Dexter schreef:
Ik heb het boek gelezen met een enigszins dubbel gevoel, en ik ben met dit dubbele gevoel blijven zitten. Aan de ene kant weet Szabó een erg sterk verhaal neer te zetten, met enkele ijzersterke personages, dat lekker vlot wegleest richting het onafwendbare einde; aan de andere kant blijft er - zoals eRCee al zei - weinig memorabels over. Geen van de personages komt sympathiek over of is erg intrigerend, hoe buitengewoon het karakter Emerence ook is. Juist door haar onvoorspelbaarheid wordt ze soms een beetje vervelend, en kan ik de liefde die de ik-persoon voor haar voelt niet met haar delen.
Ook ik heb hier en daar een dubbel gevoel bij het lezen van dit boek. Ook ik vind een persoon in dit boek op bepaalde momenten ronduit ergerlijk, in mijn geval betreft het de Schrijfster zelf waarbij het voor mij de vraag is hoeveel ze van Emerence hield. Ik begrijp uit pagina's op het internet dat Magda Szabó bij het schrijven van haar romans geïnspireerd werd door gebeurtenissen uit haar persoonlijk leven en dat zij met De Deur een monument heeft willen neerzetten voor haar overleden huishoudster. Dat is haar gelukt: voor mij is het memorabele van het boek Emerence zelf.
Verschillende passages in het boek hebben een zekere en sterke indruk op mij gemaakt. Ik denk inderdaad dat zoals de Schrijfster stelt
Emerence van De Schrijfster ging houden op het moment dat deze midden in de nacht naar haar huis kwam en de woorden "Ik heb trek" uitsprak. De schrijfster die normaliter niet om woorden verlegen zat wist - voor haar gevoel - niets anders uit te brengen. Het waren de juiste woorden na het debacle wat zich ervoor had afgespeeld. Hóe juist zou later blijken. Waarom ook Emerende haar tegen wil en dank als een dochter ging beschouwen.
De tweede passage die me bijblijft is het voorval met
de door Emerence bijeengegaarde 'kitsch' en die ze bij wijze van kado had uitgestald. De gebeurtenissen die daarop volgen worden m.i. heel treffend en mooi beëindigd met het stukgooien van het hondenbeeld.
Na de door Prowisorio aangehaalde pagina's gebeurt er iets memorabels:
Emerence geeft zich bloter dan bloot en laat De Schrijfster zien wat zich achter de (eerste) deur bevindt. De Schijfster kon wéten wat ze deed toen ze Emerence heeft verraden. Dat er uiteindelijk gekozen is een arts bij te halen, dat het moeilijk was Emerence te laten sterven; dáar heb ik nog wel begrip voor. Dat is ook moeilijk, misschien wel de meest moeilijke vorm van loslaten. In dergelijk situaties loslaten beschouwde Emerence als liefde... Voor mij begint het grote irriteren wanneer de Schrijfster niet één keer maar meerdere malen Emerence achter laat in het ziekenhuis. Ze wist vervolgens haarfijn wat nodig was, dáarom zag de Schrijfster er in die periode verschrikkelijk uit. Ze moest kiezen en wat ze koos deugde niet welke excuses zij er ook bijhaalde. Gelukkig beschijft het boek dat de woorden van dank die door de Schrijfster in het openbaar werden uitgesproken vals waren. Als ze haar werk had kunnen doen doordat Emerence er was om de zaak draaiende te houden, had de wereld het echt wel begrepen als ze op dat moment zou blijven waar ze hoorde te zijn: bij Emerence. De prijs had haar man in ontvangst kunnen nemen. Deze moest nu ook vertellen waarom zijn vrouw op de rand van instorten stond.
Ergens in het boek vraagt Emerence aan de Schrijfster: "Wat wilt u van mij?"
Dat vroeg ik me ook af toen de Schrijfster verbittterd raakte door het gedrag van Emerence in het ziekenhuis. Wat wilde ze? Vergeving? En dat terwijl ze loog, ditmaal over de staat van Emerence huis.
Hier begint tegelijkertijd mijn dubbele gevoel. Wat was er gebeurd als
de Schrijfster de waarheid had verteld. Had dan Emerence kunnen vragen, erachter kunnen komen dat een tweede (tussendeur) nog niet geopend was en er iets anders nog over was? Alleen de waarheid spreken zou volgens mij ook niet genoeg geweest zijn. Ik mis naast "Emerence, ik heb je verraden", de woorden: "Het spijt me".
Mijn dubbele gevoel hier is ook: ik dacht aanvankelijk dat Emerence de leugen doorzag, gezien ook haar eerste reactie. Hoe had de Schrijfster het huis kunnen schoonmaken... Heeft Emerence de Schrijfster tegen beter weten in willen geloven? De scene hierna is dan ook gruwelijk; de verukking van eindeloos geluk die Emerence op een dierlijke manier kenbaar maakt.
Prowisorio schreef:
Eigenljk is de enige die handelt op een manier die Emerence ...
Hier ben ik het volkomen mee eens.
Sutu was recht door zee. Ik vroeg me werkelijk af wat Sutu misdeed....
Hiernaast vind ik ook de echtgenoot
recht door zee. Hij vertelt de Schrijfster ook ongezouten wat ze heeft gedaan..
Hoe ongerijmd mensen Emerence soms vonden, hoe onconventioneel haar voor de meesten moeilijk verstaanbare gedrag ook was, ze was congruent in wat ze zei en deed.