menu

Ik Ben Er Niet - Lize Spit (2020)

mijn stem
4,02 (49)
49 stemmen

Nederlands
Sociaal / Psychologisch

568 pagina's
Eerste druk: Das Mag, Amsterdam (Nederland)

De Brusselse Leo is tien jaar samen met haar vriend Simon. Verbonden door een moeizame jeugd, heeft het koppel weinig anders nodig dan elkaar. Tot alles kantelt: Simon komt midden in de nacht thuis en lijkt vanaf dat moment iemand anders. Langzaam valt Leo's minutieus opgebouwde bestaan uiteen, tot het punt waarop het gevaarlijk wordt.

zoeken in:
avatar van donnie darko
4,0
Heb mijn gesigneerd exemplaar al in de bus gekregen vandaag. Best excited!

avatar van Abubakari
4,0
"Het Smelt" vond ik erg te gek, was dan ook blij dat "Ik ben er niet" al vlot voor me klaar lag bij de biep. Wederom een vrij dik boek (570 p) en net als haar debuut volgens sommige criticasters te dik.
Daarmee ben ik het (wederom) niet eens. Ik vind dat het het verhaal zeer ten goede komt dat Lize Spit haar tijd neemt..Ik lees graag Lize Spit, er zit tempo in, er gebeurt iets. Dus hoe meer hoe beter wat mij betreft.
Ik heb me dan ook geen moment verveeld met dit boek, wilde door blijven lezen, blijkt ook wel, in 3 nachten heb ik het uitgelezen.

5,0
Na het lezen van ‘Het smelt’ had ik hoge verwachtingen voor het 2e boek van Lize Spit. Ik had mijn gesigneerde exemplaar dan ook meteen gereserveerd! Het feit dat het wel een dik boek is remt mij altijd om een boek te starten maar bij dit boek ben ik er toch maar meteen ingevlogen.

Leo en Simon vormen al 10 jaar een koppel en denken na over verdere stappen voor de toekomst. Simon komt dan plots thuis met een tattoo achter zijn oor. Hij heeft grootse plannen met Simon Sproud. Een nieuw merk waarmee hij tattoos wil ontwerpen. Simon gaat er volledig in op en zet zijn zinnen er volledig op. Leo ziet plots een heel andere Simon voor zich. Hoe moet ze hiermee omgaan? Wat kan ze zeggen tegen hem en tegen hun omgeving? Stilaan ontspoort de situatie..

Het verhaal bestaat uit verschillende tijdsperspectieven. Het hier en nu waarbij Leo nog 10 minuten heeft om de situatie te redden, het ‘nu’ waarbij we Leo bijstaan in het afgelopen halfjaar vanaf de tattoo en af en toe het verleden wanneer Leo en Simon elkaar leerden kennen. Lize Spit weet als een meester een verhaal op te bouwen. Ze doet dit zo uitgekiend dat ze perfect weet hoe de spanning op te bouwen tot het einde. Haar schrijfstijl is magnifiek! Lize kan prachtig situaties en gevoelens omschrijven via beeldende vergelijkingen/metaforen die steeds raak zijn! Wanneer je dit leest komt er steeds het idee in je hoofd ‘Dit is echt zo!’. Ze gebruikt hierbij een vleugje humor/ cynisme dat erg verfrissend is met zo’n hevig thema.

Voor eenzaamheid is niet veel nodig; slechts een ander die de ernst van je situatie onderschat.


Dit boek lijkt mij erg geschikt voor partners van mensen met een psychische stoornis (bipolaire stoornis/psychose/depressie). Als psychiatrisch verpleegkundige moet ik toegeven dat sommige beschrijvingen er compleet op zitten. Anderzijds heb ik soms wel moeite met het cliché dat rond de psychiatrie en/of medicatie wordt opgehangen. In veel thrillers worden psychische ziektes gebruikt om een sensationeel verhaal te kunnen vertellen waardoor het idee dat psychiatrische patiënten agressief zijn aangewakkerd wordt en het stigma hierrond te vergroot wordt. Dit gevoel heb ik niet bij dit boek! Ik denk dat lotgenoten hier eerder herkenning en troost in gaan vinden want ondanks dat de spanning rond Simon zijn gedrag er heerst, voel je toch zoveeeel liefde voor Simon! Het geeft het idee dat “slechte daden” echt toeschrijfbaar kunnen zijn aan een ziekte en niet zozeer aan de persoon zelf.

We waren als een luidspreker en een microfoon die te dicht bij elkaar stonden, we versterkten elkaar tot er niets anders weerklonk dan een allesoverstemmende piep.


Het boek omschrijft hoe moeilijk het is voor een partner om een juist evenwicht te vinden in hoe jezelf handelt. Enerzijds wil je beschermend optreden en anderzijds ondermijn je zo je partners volwaardigheid. Deze tweestrijd wordt fenomenaal neergezet. Als lezer voel je deze emoties erg sterk aan!

Het was niet enkel de ziekte die hem ziek maakte, maar ook mijn manier van kijken naar hem. Ik was niet alleen Simon maar ook mezelf verloren. Dat was wat Simon bedoelde wanneer hij ‘ik mis je’ stuurde als ik in een aangrenzende kamer bezig was.


Hij bewoog zich door het huis als een stukje verdwaalde eierschaal in losgeklopt eiwit, elke keer dat ik er mijn vinger op wilde leggen vond hij een manier om eronderuit te glippen.


Een grandioos boek. Meesterlijk geschreven, sterk inhoudelijk en gevoelsmatig zo indringend! Perfect opgebouwd. Er zijn zoveel citaten in dit boek die ik zou willen inkaderen en op de muur hangen! Graag nog meer van Lize Spit! Valt het op dat ik fan ben?

avatar van handsome_devil
3,5
schelley schreef:


Dit boek lijkt mij erg geschikt voor partners van mensen met een psychische stoornis (bipolaire stoornis/psychose/depressie). Als psychiatrisch verpleegkundige moet ik toegeven dat sommige beschrijvingen er compleet op zitten. Anderzijds heb ik soms wel moeite met het cliché dat rond de psychiatrie en/of medicatie wordt opgehangen. In veel thrillers worden psychische ziektes gebruikt om een sensationeel verhaal te kunnen vertellen waardoor het idee dat psychiatrische patiënten agressief zijn aangewakkerd wordt en het stigma hierrond te vergroot wordt. Dit gevoel heb ik niet bij dit boek! Ik denk dat lotgenoten hier eerder herkenning en troost in gaan vinden want ondanks dat de spanning rond Simon zijn gedrag er heerst, voel je toch zoveeeel liefde voor Simon! Het geeft het idee dat “slechte daden” echt toeschrijfbaar kunnen zijn aan een ziekte en niet zozeer aan de persoon zelf.


Vanaf de eerste woorden over Simon wist ik dat hij dezelfde geestesziekte heeft als ik. Ik ben pas op een kwart, maar er wordt al flink gehint naar een mogelijke climax en als die is wat ik nu denk dat het is vind ik het best wel stigmatiserend. Vind sommige dingen heel erg raak, andere dingen schromelijk overdreven of niet realistisch en dat vind ik tot nu toe lichtelijk problematisch, maar ik hoop dat dat nog verandert.

Ik ben benieuwd wat ik er na afloop van vind, dat Spit kan schrijven bewijst ze eens te meer. Ik hoop dat ik als ik het uit heb toch hetzelfde als jij kan zeggen, want het is wel belangrijk dat er op een normale manier geschreven wordt over geestesziekten en dat wordt getoond dat we minder eng en gevaarlijk zijn dan sommige mensen denken.

5,0
[quote]handsome_devil schreef:
(quote)


Absoluut! Ik denk dat het einde jou wel kan bekoren. Benieuwd hoe het jou verder zal bevallen!
Er is zeker nood aan minder stigmatisering, minder sensatie, minder angstveroorzakende literatuur!

Ben toch wel benieuwd hoe veel invloed Rob van Essen op dit boek gehad heeft. Heeft toch best veel raakvlakken met De Goede Zoon.

avatar van Lalage
4,0
In de hoofdstukken die de afgelopen maanden beschrijven, ziet Leo haar vriend veranderen. Ik plak al gauw het etiket ‘manisch’. Doordat het verhaal begint als Simon al zo doet, vind ik het lastig om me in te leven in de liefde van Leo. Zij denkt af en toe terug aan hoe het vroeger was, maar als lezer zie je vooral dat die jongen nu gek wordt en hulp nodig heeft. De eenzaamheid en onmacht van Leo zijn hartverscheurend.

Lize Spit gebruikt regelmatig metaforen, die ik soms raak vind en soms flauw. Ze heeft weer dezelfde truc gebruikt om de spanning op te bouwen, maar het werkt goed. Het verhaal zit goed in elkaar en de vele details geven een mooi uitgewerkt beeld.

Ik ben er niet – Lize Spit | Lalagè leest - lalageleest.nl

avatar van Lalage
4,0
to be announced schreef:
Ben toch wel benieuwd hoe veel invloed Rob van Essen op dit boek gehad heeft. Heeft toch best veel raakvlakken met De Goede Zoon.

Ik houd van de korte verhalen van Rob van Essen, maar in 'De goede zoon' ben ik gestrand. Hun schrijfstijl is in elk geval totaal verschillend.

avatar van thomzi50
to be announced schreef:
Ben toch wel benieuwd hoe veel invloed Rob van Essen op dit boek gehad heeft. Heeft toch best veel raakvlakken met De Goede Zoon.

Welke zoal?

Lalage schreef:
(quote)

Ik houd van de korte verhalen van Rob van Essen, maar in 'De goede zoon' ben ik gestrand. Hun schrijfstijl is in elk geval totaal verschillend.
[quote]thomzi50 schreef:
[quote]to be announced schreef:



Schrijfstijl is inderdaad heel verschillend. Ik vind het een beetje moeilijk uit te leggen en misschien is het ook wel te ver gezocht maar bijvoorbeeld dat het verlies van een moeder in beide boeken een hele grote rol speelt. Maar ook dat een collega indirect er voor zorgt dat 1 van de hoofdpersonages steeds verder ontspoord.

avatar van Pleun
3,0
geplaatst:
Het is niet mijn gewoonte om een bericht te plaatsen over een boek waarin ik pas halverwege ben. Maar wat is dit boek tot nu toe een tegenvaller. Gezien de hoge gemiddelde score alhier, en de lovende recensies, had ik er meer van verwacht. De schrijfstijl is best prettig, maar het is vreselijk langdradig. Lezen is een worsteling en dat komt denk ik doordat de auteur teveel aan 'tell' doet en te weinig 'show'. We krijgen eindeloze uitweidingen over wat zich afspeelt in het hoofd van Leo, maar tot veel aktie leidt dit allemaal niet. Dat voortdurende geweifel begint me de keel uit te hangen.
Verder schuurt dit boek in mijn beleving aan tegen 'chicklit' en daar vind ik over het algemeen weinig aan. Dat ligt niet aan de chicklit maar aan mij, aangezien ik niet tot de doelgroep behoor.

Benieuwd of ik er nog zo over denk als ik het boek uit heb.

avatar van Lalage
4,0
geplaatst:
Pleun schreef:
Verder schuurt dit boek in mijn beleving aan tegen 'chicklit' en daar vind ik over het algemeen weinig aan. Dat ligt niet aan de chicklit maar aan mij, aangezien ik niet tot de doelgroep behoor

Waarom vind je dat?
Overigens wordt de term chicklit niet meer gebruikt, nu zeggen ze 'feelgood', maar er moet in elk geval een liefdesverhaal in zitten en dat is bij dit boek toch niet zo?

avatar van Pleun
3,0
geplaatst:
Lalage schreef:
(quote)

Waarom vind je dat?
Overigens wordt de term chicklit niet meer gebruikt, nu zeggen ze 'feelgood', maar er moet in elk geval een liefdesverhaal in zitten en dat is bij dit boek toch niet zo?


Ah, de precieze definitie van chicklit zoals jij die beschrijft ken ik niet. Daar voldoet Ik ben er niet niet aan. Ik kan wel een paar voorbeelden geven met wat ik bedoel, maar daar heb ik geen tijd voor.
In mijn beleving is 'chicklit' voor vrouwen en door vrouwen geschreven. Ik ben er niet is overduidelijk vanuit het perspectief van een vrouw geschreven, ook gezien de ellenlange en langdradige uitweidingen over wat de hoofpersoon allemaal denkt en voelt. Daar is niks mis mee, maar mij spreekt het niet erg aan.

avatar van Pleun
3,0
Heb het boek inmiddels uit en mijn mening is niet gewijzigd. Ondanks dat ongeveer halverwege de manie van Simon tot een gruwelijke climax komt, blijft het langdradig. Ook op de schrijfstijl van Lize Spit valt wel iets af te dingen. Het valt mij op dat zij emoties van de ik-persoon vaak enigszins pathetisch omschrijft, met clichématige zinnen als: 'Haar knieën begonnen te knikken', 'haar handen trilden', 'het zweet brak haar uit', 'zij kreeg een wee gevoel in haar maag' etc etc. Dit begon mij steeds meer te ergeren.

Verder kan ik mij wel vinden in wat ik las in de recensie op Bazarow.com

Die roman begint net als haar debuut, Het smelt vijf jaar geleden, bijzonder ambitieus. Er wordt vlot geschakeld tussen de periode waarin Leo en Simon elkaar ontmoeten, het heden waarin Simon steeds verder verzinkt in paranoia en de toekomst, wanneer Leo van haar vriendin een paniekerig telefoontje krijgt dat Simon haar baby uit de kinderwagen heeft geroofd en er op de fiets mee op de vlucht is geslagen. Netjes gedoseerd krijg je details uit het leven van de twee hoofdpersonages te lezen, zodat hun plaatje steeds vollediger ingevuld raakt. Lize Spit toont daar dat ze heel veel in haar mars heeft.

Tot op het moment dat Ik ben er niet gaat slepen en je je als lezer afvraagt waarom er zo om de vijftig pagina’s een kort hoofdstuk volgt waarin afgeteld wordt naar het moment dat Leo Simon en de baby zal vinden. Leo fietst zogezegd tien minuten lang door Brussel, van haar werk naar huis en om de dertig seconden krijg je een blik in haar geest, wat vaker een niets- dan een ietszeggende blik is. Zat ook Lize Spit net als haar personages gevangen in het verleden toen ze Ik ben er niet schreef? En wel in het verleden van haar debuut dat eenzelfde structuur heeft als die nieuwe roman? Het lijkt alvast zo, waardoor het boek vaak stroef en langdradig is. Leo zich op pagina 535 laten afvragen of ze wel een toekomst heeft met Simon en of hij te vertrouwen zal zijn met hun kinderen is relevant. Vervolgens een halve pagina uitweiden over wat hij allemaal zou kunnen doen is dat wat minder. We weten dat al, denk je dan. Hij is immers manisch, al honderden pagina’s lang.


Daar kan ik nog aan toevoegen dat ik niet geloof in het personage van Leo. Toegegeven: ik weet niet hoe het is om te leven met iemand die bipolair is, maar ik vind haar reactie op de metamorfose van Simon gewoon niet geloofwaardig. Lange tijd is zij passief en wijfelend en pas op p. 535 vraagt zij zich af of zij een toekomst heeft met hem en of zij kinderen met hem wil? Dat is wat aan de late kant vind ik. Ook vind ik het opmerkelijk dat het boek grotendeels gaat over zwangerschap en over de zwangerschap van een vriendin, maar dat de eigen kinderwens van Leo helemaal niet aan bod komt. Op die ene zin na dan.

Ook met Simon heb ik niks als personage eigenlijk. Ik denk dat dat ook komt door wat Lalage in haar recensie schrijft: Je hebt te weinig van de gezonde Simon gezien om echt met hem mee te voelen wanneer hij in een negatieve spiraal komt.

Wat ik dan wel weer een mooi moment vond is toen Simon een foto liet zien waar hij en Coen als 8-jarige opstaan. Die zag ik niet aankomen, ik had al de conclusie getrokken dat de pesterijen nooit hadden plaatsgevonden

Ook met Onno Blom ben ik het eens. Die schrijft in de Volkskrant o.a.

Ik heb weleens – in stilte dan, de buren moesten eens denken – naar het boek van Lize Spit zitten roepen. Niet omdat de spanning me te veel werd, of vanwege de met smaak opgediste horror, maar omdat ik de eindeloos uitgeplozen gedachten van Leo maar niet kon begrijpen. Om fictie te laten overtuigen is waarachtigheid van het grootste belang.

Aanvankelijk is Leo een vleugellam vogeltje. Zij bedekt alles met de mantel de liefde. Maar na een paar honderd bladzijden verandert zij in een leeuwin van een fictieschrijver. Nou ja, ze brult in haar columns voor Libelle, waarin ze het leed van Simon exploiteert. ‘Ik kon niet anders dan overdrijven.’

Misschien heeft Lize Spit gedacht dat zij dezelfde keuze moest maken om haar verhaal overtuigend te vertellen. Ze schrijft plastisch, plotgericht. Spierballenproza. Maar haar stijl is niet fijnzinnig, vilein of vervreemdend. Spit laat niets aan de verbeelding over – en dat zorgde ervoor dat de paranoia van de verteller en haar bipolaire vriend zich niet verontrustend in mijn hoofd nestelde.

Ik las. Maar ik was er niet.


3*

Gast
geplaatst: vandaag om 14:10 uur

geplaatst: vandaag om 14:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.