menu

A Promised Land - Barack Obama (2020)

Alternatieve titel: Een Beloofd Land

mijn stem
4,00 (8)
8 stemmen

Engels
Autobiografisch

768 pagina's
Eerste druk: Crown, New York (Verenigde Staten)

In dit eerste deel van zijn presidentiële memoires vertelt Barack Obama het verhaal van zijn onwaarschijnlijke odyssee van een jongeman die op zoek is naar zijn identiteit tot de leider van de vrije wereld, waarin hij in buitengewoon persoonlijke bewoordingen schrijft over de jaren waarin hij politiek werd gevormd en over de bepalende momenten in de eerste termijn van zijn historische presidentschap - een roerige periode vol dramatische veranderingen. Obama neemt de lezer aan de hand op een reis, die voert van zijn eerste politieke aspiraties en de cruciale overwinning in de voorverkiezingen van Iowa - waarin de kracht van grassroots activisme aan het licht kwam - tot de revolutionaire avond van 4 november 2008, toen hij tot 44ste president van de Verenigde Staten werd gekozen en daarmee de eerste Afro-Amerikaan werd die het hoogste ambt in het land zou bekleden

zoeken in:
avatar van Raspoetin
Elke stap die Obama wilde zetten werd belemmerd - NRC
In ‘Een beloofd land’ keert Obama telkens terug tot zijn worsteling tussen ideaal en werkelijkheid. Dat geeft het boek bij alle uitweidingen toch een samengebalde kracht.

avatar van HankMoody
Iedere president wordt tegengewerkt... dat is wat je krijgt in een 2 partijen systeem.

avatar van devel-hunt
Ik weet het niet met Obama, aan de ene kant zeer charismatisch, toegankelijk. Maar ook glad als een aal, een imago wat in stand gehouden moet worden.
Zijn presidentschap was feitelijk niet heel succesvol, voor de zwarte bevolking heeft hij niet veel gedaan, terwijl de hoop, na zijn legendarische speeches juist door die groep op hem was gericht. Een land wat zo verdeeld is, waardoor een eenheid vormen wellicht onmogelijk is.
Na zijn presidentschap is hij flink zijn zakken gaan vullen, een half uur een toespraak van Obama kost al snel €500.000, en zijn vrouw idem. Een boek van €50,- vertaald in 25 talen, in meerdere delen. Cashen.
Yes hé can

avatar van Pleun
devel-hunt schreef:
Ik weet het niet met Obama, aan de ene kant zeer charismatisch, toegankelijk. Maar ook glad als een aal, een imago wat in stand gehouden moet worden.
Zijn presidentschap was feitelijk niet heel succesvol, voor de zwarte bevolking heeft hij niet veel gedaan, terwijl de hoop, na zijn legendarische speeches juist door die groep op hem was gericht. Een land wat zo verdeeld is, waardoor een eenheid vormen wellicht onmogelijk is.
Na zijn presidentschap is hij flink zijn zakken gaan vullen, een half uur een toespraak van Obama kost al snel €500.000, en zijn vrouw idem. Een boek van €50,- vertaald in 25 talen, in meerdere delen. Cashen.
Yes hé can


Obama is flink tegengewerkt door Republikeinen. Sinds 2010 had hij geen meerderheid meer in de Senaat en dan is het lastig om je plannen te verwezenlijken.

avatar van eRCee
devel-hunt schreef:
Een boek van €50,- vertaald in 25 talen, in meerdere delen. Cashen.

Bij mijn weten hebben de Obama's een boekendeal getekend voor een vast bedrag, dat enorm is, het aantal delen en de prijs maakt volgens mij niks uit voor wat hij krijgt.

Over die speeches heb je wel een punt, maar het is volgens mij min of meer normaal dat een voormalig president zijn memoires schrijft. Je kan het zelfs zien als een belangrijk onderdeel van de democratie: ik kan me voorstellen dat dit boek veel inzicht geeft in het reilen en zeilen van de alledaagse politiek en dat het bepaalde problemen daarvan aankaart. Zie ook het boek van Femke Halsema. Misschien kan je zelfs wel zeggen dat de bevolking recht heeft op dit inkijkje en deze reflectie.

Dat Obama ook geld krijgt voor zo'n boek, dat zou heel normaal gevonden worden als hij een conservatief politicus was geweest. Maar omdat hij idealen heeft uitgedragen, wordt er met twee maten gemeten en mag hij ineens geen grote geldbedragen ontvangen. We weten niet wat hij ermee doet natuurlijk. ik weet wel dat hij en zijn vrouw bezig zijn met projecten gericht op de Amerikaanse jeugd. Ik geloof daarom niet dat je, zuiver geredeneerd, het verdienen van dat geld an sich als iets slechts kan zien in dit geval (en het bedrag zal vermoedelijk vrij ruim worden terugverdiend door de uitgever). Als Obama er allemaal auto's van koopt of een privé-eiland, dan ja. En als hij dat bedrag zou krijgen voor z'n presidentschap zelf, dan ook.

avatar van eRCee
HankMoody schreef:
Iedere president wordt tegengewerkt... dat is wat je krijgt in een 2 partijen systeem.

All presidents are equal but some are more equal than others.

HankMoody schreef:
Iedere president wordt tegengewerkt... dat is wat je krijgt in een 2 partijen systeem.


Dat ligt er maar met net aan, als de partij van de zittende president een meerderheid in de senaat heeft dan werkt dat een stuk prettiger. Obama heeft dit voordeel slechts de eerste 2 jaar van de 8 jaar presidentschap gehad.

avatar van Kees50
3,0
Maar dan het boek, want het is tenslotte boekmeter. Dat valt me dan niet echt mee. Het is toch veeleer legitimatie dan reflectie. Uitleggen waarom hij het goed heeft gedaan, met geweldige mensen. En dat wordt vermoeiend.
Wel op zich vlot een leesbaar. En een mooi overzicht van recente geschiedenis.

4,0
ik deel de kritieken van mijn bovenbuur hier niet echt eigenlijk. Of ja, Obama spendeert inderdaad veel tijd en woorden aan het minutieus uit de doeken doen van het waarom van zijn gemaakte beslissingen, maar dat vond ik net erg interessant. En wanneer hij op gemaakte fouten stuit gaat hij daar ook gewoon op in, reflectie genoeg dus. En op zich ook wel begrijpelijk dat hij ook zijn naaste medewerkers in het zonnetje wil zetten, goed dat het geen grotere egoshow wordt dan een autobiografie uit zichzelf al is mijn inziens.

Waar ik mij dan weer vooral aan stoorde, was zijn typisch Amerikaanse 'wij weten het eigenlijk allemaal beter'-buitenlandbeleid, zeker ten opzichte van Europa. Het ging ons continent in die periode natuurlijk niet bepaald van een leien dakje, maar af en toe had ik toch echt zoiets van "ja ja Barack, het zal wel. Want in jouw land liep het natuurlijk wel allemaal gesmeerd"

Nee maar wel een interessant boek, heb me voorgenomen om over elke Amerikaanse president wel een (auto)biografie te lezen, liefst chronologisch. Blijft toch een fascinerend land.

avatar van Pleun
ArthurDZ schreef:
ik deel de kritieken van mijn bovenbuur hier niet echt eigenlijk. Of ja, Obama spendeert inderdaad veel tijd en woorden aan het minutieus uit de doeken doen van het waarom van zijn gemaakte beslissingen, maar dat vond ik net erg interessant. En wanneer hij op gemaakte fouten stuit gaat hij daar ook gewoon op in, reflectie genoeg dus. En op zich ook wel begrijpelijk dat hij ook zijn naaste medewerkers in het zonnetje wil zetten, goed dat het geen grotere egoshow wordt dan een autobiografie uit zichzelf al is mijn inziens.

Waar ik mij dan weer vooral aan stoorde, was zijn typisch Amerikaanse 'wij weten het eigenlijk allemaal beter'-buitenlandbeleid, zeker ten opzichte van Europa. Het ging ons continent in die periode natuurlijk niet bepaald van een leien dakje, maar af en toe had ik toch echt zoiets van "ja ja Barack, het zal wel. Want in jouw land liep het natuurlijk wel allemaal gesmeerd"

Nee maar wel een interessant boek, heb me voorgenomen om over elke Amerikaanse president wel een (auto)biografie te lezen, liefst chronologisch. Blijft toch een fascinerend land.


Ik vond de memoires van George Bush jr wel vermakelijk, waarvan ik mij herinner dat hij zichzelf probeert neer te zetten als een belezen intellectueel.

avatar van eRCee
ArthurDZ schreef:
Waar ik mij dan weer vooral aan stoorde, was zijn typisch Amerikaanse 'wij weten het eigenlijk allemaal beter'-buitenlandbeleid, zeker ten opzichte van Europa.

Straalbezopen inderdaad, sowieso dat hele American Exceptionalism. Biden heeft ook een flinke klap van die molenwiek gekregen. Ik denk dat alleen de grote Bernard Sanders beter weet.

avatar van Pleun
America is a shining city upon a hill whose beacon light guides freedom-loving people everywhere

avatar van Theunis
4,5
A change was gonna come. Dat was toch het idee na acht jaar Bush. Na de verschrikkelijke aanslagen van 9/11 was hij gestart met de War on Terror. Iemand moest de schuld krijgen en Lady Liberty zette met haar fakkel van vrijheid het Midden Oosten in lichterlaaie. Irak moest het ontgelden en ondanks dat de zinloosheid van de inval voor ieder weldenkend mens langzaam maar zeker duidelijk werd, stond Bush ergens op een marineschip trots te verklaren dat de missie geslaagd was. Af en toe leek de man niet helemaal uit zijn woorden te komen en vroeg je je toch af hoe zo iemand ooit president was geworden. Dat alles is nu amper nog voor te stellen. We zijn nog steeds herstellende van vier jaar Trump. Het contrast met de man die tussen deze twee Republikeinen president was kun je je amper groter voorstellen.

Obama had een natuurlijk charisma, predikte verandering, was de eerste zwarte president en was voor velen hét symbool van hoop. Nu weten we dat hij dit slechts gedeeltelijk waar wist te maken. Hij was conservatiever dat menigeen had gehoopt. Vanwege zijn Yes We Can-campagne en zijn vurige pleidooi voor verandering waren de verwachtingen hoog, verwachtingen waarvan hij zelf ook, zo schrijft hij, schrok. Kan ik ooit waarmaken wat ik hier aankondig? In dit eerste deel van zijn uitgebreide memoires legt hij op prachtige wijze uit op welke manier hij beslissingen maakte, hoe hij zijn keuzes afweegt, waar hij rekening mee houdt. Hij beschrijft het vermoeiende politieke spel waarbij de Republikeinen hem na de eerste twee jaar continu tegenwerken. Niet zozeer uit objectiviteit of vanuit overtuiging om het juiste te doen voor het Amerikaanse volk, maar soms puur vanwege het tegenwerken zelf. Zo geliefd als hij bij sommige kiezers was, zo gehaat werd hij door de andere kant.

Al lezend besef je in wat voor periode hij president werd: in het midden van een wereldwijde kredietcrisis waarbij Amerika een negatieve hoofdrol had gespeeld. Hij had te maken met de oorlogen in het Midden Oosten. Het politieke klimaat bestond uit wantrouwen, van het vijandige gesteggel tussen Democraten en Republikeinen tot het idee dat de kiezer er niet meer vanuit kon gaan dat de overheid altijd eerlijk was. Om van de klimaatcrisis nog maar te zwijgen. Obama neemt ons mee vanaf zijn jeugd, waar zijn drijfveren zijn ontstaan, naar de opmars tot het presidentschap, het samenstellen van zijn team, het contact met andere wereldleiders, van het ontstaan van Obamacare tot het uitschakelen van Osama Bin Laden.

Maar wat bij uitstek opvalt is de openheid, de persoonlijkheid en de onzekerheid van deze innemende man zelf. Hij is zich ten allen tijde bewust van de betrekkelijkheid van zijn persoon. Een citaat:

“Terugkijkend denk ik nog weleens na over de aloude vraag of de specifieke kenmerken van individuele leiders veel verschil maken in de loop die de geschiedenis neemt – of degenen die aan de macht komen hoogstens dienen als kanalen voor de diepe, aanhoudende tijdstromen of dat ze misschien in elk geval deels verantwoordelijk zijn voor dat wat komen gaat. Ik vraag me af of onze onzekerheden, onze hoop, onze jeugdtrauma’s of onze herinnering aan een onverwacht vriendelijk gebaar evenveel kracht in zich dragen als een technologische verandering of een sociaaleconomische trend.”

Deze nederigheid lijkt bijna niet bij deze tijd te passen. Na vier jaar Trump is dit bijna zalvend om te lezen. Ook de liefdevolle manier waarop hij steeds spreekt over de mensen om zich heen is ontwapenend. Hoe hij zijn vrouw en zijn kinderen prijst, hoe hij de mensen van zijn staf bewondert, hoe hij ook complimenten geeft aan mensen die andere keuzes hebben gemaakt in veel principiële zaken, iemand als president Bush bijvoorbeeld. Hij durft niet alleen naar de verschillen, maar ook naar overeenkomsten te kijken. Dat is het type leiderschap dat in de wereld van de politieke managers nodig wordt gemist.

Maar hij is niet alleen maar lovend. Hij durft ook uitermate kritisch over zijn handelen te zijn. En hij kan ook anderen kritisch toespreken als ze volgens hem ongelijk hebben. En dit doet hij altijd met een uitermate weloverwogen onderbouwing.

De anekdotes over wereldleiders als Poetin, Sarkozy en Merkel zijn prachtig. Zo is er een prachtige anekdote over de klimaattop in Kopenhagen. Tijdens de laatste uren van de top lijkt het erop dat de Chinese leider Wen hem ontloopt om geen deal te hoeven sluiten. Obama geeft zijn staf de opdracht om hem op te sporen. Hij moet ergens in het gebouw zitten te vergaderen. Op een gegeven moment zijn ze hem op het spoor. Tegen alle conventies in besluit Obama naar hem toe te gaan, tot verbazing van de beveiligers die niet durven ingrijpen. Dan stapt hij de ruimte binnen: ‘Heb je even tijd voor me, Wen?’. En hij boekt resultaat.

En dan is er vooral nog de mens Obama. Bovenal wil hij zichzelf blijven, een gewone man die toevallig president is geworden en het gewicht van die verantwoordelijkheid voelt. Zo deelt hij een terugkerende droom:

“Ik word nergens verwacht. Mijn keuzes hebben geen gevolgen. Ik loop een winkel op de hoek in, koop een flesje water of een icetea en maak een praatje met de mensen achter de toonbank. Ik ga zitten op een bankje in de buurt, draai de dop van de fles, neem een slokje en kijk wat naar de wereld om me heen.”

Als hij op het einde van het boek in zijn helikopter terug naar het Witte Huis vliegt ziet hij in het vroege avondlicht alle auto’s die op weg terug zijn na een lange dag werken. Hij vereenzelvigd zich opnieuw met hen. Hij ziet geen kiezers of het gepeupel. Hij ziet “forenzen, net als ik, (..) die allemaal graag naar huis (willen)..”

Als me iets bij blijft na het lezen van het boek is het zijn gigantische persoonlijkheid. Soms zou het beter zijn als hij iets ruchtsichtlozer zou zijn geweest. Wellicht was hij te idealistisch om zijn idealen te bereiken. Maar hij zou zichzelf hebben verloochend. En het zegt meer over de cynische staat van de wereld, dan over de idealistische Obama zelf, waarom hij niet heeft bereikt wat hij had kunnen bereiken. Iets bereiken kun je niet alleen, daar heb je ook andersdenkenden voor nodig die omwille van de vooruitgang ook buiten hun eigen agenda mee durven denken. Mensen die niet alleen maar zelfzuchtig denken aan politieke zelfmoord of de veeleisende achterban. Mensen die leiderschap durven tonen.

Ik kijk uit naar het volgende deel van zijn memoires. Want na het lezen van dit deel, zijn we nog maar op weg naar het einde van zijn eerste vier jaar als president.


avatar van eRCee
Mooi stuk Theunis. Ik moet dit toch ook maar gaan lezen.

Gast
geplaatst: vandaag om 05:39 uur

geplaatst: vandaag om 05:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.