Kami no Kodomotachi wa Mina Odoru - Haruki Murakami (2000)
Alternatieve titels: Na de Aardbeving | After the Quake
mijn stem
64 stemmen
Japans
Verhalenbundel
Psychologisch
192 pagina's
Eerste druk: Shinchosha,
Tokyo (Japan)
Vaste grond onder je voeten hebben is een veilig gevoel, maar als die grond opeens dreigt weg te vallen, kan dat heel nare gevolgen hebben. De zes verhalen in deze bundel exploreren de psychologische gevolgen die een aardbeving teweeg kan brengen, zelfs als zij ver weg gebeurt. De hoofdpersonen zien vaak geen uitweg in hun bestaan, maar zij zijn allemaal Gods kinderen, ook de reusachtige kikker die Tokio voor een zekere vernietiging behoedt.
0
geplaatst: 22 januari 2008, 11:28 uur
Fantastisch verhaal over de reusachtige kikker die Tokyo gaat redden.
0
geplaatst: 2 mei 2008, 22:42 uur
De andere verhalen moeten daar echter niet voor onder doen. Weeral een weergaloze prestatie van Murakami. Het was een tijdje geleden dat ik nog een Murakami had gelezen, maar het doet toch telkens weer goed om in zijn universum te kunnen rondstappen (en de belangrijkste boeken moeten nog komen).
Ik vind trouwens dat de verhalen maar weinig met aardbevingen te maken hebben of dat hij alvast de band ermee van een redelijke afstand weet te voorzien. Het zijn niet bepaald de meest voor de hand liggende verhalen geinspireerd op de aarbeving in Kobe. Maar dat is dan weer de typische Murakami aanpak, of eigenlijk Japanse manier om de zaken nooit rechtstreeks te noemen.
Ik vind trouwens dat de verhalen maar weinig met aardbevingen te maken hebben of dat hij alvast de band ermee van een redelijke afstand weet te voorzien. Het zijn niet bepaald de meest voor de hand liggende verhalen geinspireerd op de aarbeving in Kobe. Maar dat is dan weer de typische Murakami aanpak, of eigenlijk Japanse manier om de zaken nooit rechtstreeks te noemen.
0
geplaatst: 2 mei 2008, 22:59 uur
Nee overal komt de aardbeving of het gegeven van de aardbeving wel even voor maar het is een bijzaak in de verhalen met uitzondering dan van het verhaal over de reusachtige kikker.
0
geplaatst: 4 mei 2008, 02:08 uur
Zelfs daar was de aardbeving niet echt, doch enkel in de (getraumatiseerde?) verbeelding van Katagiri. Of snap ik 'm niet?
0
geplaatst: 5 mei 2008, 19:38 uur
Kennismaking met Murakami, en het bevalt me wel. Beetje simpel wel, maar het leest vlot weg zo. Toch vond ik enkel de laatste twee verhalen echt af, de eerste vier zijn nogal kort. Had er soms het gevoel een hoofdstuk uit een roman te lezen... Het concept, zes verhaaltjes rond de aardbeving van Kobe, doch dat gegeven niet als main topic nemen, is wel leuk ... Doet nogal arthouse filmisch aan precies.
0
geplaatst: 5 mei 2008, 22:23 uur
Eerlijke analyse van het boek. Ik vond ook de laatste twee verhalen het meest compleet, alhoewel ik misschien bedoel: het meest Murakami. Volgens het nawoord in de editie die ik heb gelezen komt dat omdat Murakami in deze verhalenbundel voor het eerst de derde persoon gebruikt. Ook is het verhaal 'Honingkoekjes' een hele tijd na de eerste 5 verhalen geschreven en daardoor niet volgens hetzelfde concept. Deze vijf had Murakami gedurende 8 weken verblijf op een eigens daarvoor gehuurde hotelkamer geschreven en daarna in een maandelijks tijdschrift gepubliceerd.
0
geplaatst: 5 mei 2008, 23:12 uur
Hij schrijft een beetje als Raymond Carver. Wat ook een van zijn voorbeelden is. Hij heeft zijn verhalenbundels naar het Japans vertaald.
0
geplaatst: 10 juli 2009, 03:15 uur
Staat All Gods Children Can Dance ook hierin? Daar is namelijk een film van (waar ik niet bijster onder de indruk van ben) maar wellicht onder een andere naam. Er komt ook een aardbeving in voor. Dit is de beschrijving die de film heeft op moviemeter.
Een jongen genaamd Kengo gelooft de zoon van God te zijn. Zijn moeder heeft hem dit als sinds jongs af aan verteld. Zijn carrière zit op een doodlopend spoor, en hij heeft moeite de gevoelens voor zijn vriendin te begrijpen. Op een dag ziet hij een man met één oor die wel eens zijn vader zou kunnen zijn. Kengo besluit hem te volgen.
Een jongen genaamd Kengo gelooft de zoon van God te zijn. Zijn moeder heeft hem dit als sinds jongs af aan verteld. Zijn carrière zit op een doodlopend spoor, en hij heeft moeite de gevoelens voor zijn vriendin te begrijpen. Op een dag ziet hij een man met één oor die wel eens zijn vader zou kunnen zijn. Kengo besluit hem te volgen.
0
geplaatst: 10 juli 2009, 10:02 uur
Bassievrucht schreef:
Staat All Gods Children Can Dance ook hierin? Daar is namelijk een film van (waar ik niet bijster onder de indruk van ben) maar wellicht onder een andere naam.
Staat All Gods Children Can Dance ook hierin? Daar is namelijk een film van (waar ik niet bijster onder de indruk van ben) maar wellicht onder een andere naam.
Klopt, dat verhaal staat in deze bundel en ook nog eens onder dezelfde titel. De film is inderdaad niet best, maar het verhaal zelf is best aardig. Murakami's werk leent zich volgens mij sowieso niet zo goed voor verfilming (net als dat van Marquez trouwens). De boeken moeten het voor een groot deel hebben van sfeer, een sfeer die je waarschijnlijk alleen met letters kunt oproepen, niet met beelden.
0
geplaatst: 9 januari 2013, 12:36 uur
Niet mee eens, toegegeven, makkelijk zal het niet zijn, want hoe breng je de melancholie over zonder ietwat kitschig of traag over te komen (Norwegian Wood...), maar het moet volgens mij wel mogelijk zijn.
0
geplaatst: 9 januari 2013, 14:37 uur
Ik denk ook dat het wel mogelijk is. Het probleem bij boekverfilmingen is, volgens mij, gewoon dat teveel filmmakers de materie met veel respect behandelen. Ze proberen de ervaring van het boek op het scherm te brengen maar wat overblijft is een nogal slap afkooksel van het boek. Men moet radicaler te werk gaan, het boek niet gebruiken als script maar als een oppervlakkige basis en vanuit hun eigen creatief proces het geheel verder uitwerken.
0
geplaatst: 24 september 2013, 15:39 uur
Toen ik begon aan dit boek had ik helemaal niet door dat het om enkele losse verhalen ging. Gelukkig was dat toch een aangename verrassing: arthouse-achtige verhalen die veel aan de verbeelding overlaten.
Geen enkel verhaal dat me niet aan het denken zette, maarde kikker die Tokyo moet redden was qua vermaak het hoogtepunt voor mij.
Geen enkel verhaal dat me niet aan het denken zette, maarde kikker die Tokyo moet redden was qua vermaak het hoogtepunt voor mij.
1
yorgos.dalman
geplaatst: 15 januari 2014, 14:27 uur
Ik vond de laatste twee verhalen juist iets 'minder'. Ik ga helemaal voor 'Landschap met strijkijzer' en 'Gods kinderen dansen allemaal'.
Murakami laat hier een veel volwassener stem horen dan bij bijvoorbeeld de verhalen in De olifant verdwijnt. Niet dat er iets mis is met laatstgenoemde bundel, zeker niet, maar wanneer het Murakami ernst is, en dat is het met Na de aardbeving, ontstijgt hij het niveau van kleine TV people en dansende dwergen met gemak en brengt ons verhalen die sterk zijn in sfeer en melancholie en toon, die je bij de keel grijpen en niet meer loslaten.
De sombere gemoedstoestand die door de regels heen zindert in 'Landschap met strijkijzer' doet niet onder voor die in M.'s aangrijpende romans als Ten zuiden van de grens en Spoetnikliefde. En dat zegt toch echt wat...
Murakami laat hier een veel volwassener stem horen dan bij bijvoorbeeld de verhalen in De olifant verdwijnt. Niet dat er iets mis is met laatstgenoemde bundel, zeker niet, maar wanneer het Murakami ernst is, en dat is het met Na de aardbeving, ontstijgt hij het niveau van kleine TV people en dansende dwergen met gemak en brengt ons verhalen die sterk zijn in sfeer en melancholie en toon, die je bij de keel grijpen en niet meer loslaten.
De sombere gemoedstoestand die door de regels heen zindert in 'Landschap met strijkijzer' doet niet onder voor die in M.'s aangrijpende romans als Ten zuiden van de grens en Spoetnikliefde. En dat zegt toch echt wat...
1
geplaatst: 24 september 2020, 19:33 uur
In het nawoord zegt Murakami ook al dat de link met aardbevingen slechts summier is. Ja, dat was mij ook al opgevallen. Dat neemt niet weg dat de losse verhalen stuk voor stuk sterk zijn. De laatste twee voelen ook echt af, de andere zijn korter, meer een sfeerschets met weliswaar een begin erin maar eigenlijk geen einde. Maar ik houd er wel van. Vooral doordat Murakami verteltalent heeft en heel wat sfeer en inhoud in die kleine verhaaltjes weet te stoppen. Zelfs zo'n verhaal over een grote pratende kikker (niet iets wat me echt trekt) weet uiteindelijk gewoon enorm te vermaken. 4,0*.
* denotes required fields.
* denotes required fields.