Homicide: A Year on the Killing Streets - David Simon (1991)

Geniaal bij vlagen, als geen ander kruipt de schrijver onder de huid van verschillende rechercheurs die werken bij de dienst Moordzaken. Hij schetst een pessimistisch beeld van politie-agenten, werkzaam in Baltimore, die hun straten opgegeven hebben en gewoon wat ter plaatse trappelen. De hoeken van deze grootstad zijn bezet gebied, niet zoveel verschillend als in Beiroet, of Secondigliani en Simon beseft dat men wat staat te pissen tegen de wind in.

Ook de hiërarchie, en het statistieken-spelletje zorgen ervoor dat je niet echt hoopvol de toekomst bekijkt, mensen worden nummers, en die nummers zorgen voor betaling en premies. Als de nummers te hoog worden verwerken ze deze. bv, iemand die een overval pleegt wordt eigenlijk opgeschreven als poging tot inbraak enz. Op die manier werkt de politie van Baltimore om de publieke opinie te sussen. Bij een moordzaak is dat natuurlijk anders, je kunt moeilijk een lijk gaan laten verdwijnen dus komt het er op aan om gewoon te vertrouwen op god en te hopen dat die klerelijers van Lafayette elkaar niet afschieten omwille van een schuld die enkele dollars bedraagt. Behoorlijk surrealistisch toch dit boek.

Ik ben er zeker van dat Simon nooit niet de toestemming zou gekregen hebben om dit boek te schrijven als die ene hoofd-commissaris geen kanker had gehad. Volgens mij was die man zo gedegouteerd van de manier waarop politiewerk werkt in Baltimore, dat hij in zijn laatste maanden een manier zocht om dit te laten zien en die vond in Simon. Iedereen van de bazen was ertegen maar hij zette door.

Hulde aan Edward J. Tilghman, zonder hem zou het niet mogelijk geweest zijn.