Levenshonger - Marie Kessels (2021)

Paradijsvogels in de schaduw van het grootkapitaal. Met 'Levenshonger' (2021) schreef Marie Kessels een zwierig vormexperiment rond een Poolse twintiger en haar mijmeringen over haar toekomst. Het narratief is opgezet als een associatief spinnenweb waarin heden (Elżbieta biedt een luisterend oor aan andere worstelende personages) en verleden (Elżbieta's herinneringen aan die ene verzetsdaad bij vleesverwerkingsbedrijf PerfektKost) door elkaar lopen. De twintiger ontmoet vele kleurrijke sujetten die - net als zijzelf- naar manieren zoeken om los te breken uit de mal van maatschappelijke verwachtingen. Zonder oordeel luistert ze naar deze dromers, idealisten, levenskunstenaars en boven alles sensuele wezens op zoek naar erkenning of genegenheid. Hun oude manier van werken is echter wezenlijk veranderd door globalisering en digitalisering, terwijl verzet ertegen wordt gesmoord door de weinige invloed die individuen nog hebben op het grotere geheel. Wat is het menselijke individu nog waard binnen arbeidsverbanden waarin alles gereguleerd/gecontroleerd wordt door ontmenselijkende systemen?! Ik moet eerlijk zeggen dat ik hele passages van 'Levenshonger' (2021) heb doorgebladerd zonder werkelijk tot me door te laten dringen wat er eigenlijk staat. Het is allemaal een beetje teveel van het goede als overgestileerde vormexplosie vol rijkelijk gelardeerde beeldspraak, raamvertellingen en een veelheid aan maatschappijkritische ideeën. Voor mij persoonlijk klinken de pretenties van de auteur te hinderlijk door in de gekunstelde opzet.

Toch moest ik even aan Elżbieta uit 'Levenshonger' (2021) denken toen ik een grote zwarte haar uit een magnetronmaaltijd viste. Zou het van een onderbetaalde Oost-Europese zijn die probeert om de eindjes aan elkaar te knopen!?