Deel 2 van de 4
Alweer een stap verder gezet wat betreft deze Mann -

Na 'De Dood In Venetië' dat ik werkelijk schitterend vind besloot ik om met deze korte roman verder te gaan. Het sanatorium, het lijkt me een plaats waar deze schrijver zijn romans wel vaker een ruimte aan verleent, zo verheug ik me nu al op het lezen van 'De Toverberg', bij deze beschouw ik me al ingewijd in het leven van zo'n plaats.
Over deze roman valt eigenlijk verrassend veel te vertellen, toch zie ik dat niet als mijn taak. Meneer Spinell is een leuk en grappig personage,
die brief die hij schrijft aan Meneer Klöterjahn vind ik erg florissant en grappig. De reactie er op laat dan ook weer een andere keerzijde zien, samen met het 8ste hoofdstuk (
piano-avond) erg leuke en indrukwekkende literatuur. Maar toch, 48 pagina's vind ik leuk, maar het voelt eerder aan als een hoofdstuk dan als een roman, niet dat ik kleine romans niet kan appreciëren, anders was ik hier nooit aan begonnen. Thomas Mann vertelt gewoon een verhaal, het is vermakelijk dat het eens niet zo diepgaand en ver moet gaan. Op de koop toe is het humoristisch, interessant en sterk verwoord. Niks negatiefs op te merken aan deze roman.
Simpel vind ik het dan op zijn beurt zeker niet, vooral het einde van dit boek dan.
Ik neem aan dat Tristan (Spinell) een gebroken man wordt die verdere afschuw gaat koesteren voor de banale realiteit? Zo vat ik het boek althans op.