Voor een website heb ik de onderstaande review geschreven. Een boek dat ik uit mezelf waarschijnlijk niet had gekozen, waarschijnlijk zou ik het bestaan ervan volledig over het hoofd zien. Maar ik heb me er wel mee vermaakt.
Wolfzomer verscheen voor het eerst als Vargasommar in Zweden in 2020. Onlangs kwam de Nederlandse vertaling uit. Samen met Michael Hjorth schrijft Rosenfeldt de succesvolle thrillerserie de Bergman-kronieken. Wolfzomer is zijn eerste solothriller.
Wat opvalt wanneer je de Zweedse uitgave naast de Nederlandse legt, is de foto van een snelweg die oplost in de mist. Op de Zweedse cover is op de voorgrond een auto zichtbaar, met geopend portier. 'Dit is niet logisch', moet men op de marketingafdeling van de Nederlandse uitgever hebben gedacht. 'We moeten een wolf hebben.' En dus veranderde de auto in een wolf. De wolf komt ook terug aan de binnenzijde van de cover en die is al met al best fraai. Dat er oorspronkelijk voor een auto was gekozen is echter wel begrijpelijk. Een auto speelt in het verhaal uiteindelijk een grotere rol dan de wolf.
De wolf is waar het verhaal mee begint. Een moeder en haar jong, die hun laatste adem uitblazen in de bossen nabij het grensstadje Haparanda, in het noorden van Zweden. In de proloog die hierop volgt, zijn we getuige van een brute ripdeal die volledig uit de klauwen loopt en 7 criminelen het leven kost. Het geweld vindt plaats bij Rovaniemi in Finland. Wanneer menselijke resten worden aangetroffen in de maag van de dode wolf, wijst onderzoek al snel uit dat deze afkomstig zijn van een crimineel die betrokken was bij de ripdeal in Finland. Maar waar zijn de drugs en het geld gebleven?
We maken kennis met Hannah Wester, rechercheur in Haparanda. Samen met onder andere haar chef Gordon Backman, met wie zij een affaire heeft, duikt zij in het onderzoek. Maar niet alleen de politie wil graag weten wat er is gebeurd. De Russische olicharch die eigenaar is van de drugs, zet alles op alles om zijn kostbare waar terug te vinden. Katja, de sluwe en meedogenloze huurmoordenaar die naar Haparanda wordt gestuurd, lijkt een eenvoudige klus te moeten klaren. Een suffig klein stadje waar nooit iets gebeurt, hoe moeilijk kan het zijn?
Zeker bij thrillers moet je niet teveel weggeven van het plot, dat bederft alleen maar het leesplezier. Wolfzomer is opgedeeld in 82 korte hoofdstukken en je kan merken dat de auteur ook scenarioschrijver is: het boek lijkt te zijn geschreven met in het achterhoofd een verfilming.
Het uitgangspunt van een mislukte drugsdeal en een kat-en-muisspel met een huurmoordenaar is niet bijster origineel. Desondanks is Wolfzomer een pageturner: je wil weten hoe het verhaal verder gaat. Meerwaarde is de locatie waar het verhaal zich afspeelt: in het noorden van Zweden, aan de grens met Finland. De auteur is zelf woonachtig in het noorden van Zweden en heeft duidelijk research gedaan naar Haparanda en haar geschiedenis.
Ook niet erg origineel zijn de personages. Hannah Wester heeft kenmerken van personages die we al in veel thrillers voorbij hebben zien komen: de getroubleerde rechercheur met de gebruikelijke sidekicks en het vleugje gezond verstand, waarmee de misdaad wordt opgelost. Dat laatste valt bij Hannah eigenlijk wel mee, want haar bijdrage aan de ontknoping is uiteindelijk niet heel groot. Kennelijk is Wolfzomer de eerste thriller in een reeks met Hannah Wester als hoofdpersoon. We zullen zien of zij boeiend genoeg is om een serie te kunnen dragen.
Wanneer Wolfzomer in één woord zou moeten worden omschreven dan zou dat het woord 'degelijk' zijn. Wolfzomer is nergens verrassend, de schrijfstijl is veelal beschrijvend en zonder opsmuk. Maar het verhaal is spannend en alle verhaallijntjes komen netjes samen, waarbij de slotalinea het vervolg al aankondigt.
Drie sterren