Later - Stephen King (2021)

Altijd weer iets om naar uit te kijken, een nieuwe Stephen King. Later gaat niet bovenaan zijn lijstje met beste verhalen prijken en voelt meer aan als tussendoortje, maar wel een fijne.

Ik ken geen schrijver die zo pakkend over opgroeien kan schrijven als King. It is daar het schoolvoorbeeld van, maar ook verhalen als The Body of, meer recent, The Institute laten zien dat King een meester is in coming-of-age verhalen. Ook in Later speelt een kind de hoofdrol: het verhaal draait om Jamie Conklin die met een behoorlijke last op zijn schouders leeft. Alleen zijn moeder Tia weet van zijn grote geheim - hij ziet dingen die niemand anders ziet - en beiden zweren ze dit geheim mee het graf in te nemen. Totdat Tia's bedrijf op de rand van de afgrond staat en Jamie zijn gave in moet zetten om nog grotere problemen af te wenden.
Wanneer Liz, een NYPD detective en de vriendin van Tia, noodgedwongen betrokken raakt bij de inspanningen van Jamie om het bedrijf van zijn moeder te redden, ontstaan er grote problemen. King weet met zijn prachtige mix van humor, foreshadowing en pakkende storytelling weer te boeien en een kort, maar meeslepend verhaal af te leveren. Ik vond de 'supporting cast' in dit verhaal wat minder (op buurman Burkett na) en ik ben er nog niet helemaal uit of de twist op het eind van toegevoegde waarde is of niet, maar vermaakt heb ik me zeker.
Niet alleen met het verhaal, maar zoals gebruikelijk ook weer met het zoeken naar de immer aanwezige easter eggs die in al zijn verhalen zitten. De connectie met It is niet te missen en zou het toeval zijn dat Jamie in 2013, precies 27 jaar na de confrontatie met It, voor het eerst in aanraking komt met de deadlights? Waarschijnlijk net zo toevallig als het feit dat de verschillende numerieke wachtwoorden precies optellen tot 19.

* * * ½

Eensgezinde reacties hier!

Mijn gevoel na het dichtslaan van dit boek sluit aan op wat hiervoor door niet de minste lezers is aangegeven. In het begin denk je; mwoah. Gevoelsmatig niet heel origineel en zelfs eens wat terug moeten bladeren. Maar King zou King niet zijn als hij er dan toch voor zorgt dat je bij het 2e deel het liefst niet meer stopt met lezen. Lekker sfeertje, op z'n Kings weer een leuk hoofdpersonage met de (steeds minder) kleine Jamie en enkele creepy scènes waarbij inderdaad lijkt te worden terug gegrepen naar één van de meest legendarische personages uit het omvangrijke oeuvre van de beste man.

Lang verhaal kort makend heb ik me opnieuw uitstekend vermaakt met dit nieuwste boek van good old Stephen King.

Leuk boek. Deze valt voor mij persoonlijk in een lang lijstje relatief recentelijke Stephen King boeken die ik met veel plezier heb uitgelezen, meestal ook behoorlijk snel, maar die ik niet per se aan iedereen zou aanraden. Denk aan The Institute, Revival, Joyland, Outsider en nog meer. Nogmaals, met veel plezier gelezen en 3 mooie paarse sterretjes.

In 2021 heb ik 54 boeken gelezen, waarvan 5 door Stephen King. Later was het laatste in deze rij en wat wil je dat ik zeg? Je leest geen 5 boeken per jaar van een auteur die je niet ligt. Je leest geen 54 boeken per jaar als je alleen maar zware kost verteert. In deze context is dit een perfect tussendoor boekje, vlot leesbaar en soms intrigerend.

Maar nergens wordt het groots, doet een personage uitzonderlijke dingen of staar je in de lucht met een "wat lees ik nou" gevoel. Daardoor 2.5*

Van jonge mensen en de nare dingen die komen gaan. In een goed boek van Stephen King is de horror meer existentieel van aard dan louter de aanwezigheid van paranormale krachten of spookverschijningen. Of zoals in 'Later' (2021) Jamie's vermogen om te communiceren met de doden bijna een banale en alledaagse werkelijkheid blijkt. Zijn gesprekken met genenzijde geven zelfs een prettige voorspelbaarheid, omdat goed en kwaad heerlijk overzichtelijk zijn uitgekristalliseerd en de doden om die reden niet in staat zijn om te konkelen of te liegen. Maar dan verschijnt er een duistere kracht op zijn pad die álles in een ander perspectief plaatst en hem ermee confronteert dat de mensen die hij liefheeft lang niet altijd het beste met hem voorhebben.

Met 'Joyland' (2013) nog vers in het geheugen was ik ietwat huiverig voor een herhaling van zetten als een soortgelijke mengeling tussen coming-of-age en pulperige neo-noir. De twee werkjes hebben inderdaad met elkaar gemeen dat een volwassen verteller melancholisch terugkijkt op het verlies van onschuld in die vormende jaren. Toch wijken ze af door de speelsheid waarmee 'Later' (2021) vooral de humor benadrukt van spookverschijningen die alleen Jamie kan zien. Op een gegeven moment wordt het welhaast meta als een spookschrijver (in de meest letterlijke zin) moet helpen om een onafgewerkt manuscript af te ronden. (Ergens vraag ik me af of Stephen King als een plaagduiveltje verwijst naar de geruchten dat hij zijn boeken niet meer altijd zelf schrijft!?) 'Joyland' (2013) heeft mijn voorkeur door die fantastische sfeersetting, maar in grote lijnen doet 'Later' (2021) er zeker niet voor onder.

Voor mij voelde dit boek niet als een "echte" Stephen King. De setting vond ik te modern en grootstedelijk, door het vertellerspersectief vond ik de spanning ver te zoeken en ook het bovennatuurlijke gegeven sprak maar zeer licht tot de verbeelding. Van elke andere schrijver had ik waarschijnlijk gedacht: aardig tussendoortje, maar omdat het Stephen King betreft, overheerst een gevoel van teleurstelling.

Objectief wel een voldoende hoor, 3* krijgt dit boek van mij