Mio, Min Mio - Astrid Lindgren (1954)

Lindgrens eerste poging om een ontroerend fantasy avonturenboek te schrijven. Iets wat ze niet veel heeft gedaan (jammer genoeg), en de overeenkomsten met het latere (een soort van geperfectioneerd t.o.v. Mio, Min Mio) meesterwerk De Gebroeders Leeuwenhart zijn talrijk.

Knap geschreven met talrijke effectieve herhalingsoefeningen, en zoals we gewend zijn, een leger kleurrijke personages.

Opvallend zijn overigens ook de vele (bloody obvious) overeenkomsten met een ander belangrijk fantasy avonturenboek uit hetzelfde jaartal: The Lord of the Rings.

Aanrader: dikke 4*, neigt sterk naar 4,5*.

Prachtig geschreven boek, dat zich onderscheid van vele anderen die ze geschreven heeft en m.i thuis hoort in het rijtje van Ronja de Roversdochter en De Gebroeders Leeuwenhart. Wel vind ik die 2 beter uitgewerkt, maar dit boek leest zeker in diezelfde sfeer.

MIO, MIJN MIO

was èèn van de eerste boeken van Astrid Lindgren die in Nederland uitkwamen bij uitgeverij Van der Peet, met illustraties van de Zweedse Ilon Wikland die in die tijd de meeste boeken van Lindgren illustreerde.
Het gaat over het emotioneel gekwetste en verwaarloosde pleegkind Bosse, dat intens naar eigen ouders verlangt en op een avond een groot wonder beleeft dat hem terugbrengt naar zijn Vader de Koning die in Het Land in de Verte op hem wacht. Vanaf nu heet hij Mio en is heel gelukkig met en bij zijn vader en zijn nieuwe vrienden. Totdat hij gaat beseffen dat het geluk bedreigd wordt door een boosaardig wezen dat leeft in Het Land Daarbuiten, ridder Kato...
Samen met zijn beste vriend verlaat hij op zijn wonderpaard Miramis het Land in de Verte en rijdt het duister tegemoet om te strijden tegen het kwaad.

Ik kreeg dit boek als kind kado, en las het waarschijnlijk wel meer dan 100 maal in mijn leven tot het kwijtraakte. Ik kocht een nieuw exemplaar, maar toen ik het ging lezen bleek dat de mooie en dichterlijke tekst in de loop der tijd was "herzien" ofwel "aangepast". Zonde, want dit maakte dat alles minder diep ging en minder ontroerde. Meer jaren '60.
Nu heb ik hier de nieuwe druk van 2009 in handen en zie dat daarin alle 'herzieningen' zijn teruggedraaid ten gunste van de originele oude tekst, waardoor het verhaal meteen weer veel meer indruk maakt.
Een geweldige beslissing van Ploegsma, die tegenwoordig de uitgever is!

Het staat natuurlijk een ieder vrij om boeken van dezelfde auteur met elkaar te vergelijken, maar ik vind dit dichterlijk en direkt geschreven boek met geen ander te vergelijken. Het is volkomen uniek.

Weet iemand vanaf welke leeftijd dit geschikt is om voor te lezen?

Ik denk zelf zo vanaf een jaar of zes. Dan is dat magische denken dat hele jonge kinderen kunnen hebben, wel wat minder abstracter geworden...dus geen draken onder het bed meer etc.