien. Deed me heel erg denken (en ik ben niet de enige) aan het later en minstens 20 maal dikkere De Toverberg. Qua sfeer, stijl. Nu is dit eerder een sfeerschets waar nog knap ergens wel en plot van a tot z in verweven zit. Maar overtuigen deed het niet in die kleine hoeveelheid pagina's en vooral de ideeën komen niet naar boven, anders dan in Buddenbrooks dat hetzelfde behandelde. 3,0*.