menu

L'Estate dell'Incanto - Francesco Carofiglio (2019)

Alternatieve titel: De Laatste Zomer

mijn stem
2,83 (3)
3 stemmen

Italiaans
Historisch

272 pagina's
Eerste druk: Piemme, Milaan (Italië)

In de zomer van 1939 staat de wereld op het punt in te storten, maar voor Miranda is het de mooiste zomer van haar leven. Met haar moeder vertrekt ze naar Villa Ada, het landhuis in de Toscaanse heuvels van haar grootvader, een norse kunstschilder. Daar zet ze haar eerste stappen naar volwassenheid, met alle uitdagingen die daarbij komen kijken. Nu Miranda de honderd nadert, denkt ze vaak terug aan die laatste zomer, waarin alles anders werd. Waar was haar vader in die tijd? Wat verborg opa onder zijn schilderdoeken? Ze doorbreekt de nevelen van haar geheugen en gaat terug naar dat nietsvermoedende kind, dat nog niets had gezien, geleden of verloren.

zoeken in:
avatar van eRCee
2,0
Op pagina 15 trof ik een passage aan die me noopte om door te lezen:

De tand des tijds heeft me mijn helderheid van geest ontnomen, mijn gevoel voor afstanden, mijn soepele tred en zelfs mijn gêne. Maar ik heb er dit licht zwevende gevoel voor teruggekregen, dit stille genieten van het uitzicht en van mooie dingen. Een soort onbestemdheid, een emotionele trance waardoor ik niet meer mijn tranen hoef te laten vloeien zodra ik terugdenk aan wat ik ben kwijtgeraakt en wie is weggegaan. En zo is voor mij de zin van ons bestaan op aarde luchtiger en vluchtiger, alsof we van bovenaf gezien daadwerkelijk mieren zijn. Mieren.

Wat ik alleen niet mooi vind hieraan, is de herhaling van het woord mieren. Deze techniek blijkt helaas in de rest van het boek veelvuldig terug te komen. Korte zinnen of woorden die zich herhalen, letterlijk of met kleine variatie. Sowieso van die korte zinnen met een soort poging tot cadans of het creëren van een effect. Een ergerlijke maar tegenwoordig tamelijk veel voorkomende manier van schrijven, een modern romaneuvel, zo bedacht als het is. In de gehele literatuur van de 19e eeuw zal je nergens zo'n passage aantreffen:

Ik hoor de geluiden. Ik kom weer boven en haal adem. Misschien val ik in slaap.
Ik ruik de geur.
Ik herinner me de geur. En daar ga ik altijd weer naar terug.
De geur van vochtig gras. De traag verglijdende tijd. De droge hitte van het heuvelland.


Daarnaast is het allemaal aardig clichématig: de ik-persoon blikt als 90-jarige terug op de tijd dat ze een jong meisje was, in 1939. Een groot deel van het verhaal centreert zich in dat verleden en met literatuur vanuit het kinderperspectief heb ik ook geen heel beste relatie. Op de achtergrond speelt een soort drama over een verloren vader maar dit weet nergens indruk te maken.

De laatste zomer is verder niet heel slecht, maar ik vond er ook bar weinig aan.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:24 uur

geplaatst: vandaag om 10:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.