Redenen waarom ik hier niet eerder aan begonnen ben? Ik ben niet zo van red de wereld-avonturen, helemaal niet als het om een enkele reis gaat. En geheugenverlies, had ik er maar last van, dan had ik er nog zin in. Redenen waarom ik er toch aan ben begonnen? Al die hoge waarderingen her en der. En The Martian (ik heb de film gezien). Met die in het achterhoofd is het allemaal niet erg verrassend hoe Project Hail Mary zo ongeveer uitpakt. (Heel) veel (wetenschappelijk) gebabbel, tegenslag, nog maar wat gebabbel, ook nog maar wat meer tegenslag, enzovoort. Bezwaren genoeg dus, al heb ik daar weinig last van gehad.
Mede vanwege twee tijdlijnen (hoe het allemaal zover heeft kunnen komen komt zo ook aan bod) kabbelt het allemaal prettig door, ondanks dat onze astronaut een nogal vervelend trekje heeft. Hij houdt er een soort quasi lollige nonchalance op na (asjemenou!), die mij niet altijd beviel. Het deed me wat te veel denken aan een leraar die te pas en te onpas de popie jopie uithangt. Daar had ik vroeger al een hekel aan. En nu blijkbaar nog. Het zal geen toeval zijn; de astronaut was vroeger leraar. En een popie jopie. Aan de andere kant levert het zo wel een luchtig sfeertje op. Ongetwijfeld beter verteerbaar dan wanneer het zwaar op de hand te keer was gegaan.
Enfin, Ryland Grace, zo heet hij, is niet vaak erg leuk, maar soms stiekem wel (soms!) en hij krijgt bovendien steun van, in het toen, een buitengewoon kordate mevrouw Straat en, in het nu, die onverwachte bondgenoot. Leuke interactie, met name de een-tweetjes met de laatste zullen nog wel even blijven hangen. Het is me d'r eentje, die Rocko. Best vermakelijk van tijd tot tijd. En dat is zo'n beetje mijn gevoel over het boek in z'n geheel. Niet genoeg voor een sterrenregen, daarvoor is het me ook allemaal net wat te gelikt, maar ik heb me er niet mee verveeld. En af en toe was het zelfs een heel avontuur. Af en toe.