menu

Afuta Daku - Haruki Murakami (2004)

Alternatieve titels: After Dark | アフターダーク

mijn stem
3,65 (134)
134 stemmen

Japans
Psychologisch

218 pagina's
Eerste druk: Kodansha, Tokio (Japan)

Wat gebeurt er na het donker in de grote stad? 'De tijd verstrijkt er op een andere manier,' zegt een van de personages in After Dark. Dat geldt voor meer karakters: een eerstejaarsstudente, een bonenstaak die trombone speelt, een vrouwelijke worstelkampioene, een Chinese prostituee, een sadistische kantoorwerker en een sinistere gangster op een motorfiets. Hun paden kruisen elkaar in een patroon dat de lezer allengs duidelijk wordt (of niet). In de tussentijd, in een andere dimensie, ligt een beeldschoon meisje te slapen, nauwlettend geobserveerd door een man zonder gezicht. Maar als zij wakker wordt...

zoeken in:
2,0
Mijn eerste Murakami. Had veel over de beste man gehoord, maar heb wellicht met After Dark het verkeerde boek gekozen om mee te beginnen. Hij viel me namelijk nogal tegen.

Personages, verhalen en gebeurtenissen lopen door elkaar, ontmoeten elkaar soms, soms ook niet en leven allemaal in het vluchtige bestaan van Tokyo waar ze allemaal zo hun weg moeten vinden.

Eigenlijk is alleen de verhaallijn tussen Mari en de jongen écht interessant. Interessante gesprekken en gebeurtenissen over een meisje die enigszins vast zit onder het juk van haar zus; of eigenlijk de populariteit van haar zus. Maar dit staat natuurlijk voor meer; vooral voor de maatschappij zelf waarschijnlijk. Mooie observeringen van een meisje in een diner waar ze al lezend de nacht doorbrengt. Deze verhaallijn was de enige die écht begon te leven na verloop van tijd.

De rest van de verhaallijnen bleven behoorlijk abstract en afstandelijk. Situaties die op niets uitlopen, nergens vandaan komen en gesprekken die nergens over (lijken) te gaan. Dat het staat voor 'het leefklimaat van de maatschappij' of zoiets dergelijks is leuk, maar niet voelbaar.

2*

avatar van GeGo
3,5
DvonGeem schreef:
Ik kan moeilijk zeggen waarom ik dit boek zo goed is. Niet het verhaal of de personages. Die zijn niet bijzonder. Het is de sfeer in het boek. En zelfs na herlezing blijf ik die mooi vinden.


Ik had net hetzelfde gevoel bij dit boek, DvonGeem! Meer dan wie ook heb ik namelijk een hekel aan het werk van Herman Brusselmans. De romans van zijn hand gaan immers slechts over drie zaken: niets, niets en nog eens niets. Bij Murakami is dat weliswaar ook het geval, maar deze man heeft tenminste kaas gegeten van sfeerschepping. Het leven in After Dark leek bijvoorbeeld ontzettend veel op mijn kotleven in het Leuvense.

Als geen ander weet Murakami het kille nachtelijke gebeuren in een grootstad tot leven te wekken. Vooral Mari en Takahashi vond ik twee hoogst interessante personages. De scènes met Eri Asai vond ik dan weer erg bevreemdend en minder geslaagd. Tot slot is de verhaallijn niet echt geweldig, maar dat is ook geen vereiste voor een roman als deze die veeleer als stijloefening bedoeld is...

Ik begin er trouwens serieus over na te denken om de Opwindvogelkronieken in huis te halen .

avatar van dutch2.0
4,0
Mijn achtste Murakami, en weer is het de Japanner niet gelukt me teleur te stellen. Wat dit boek speciaal maakt binnen het oeuvre van Murakami is het filmisch karakter. After Dark schreeuwt er om verfilmd te worden, met die strakke tijdsspanne van één nacht, de kleurrijke locaties en personages, de vlotte dialogen en de bizarre scènes (waarmee ik bijvoorbeeld het mobieltje bedoel dat afgaat op de supermarktplank tussen de zuivelproducten).

Ik ben het er trouwens niet mee eens dat dit verhaal nergens over gaat. Nou zal ik de laatste zijn om het verhaal binnenste buiten te keren en uit leggen, om te beginnen zou ik het niet eens kunnen, maar Murakami laat genoeg zien om in ieder geval een spoor van betekenis te ontdekken.

Neem alleen de hoofdpersonages. Drie zeer autonome karakters (Mari, Kaoru en Takahashi) tegenover drie karakters in verscheidene stadia van desintegratie. Om te beginnen Eri Asai, een meisje dat een dagtaak heeft om het mooie, perfecte modelletje te zijn. Net als Gotanda uit Dance, Dance, Dance is Eri Asai’s persoonlijkheid verdwenen onder de valse persoonlijkheid die de buitenwereld van haar heeft gemaakt. Haar echte persoonlijkheid is in slaap gesukkeld, maar heeft nog wel de mogelijkheid te ontwaken. Met de hulp van dat lieve zusje.

Een stapje naar onder ontmoeten we Shirakawa, een (soort) zakenman die ‘s nachts leeft, zijn gezin nooit ziet en zich alleen gelukkig voelt als hij werkt. Tijd voor menselijke gevoelens heeft hij nauwelijks, en wie hem observeert begrijpt ook dat die gevoelens nooit meer terug komen. Dit karakter deed me een beetje denken aan Patrick Bateman uit American Psycho.

En dan is er nog een soort menselijke robot, de Chinese gangster die volkomen beroofd is van wat voor gevoel dan ook. Zelfs als hij dreigende taal uitslaat klinkt hij als een nieuwslezer die het laatste nieuws oplepelt. Dit is geen mens meer maar een machine.

Het hele boek gaat naar mijn idee over de ontmoeting tussen duister en licht, tussen mensen en onmensen, tussen de wezens van de nacht (Shirikawa, de gangster) de verdwaalde wezens van de dag (Takahashi en Mari) en de wezens van de schemering (Eri en Kaoru). Die ontmoeting is wat mij betreft voldoende interessant. Denk je die ontmoeting weg, dan hou je nog altijd een ontroerend en boeiend geheel over. Zonder echte plot, maar daar kan ik in dit soort gevallen prima mee leven.

avatar van Donkerwoud
4,0
En dan toch een hoge score. Murakami weet heel gevoelig de schoonheid en de magie van de nacht te beschrijven. Dat sommige passages een beetje onuitgewerkt lijken, doet daar niks aan af. Wat een schrijver!

3,0
Toch wel een apart boek, After Dark van Murakami. Niet zozeer dat de plot zo ingenieus in elkaar steekt of dat de gebeurtenissen zo hartverscheurend zijn. Wat het verhaal zo eigen maakt zijn de sfeer en de vertelstijl. De manier van observeren en het beschrijven van situaties door middel van de camera, vind ik erg knap gedaan. Hoewel sommige passages wel iets te langdradig zijn. Ook de nacht, waarin het verhaal zich afspeelt schept een zeer aangename, maar soms toch een akelige sfeer.

Het verhaal begint enorm sterk. In het begin zit je al met heel wat vragen. Wat doet de mysterieuze Mari daar in haar eentje in een café, midden in de nacht? En wat is er met haar zus, Eri gebeurd? Het lijkt allemaal één groot mysterie, waardoor je nieuwsgierigheid al meteen wordt opgewekt. De eerste honderd pagina’s gaan er dan ook in één keer door, maar daarna gaat het verhaal alsmaar neerwaarts. De dialogen tussen Marie en Takahashi zijn vrij saai en ook de andere personages zijn ook al niet bijster interessant. Enkel de verhaallijn met Eri, die in een zeer diepe slaap verkeert, is boeiend om te volgen.

Het einde vond ik zeker en vast niet slecht. Het is een vrij open einde, met vooral de vraag: Hoe kwam die potlood van het bedrijf waar Shirakawa werkt terecht in Eri’s kamer? Zeker en vast geen slecht boek, maar nu ook niet dat ik er echt van weg ben.

3,5
Na een paar boeken van Murakami te hebben gelezen is het me al zeer duidelijk geworden dat het hem nooit te doen is om je als lezer de antwoorden op zijn raadsels in de schoot te werpen — als er überhaupt al antwoorden zijn. Toch is er meestal een soort van rode, vaak zeer metaforische en surreële, draad te vinden die je stug blijft meeslepen door het verhaal.
Ergens kan ik hem haast voelen, maar toch lijk ik bij dit boek meer moeite te hebben dan anders om 'de draad' te vinden. Er lijken verbanden en linken te ontstaan tussen personages en werelden, en hoewel het me totaal niet verbaasd dat die helemaal niet worden uitgeklaard, kan ik er nu minder bij plaatsen dan anders. Het is niet de eerste keer dat ik trek krijg van een Murakami, maar ditmaal ben ik bijna geneigd te gaan spreken van een hongertje.

Desalniettemin, het boek draagt een zeer lekker mystieke setting met zich mee en leest weer door als zoete koek; daar lijkt deze schrijver nooit een steek te laten vallen.
En ach, laat ik tegen die honger maar gewoon een verse Murakami nemen, want ze smaken toch zo goed!

avatar van Bacon
2,0
Het begon zo mooi, de eerste pagina waarin Tokyo bij nacht werd omschreven bracht me gelijk in de goede stemming. Het eerste hoofdstuk was een mooi begin. Helaas vond ik de stukken over de kamer waarin Eri lag te slapen een stuk minder interessant. Hierdoor verloor ik ook een beetje mijn interesse in het verhaal en heb het met moeite uitgelezen.

Jammer, verreweg de minste Murakami voor mij.

avatar van Wickerman
4,0
Pfoe, vandaag op vakantie in vrijwel één ruk uitgelezen. Ik vind de manier waarop het verhaal verteld wordt, de combinatie van een zeer prominent aanwezige verteller met de hoofdstukken waarin verschillende personages gevolgd werden, onmurakamiaans en daardoor erg verrassend. Dit keer geen eenzame man van middelbare leeftijd die we volgen, maar een keur aan karakters die normaal gesproken een kleurrijke bijrol spelen in het werk van Murakami. Ook worden we door de schrijver meegenomen in het meta-verhaal, dat normaal gesproken veelal onder de oppervlakte blijft en op den duur half of vaag door/via de hoofdpersoon ontdekt/geopenbaard wordt.

Qua verhaal lopen we een nacht mee met Mari in Tokyo, die op de vlucht blijkt te zijn voor haar zus Eri die in een diepe slaap ligt. Op de vlucht omdat ze haar niet meer kan bereiken op meerdere manieren. In de nacht komt ze direct of indirect in contact met verschillende mensen die haar verder brengen. Onder de noemer van vergeet niet de goede tijden die je met elkaar had, zet Mari vervolgens de eerste stap richting haar zus om haar te bevrijden uit haar gevangenis.

De surrealistische scenes van Eri zijn inderdaad weinig uitgewerkt, zoalsBasB aangeeft. Dit komt volgens mij omdat ook de verteller niet wat er in haar omgaat: waarom zij gevangen zit en waarom ze er niet uit kan. Misschien heeft die gezichtsloze man er mee te maken? Er is iets, zoals Takahashi ook aangeeft, maar wat?

Kortom, een snelkookpan van ontmoetingen in één nacht in Tokyo, waarbij Murakami buiten zijn eigen lijntjes kleurt. Hoewel het verhaal op zichzelf goed was, verbaast dit laatste mij het meest. Een echte outlier in zijn werk.

avatar van mjk87
4,0
Zoals hierboven al meermaals aangegeven leest dit als een film. Geen actiefilm, maar zo'n één met alleen maar sfeerbeelden en wat lichte plot tussendoor. Bij films kan dat geweldig zijn, bij boeken vaak niet. Dit is een uitzondering. Subtiel is Murakami niet, maar hij heeft talent genoeg het toch mooi te brengen en de sfeer heel duidelijk naar voren te halen. Niet elke verhaallijn is even sterk uitgewerkt en tussen die jongen en het meisje vind ik de dialoog ook niet altijd geweldig, maar als geheel vond ik dit een vermakelijk en vooral heel fijn boek om te lezen en even lekker in te verdwalen. 4,0*.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:20 uur

geplaatst: vandaag om 15:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.