Alice's Adventures in Wonderland - Lewis Carroll (1865)

En voorbij alle nonsens staat Alice In Wonderland ook nog eens bol van de symboliek (Collega's van God, Joost Zwagerman), zo is de scene waarin Alice afdaalt in het konijnenhol symbool van de 'coitus', is het sleuteltje waarmee ze de deuren probeert te openen een fallussymbool en staan de tranen die ze schreit en waar ze in zwemt voor 'vruchtwater'.

Maar goed, als je zo redeneert zou je ook kunnen beweren dat Tolkien een angst had voor vagina's (Het Oog van Mordor).

Ik weet niet wie ik grappiger vind: The Cheshire Cat of PeterW. >_<

Wat een onzin kraamt Joost Zwagerman uit, zeg!!

Dat van Tolkien heb ik uit een film, ik weet alleen niet meer welke.

Het was niet mijn bedenksel.

Of Zwagerman hier onzin uitkraamt weet ik niet hoor, ik lees het boek ook heel anders maar er zijn in de bibliotheek genoeg boeken te vinden over de diepere lagen in sprookjes- en kinderboeken.

Klopt, maar persoonlijk vind ik al dat dubbele boodschappen- of diepere lagen zoeken in sprookjes- of kinderboeken eigenlijk een beetje onzin. Sommige theorieën vind ik op zich best wel leuk bedacht, maar ik heb er altijd mijn twijfels over of die schrijver het ook daadwerkelijk zo bedoeld heeft. Ik ben van plan om binnenkort Alice in Verbazië van Nicolaas Matsier te lezen. Daar staan al zijn interpretaties van Alice in.
Ik ben benieuwd. Lewis Carroll's boeken zijn natuurlijk geknipt om er eindeloos over door te interpreteren wat de schrijver er nou precies mee bedoeld.

Wat een monsterlijke zin, zeg!

Leuk boekje met vooral uitmuntende personages, die vrijwel allemaal legendarisch geworden zijn. Het verhaal zelf is bij momenten wat langdradig (het taalgebruik ook een beetje oubollig, maar daar kan de schrijver natuurlijk niet aan doen), maar het blijft leuk om lezen. Ik vind het tweede deel wel veel beter, daar gaat het allemaal nog net een stap verder - deze mist vaak de wat nonsens-filosofische inslag. Ik vind trouwens dat Disney een erg goed werk gedaan heeft met hun selectie uit beide boeken.

Toch niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Uiteraard heb je een aantal onvergetelijke personages (The Mad Hatter, the Cheshire Cat, etc), maar sommige stukken voelden toch wat te lang aan (The Duchess, the Mock Turtle). Zoals Freud al zei, Disney heeft hier mooi de schaar doorgehaald. 3,5*

Sinds een aantal jaar ben ik bezig om langzaamaan eens wat Disney tekenfilms te herzien. Als klein manneke heb ik er best wel wat gezien, maar blijkbaar had ik er in de loop der jaren toch wel wat gemist. En hoewel de tekenfilm van Alice in Wonderland, alsook de recente versie van Tim Burton, me niet echt konden bekoren (staan allebei op 3*) was ik wel ergens benieuwd geworden naar het oorspronkelijke verhaal.

Toevallig een Engelstalige editie in de bibliotheek gevonden met extra uitleg van Martin Gardner en daar maar eens aan begonnen.En ik ben nog altijd niet helemaal om als ik eerlijk moet zijn. De versie die ik heb gelezen is trouwens wel een aanrader vanwege de vele uitleg en extra informatie die Gardner geeft aan bepaalde keuzes van Carroll, maar het grootste struikelpunt vind ik nog altijd dat dit overkomt als een samenraapsel van gekke personages en ideeën. Een aantal van die ideeën zijn tof, het boek is het leukst in de stukken met onder andere de Cheshire Cat, maar Alice, toch wel het spilfiguur, is een zwakke schakel in het geheel. Het gevoel ontsnapt me dan ook niet dat dit gewoon ook een erg fragmentarisch boekje is. Carroll doet wel een noemenswaardige poging om het geheel naar een climax te brengen, maar blijft uiteindelijk steken in de gimmick dat het allemaal een droom is. Als er nu één ding is waar ik een hartsgrondige hekel aan heb, dan is het dat wel.

Er is alvast één reden waarom ik Carroll eeuwig dankbaar zal zijn dat hij dit boek heeft geschreven, want zonder hem had de band Jefferson Airplane nooit het geniale nummer White Rabbit gemaakt. De invloed van de hersenspinsels van Carroll is niet te bevatten en in dat opzicht blijkt er toch echt wel wat klasse te zitten in het boek. Ik zie het alleen niet blijkbaar.

3*

De invloed van dit boek is overal in de cultuur te vinden, maar echt een goed of heel leuk werk vond ik het niet. Het is een sprookje, en een vluchtig sprookje dat weliswaar lekker wegleest en helemaal nergens over gaat maar ook geen diepe indruk weet achter te laten. Sommige woordgrapjes zijn aardig, sommige zijn nogal flauw, en sommige zal ik niet hebben opgemerkt in het Engels dat mijn moerstaal niet is. Het is een beetje wat ik met Hitchhikers Guide to the Galaxy ook had, het is allemaal wat fragmentarisch (zoals metalfist ook aangeeft) al voelt Wonderland dan wel weer als een geheel (i.t.t. The Galaxy). Overigens is dit ook gewoon coming of age, met Alice die echt wel een groei doormaakt doorheen het verhaal/ Ach ja, het verveelt uiteindelijk niet maar weet ook niet op te winden. 3,0*.

Cover: Tori Amos, Boys for Pele