Ik Ben Er Niet - Lize Spit (2020)

Heb mijn gesigneerd exemplaar al in de bus gekregen vandaag. Best excited!

"Het Smelt" vond ik erg te gek, was dan ook blij dat "Ik ben er niet" al vlot voor me klaar lag bij de biep. Wederom een vrij dik boek (570 p) en net als haar debuut volgens sommige criticasters te dik.
Daarmee ben ik het (wederom) niet eens. Ik vind dat het het verhaal zeer ten goede komt dat Lize Spit haar tijd neemt..Ik lees graag Lize Spit, er zit tempo in, er gebeurt iets. Dus hoe meer hoe beter wat mij betreft.
Ik heb me dan ook geen moment verveeld met dit boek, wilde door blijven lezen, blijkt ook wel, in 3 nachten heb ik het uitgelezen.

Na het lezen van ‘Het smelt’ had ik hoge verwachtingen voor het 2e boek van Lize Spit. Ik had mijn gesigneerde exemplaar dan ook meteen gereserveerd! Het feit dat het wel een dik boek is remt mij altijd om een boek te starten maar bij dit boek ben ik er toch maar meteen ingevlogen.

Leo en Simon vormen al 10 jaar een koppel en denken na over verdere stappen voor de toekomst. Simon komt dan plots thuis met een tattoo achter zijn oor. Hij heeft grootse plannen met Simon Sproud. Een nieuw merk waarmee hij tattoos wil ontwerpen. Simon gaat er volledig in op en zet zijn zinnen er volledig op. Leo ziet plots een heel andere Simon voor zich. Hoe moet ze hiermee omgaan? Wat kan ze zeggen tegen hem en tegen hun omgeving? Stilaan ontspoort de situatie..

Het verhaal bestaat uit verschillende tijdsperspectieven. Het hier en nu waarbij Leo nog 10 minuten heeft om de situatie te redden, het ‘nu’ waarbij we Leo bijstaan in het afgelopen halfjaar vanaf de tattoo en af en toe het verleden wanneer Leo en Simon elkaar leerden kennen. Lize Spit weet als een meester een verhaal op te bouwen. Ze doet dit zo uitgekiend dat ze perfect weet hoe de spanning op te bouwen tot het einde. Haar schrijfstijl is magnifiek! Lize kan prachtig situaties en gevoelens omschrijven via beeldende vergelijkingen/metaforen die steeds raak zijn! Wanneer je dit leest komt er steeds het idee in je hoofd ‘Dit is echt zo!’. Ze gebruikt hierbij een vleugje humor/ cynisme dat erg verfrissend is met zo’n hevig thema.



Dit boek lijkt mij erg geschikt voor partners van mensen met een psychische stoornis (bipolaire stoornis/psychose/depressie). Als psychiatrisch verpleegkundige moet ik toegeven dat sommige beschrijvingen er compleet op zitten. Anderzijds heb ik soms wel moeite met het cliché dat rond de psychiatrie en/of medicatie wordt opgehangen. In veel thrillers worden psychische ziektes gebruikt om een sensationeel verhaal te kunnen vertellen waardoor het idee dat psychiatrische patiënten agressief zijn aangewakkerd wordt en het stigma hierrond te vergroot wordt. Dit gevoel heb ik niet bij dit boek! Ik denk dat lotgenoten hier eerder herkenning en troost in gaan vinden want ondanks dat de spanning rond Simon zijn gedrag er heerst, voel je toch zoveeeel liefde voor Simon! Het geeft het idee dat “slechte daden” echt toeschrijfbaar kunnen zijn aan een ziekte en niet zozeer aan de persoon zelf.



Het boek omschrijft hoe moeilijk het is voor een partner om een juist evenwicht te vinden in hoe jezelf handelt. Enerzijds wil je beschermend optreden en anderzijds ondermijn je zo je partners volwaardigheid. Deze tweestrijd wordt fenomenaal neergezet. Als lezer voel je deze emoties erg sterk aan!





Een grandioos boek. Meesterlijk geschreven, sterk inhoudelijk en gevoelsmatig zo indringend! Perfect opgebouwd. Er zijn zoveel citaten in dit boek die ik zou willen inkaderen en op de muur hangen! Graag nog meer van Lize Spit! Valt het op dat ik fan ben?

Vanaf de eerste woorden over Simon wist ik dat hij dezelfde geestesziekte heeft als ik. Ik ben pas op een kwart, maar er wordt al flink gehint naar een mogelijke climax en als die is wat ik nu denk dat het is vind ik het best wel stigmatiserend. Vind sommige dingen heel erg raak, andere dingen schromelijk overdreven of niet realistisch en dat vind ik tot nu toe lichtelijk problematisch, maar ik hoop dat dat nog verandert.

Ik ben benieuwd wat ik er na afloop van vind, dat Spit kan schrijven bewijst ze eens te meer. Ik hoop dat ik als ik het uit heb toch hetzelfde als jij kan zeggen, want het is wel belangrijk dat er op een normale manier geschreven wordt over geestesziekten en dat wordt getoond dat we minder eng en gevaarlijk zijn dan sommige mensen denken.

[quote]handsome_devil schreef:


Absoluut! Ik denk dat het einde jou wel kan bekoren. Benieuwd hoe het jou verder zal bevallen!
Er is zeker nood aan minder stigmatisering, minder sensatie, minder angstveroorzakende literatuur!

Ben toch wel benieuwd hoe veel invloed Rob van Essen op dit boek gehad heeft. Heeft toch best veel raakvlakken met De Goede Zoon.

In de hoofdstukken die de afgelopen maanden beschrijven, ziet Leo haar vriend veranderen. Ik plak al gauw het etiket ‘manisch’. Doordat het verhaal begint als Simon al zo doet, vind ik het lastig om me in te leven in de liefde van Leo. Zij denkt af en toe terug aan hoe het vroeger was, maar als lezer zie je vooral dat die jongen nu gek wordt en hulp nodig heeft. De eenzaamheid en onmacht van Leo zijn hartverscheurend.

Lize Spit gebruikt regelmatig metaforen, die ik soms raak vind en soms flauw. Ze heeft weer dezelfde truc gebruikt om de spanning op te bouwen, maar het werkt goed. Het verhaal zit goed in elkaar en de vele details geven een mooi uitgewerkt beeld.

Ik ben er niet – Lize Spit | Lalagè leest - lalageleest.nl

Ik houd van de korte verhalen van Rob van Essen, maar in 'De goede zoon' ben ik gestrand. Hun schrijfstijl is in elk geval totaal verschillend.

Welke zoal?

[quote]thomzi50 schreef:
[quote]to be announced schreef:



Schrijfstijl is inderdaad heel verschillend. Ik vind het een beetje moeilijk uit te leggen en misschien is het ook wel te ver gezocht maar bijvoorbeeld dat het verlies van een moeder in beide boeken een hele grote rol speelt. Maar ook dat een collega indirect er voor zorgt dat 1 van de hoofdpersonages steeds verder ontspoord.

Het is niet mijn gewoonte om een bericht te plaatsen over een boek waarin ik pas halverwege ben. Maar wat is dit boek tot nu toe een tegenvaller. Gezien de hoge gemiddelde score alhier, en de lovende recensies, had ik er meer van verwacht. De schrijfstijl is best prettig, maar het is vreselijk langdradig. Lezen is een worsteling en dat komt denk ik doordat de auteur teveel aan 'tell' doet en te weinig 'show'. We krijgen eindeloze uitweidingen over wat zich afspeelt in het hoofd van Leo, maar tot veel aktie leidt dit allemaal niet. Dat voortdurende geweifel begint me de keel uit te hangen.
Verder schuurt dit boek in mijn beleving aan tegen 'chicklit' en daar vind ik over het algemeen weinig aan. Dat ligt niet aan de chicklit maar aan mij, aangezien ik niet tot de doelgroep behoor.

Benieuwd of ik er nog zo over denk als ik het boek uit heb.

Waarom vind je dat?
Overigens wordt de term chicklit niet meer gebruikt, nu zeggen ze 'feelgood', maar er moet in elk geval een liefdesverhaal in zitten en dat is bij dit boek toch niet zo?

Ah, de precieze definitie van chicklit zoals jij die beschrijft ken ik niet. Daar voldoet Ik ben er niet niet aan. Ik kan wel een paar voorbeelden geven met wat ik bedoel, maar daar heb ik geen tijd voor.
In mijn beleving is 'chicklit' voor vrouwen en door vrouwen geschreven. Ik ben er niet is overduidelijk vanuit het perspectief van een vrouw geschreven, ook gezien de ellenlange en langdradige uitweidingen over wat de hoofpersoon allemaal denkt en voelt. Daar is niks mis mee, maar mij spreekt het niet erg aan.

Heb het boek inmiddels uit en mijn mening is niet gewijzigd. Ondanks dat ongeveer halverwege de manie van Simon tot een gruwelijke climax komt, blijft het langdradig. Ook op de schrijfstijl van Lize Spit valt wel iets af te dingen. Het valt mij op dat zij emoties van de ik-persoon vaak enigszins pathetisch omschrijft, met clichématige zinnen als: 'Haar knieën begonnen te knikken', 'haar handen trilden', 'het zweet brak haar uit', 'zij kreeg een wee gevoel in haar maag' etc etc. Dit begon mij steeds meer te ergeren.

Verder kan ik mij wel vinden in wat ik las in de recensie op Bazarow.com



Daar kan ik nog aan toevoegen dat ik niet geloof in het personage van Leo. Toegegeven: ik weet niet hoe het is om te leven met iemand die bipolair is, maar ik vind haar reactie op de metamorfose van Simon gewoon niet geloofwaardig. Lange tijd is zij passief en wijfelend en pas op p. 535 vraagt zij zich af of zij een toekomst heeft met hem en of zij kinderen met hem wil? Dat is wat aan de late kant vind ik. Ook vind ik het opmerkelijk dat het boek grotendeels gaat over zwangerschap en over de zwangerschap van een vriendin, maar dat de eigen kinderwens van Leo helemaal niet aan bod komt. Op die ene zin na dan.

Ook met Simon heb ik niks als personage eigenlijk. Ik denk dat dat ook komt door wat Lalage in haar recensie schrijft: Je hebt te weinig van de gezonde Simon gezien om echt met hem mee te voelen wanneer hij in een negatieve spiraal komt.

Wat ik dan wel weer een mooi moment vond is toen Simon een foto liet zien waar hij en Coen als 8-jarige opstaan. Die zag ik niet aankomen, ik had al de conclusie getrokken dat de pesterijen nooit hadden plaatsgevonden

Ook met Onno Blom ben ik het eens. Die schrijft in de Volkskrant o.a.



3*

Lize spit in het verleden van een stormachtige relatie. Wat begon als een verhouding tussen twee studenten, is ontaard. Hij gaat zich steeds vreemder gedragen. Zij is meer een verzorgster geworden dan een liefdespartner.

De verhaallijn in het heden is in de tegenwoordige tijd geschreven. Spanning ontstaat terwijl voor de ik-verteller de seconden wegtikken. Terwijl ze door de Brusselse straten zoeft, flitsen de herinneringen door haar hoofd. Als voormalige filmstudente stelt ze zich de werkelijkheid voor vanuit verschillende visuele standpunten.

Simon is paranoïde en bipolair. Vol enthousiasme start hij projecten op die hij vervolgens niet afmaakt. Hij ziet overal samenzweringen en gelooft dat hij afgeluisterd wordt. De therapie bestaat voornamelijk uit medicatie, waarvan je je af kunt vragen of dat wel een oplossing is en of de bijwerkingen niet erger zijn dan de symptomen. Wat hij de kat aandoet, is een voorafspiegeling van wat hij ook de baby aan zou kunnen doen.

De stijl sluit aan bij de populaire cultuur, maar ook aan bij een literaire traditie. Communicatie verloopt via laptops en smartphones; ik moet er nog altijd aan wennen dat postkoetsen en telegrammen uit de mode zijn. De titel verwijst naar de tekst op een voicemail, maar heeft ook een diepere betekenis. In deze moderne roman heeft de schrijfster haar persoonlijke gevoelens en ervaringen verwerkt.

Ik heb ‘Het smelt’ nog niet gelezen en kwam dit boek toevallig tegen. Omdat ik besefte dat ik bijna uitsluitend mannelijke auteurs lees vond ik het tijd om me eens te verdiepen in de vrouwelijke tegenhangers. Ik moet zeggen, het is toch wel anders lezen. Puur technisch gezien werd het voor mij persoonlijk te uitgebreid zodat ik er op de duur heel snel over begon te gaan. Het las niet heel vlot, mede omdat het geschreven is vanuit een vrouwelijk standpunt en ik in mijn hoofd constant de switch moest maken, en de hoofdpersonages zijn een jaar of 4 jonger dan mij waardoor ik veel dingen vanuit een ander perspectief zag.

Ik zit ook in een fase waarin ik snak naar stabiliteit en rust, en daardoor vond ik het onderwerp wel boeiend. Ik begreep ook het knappen van Simon, maar ik had eigenlijk gewoon het idee: geef die jongen eens wat ruimte aub.
De hele sfeer ademde zo een verstikkende drukdoenerij uit. Brussel, dat irritante koppel Lotte en Coen, heel die post-puberteit van die TOL, die zaalvoetbalploeg gelinkt aan het werk, en met alle respect voor Leo, maar zij voerde ook enorm veel druk op wat mij betreft door die constante aanwezigheid (en soms de waarom-vragen).
Ruimte ruimte ruimte..


Ik miste wat zuurstof om echte romantiek te proeven.

Ik vond het wel knap geschreven met vaak ook wel de perfecte metafoor in de kleine dingen. Ik ben blij dat ik het gelezen heb. Ik zat volledig in het kamp van L en S. Mooi vond ik op een bepaald moment hoe Lotte en Coen werden geportretteerd. Zelf opgroeiend geweest tussen dat soort volk vond ik het een openbaring om die zo eens gedefinieerd te zien. Was voor mij de nagel op de kop.