Dispatches from the Vanguard: The Global International African Arts Movement versus Donald J. Trump - Patrick A. Howell (2020)
Alternatieve titel: The Global International African Arts Movement versus Donald J. Trump
Engels
Verhalenbundel
Politiek / Cultuur
443 pagina's
Eerste druk: Repeater,
Londen (Verenigd Koninkrijk)
De dichter en blogger Patrick A. Howell neemt in deze bundeling van teksten van interviews de rol van griot, een geschiedschrijver of verhalenverteller in de West-Afrikaanse traditie, op zich. Een groep van schrijvers, dichters, kunstenaars, sociale ondernemers en politieke activisten in de Global International African Arts Movement spreekt over hun werk in samenhang met Trump en geeft in dit boek een stem aan de stemlozen en een stem vanuit de ‘5th Estate’; een sociaal-culturele verwijzing naar het geheel van vooral de hedendaagse onafhankelijke bloggers en journalisten van non-mainstream media. Speciaal gepland voor publicatie op het hoogtepunt van de Noord-Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020, kanaliseert ‘Dispatches from the Vanguard’ (‘Berichten van de Voorhoede’) de wereldwijde honger van de ziel naar bevrijding van autoritaire controle. In samenwerking met tientallen winnaars van de Pulitzer Prize, auteurs van New York Times Best Sellers, poëzielaureaten, sprekers op TED-conferenties en ‘influencers’ binnen de Global International African Arts Movement, waaronder Ishmael Reed, Tyehimba Jess, Rich Fresh, Nikki Giovanni, Nnedi Okorafor, Chester Higgins, Tori Reid en Jaki Shelton Green, behelst ‘Dispatches from the Vanguard’ een terechtwijzing van Donald J. Trump (als feitelijk persoon, als stroman en als metafoor voor blank privilege en kapitalistisch despotisme) en van zijn, in de ogen van de GIAAM, meedogenloze amorele presidentschap. ‘Dispatches from the Vanguard’ wil tijdens de lopende Noord-Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020 een tijdige interventie zijn, die toont hoe de consequenties en invloed van politiek kunnen worden aangevochten, wanneer die politiek alleen een middel is tot autoritaire controle.
Het is veel eerder een overzicht van de activiteiten van vierenvijftig leden van de Global International African Arts Movement, waarbij door henzelf in interviews wordt verteld wie ze zijn, wat ze hebben gedaan, hoe ze in het leven staan, of bijvoorbeeld nog met wie ze hebben samengewerkt of nog samenwerken. Daarbij komt in de ruimste zin van het woord heel veel zwarte cultuur naar voren.
Die cultuur is niet specifiek aan Afrika verbonden. Een deelneemster als Angela Narciso Torres bijvoorbeeld, een activiste, dichteres en uitgeefster, geboren in Brooklyn maar opgegroeid in Manila, verhaalt van haar Filipijnse achtergrond. In haar interview komt de naam Trump zelfs niet eens naar voren. De schrijfster Morowa Yejidé verwijst bijvoorbeeld heel kort naar Barack Obama, maar beschrijft haar ervaringen tijdens een kort verblijf in Japan of licht haar boeken toe. Door opname in een bundel met de ondertitel ‘The Global African Arts Movement versus Donald J. Trump’, ontstaat in zo’n situaties wel (on)bewuste vergelijkingen met hun wereld en de wereld waar Trump voor staat, in zijn drie hoedanigheden volgens Patrick A. Howell.
De deelnemers hebben een uiteenlopende culturele achtergrond. Er zijn nogal wat dichteressen en dichters; of bijvoorbeeld beeldende kunstenaressen of kunstenaars, fotografen, auteurs, barden, culturalisten of nog mensen die bij de filmwereld zijn betrokken.
In het boek komen verder diverse activisten aan bod. Zij zijn daarnaast onder andere actief op scholen, in jeugdgevangenissen, als heler, als visionair of toch weer op literair gebied; zoals de uitgeefster, onderneemster en schrijfster Celeste Duckworth, tevens mede-oprichtster van de Global International African Arts Movement. Ook bij deze activisten gaat het veel meer om wat zij wel doen, dan dat er direct met zoveel woorden wordt gezegd wat Trump niet zou moeten doen; voor zover hij al bij naam wordt genoemd.
Het voordeel daarbij is dat dit boek onafhankelijk van de Noord-Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020 goed leesbaar blijft, ook al is het met een speciaal doel wel specifiek tijdens die verkiezingen uitgebracht.
Theoretische vragen over de Global International African Arts Movement worden niet geschuwd. In een interview met de activist en auteur Darnell L. Moore brengt Patrick A. Howell de stelling naar voren hoe het zou zijn als god een zwarte man was, de GIAAM een spirituele daad en een sacrosancte verplichting van Afrikaanse zielen. Moore vermijdt echter menselijke stereotyperingen bij zijn omschrijving van een godsbeeld.
Er komen nogal wat (relatief) onbekende namen naar voren in het boek van Howell; niet alleen bij de geïnterviewden zelf, maar ook bij de door hen in hun interviews genoemde eigen relaties. Een inspiratie voor onder andere activisten, bibliofielen of cinefielen om verder door te zoeken, een soort van ‘feest der niet-herkenning’.
De algemene opbouw van het boek is dat eerst een toelichting wordt gegeven op de GIAAM en vervolgens een introductie bij het boek zelf. Patrick A. Howell deelt zijn geïnterviewden in vier categorieën in: ‘the prophets’, 13; ‘the evangelists’, 16; ‘the seeers’, 12; en ‘the manifestors’, 13. De tekst van het interview van de meesten is voorzien van een klein model foto, een enkeling moet het zonder doen. Er zijn wat gebruikelijke appendices bij het boek. Twee aparte dingen vallen daarbij op. Patrick A. Howell ontleende het woord ‘Vanguard’ uit zijn titel aan de gelijknamige band van D’Angelo op diens album uit 2014 ‘Black Messiah’ en hij vermeldt nog eens een lijst van 150 à 200 mensen, waarvan eentje helaas inmiddels overleden, die hij eigenlijk ook wel had willen interviewen…
Bij toeval alvast één slordigheidje ontdekt. Er is een interview gewijd aan de schrijfster Nnedi Okorafor, een ‘manifestor’ volgens de indeling hierboven van Howell, dat hoofdzakelijk haar boek ‘Who Fears Death’ en de geplande verfilming daarvan voor een HBO-serie betreft. Howell beschouwt haar als een Afrofuturist, terwijl Okorafor zelf al eerder in een Frans interview te kennen heeft gegeven het niet met die term eens te zijn omdat ze die te vaag vindt.
Zie: Who Fears Death - Nnedi Okorafor (2010)