The New Wilderness - Diane Cook (2020)

Vorig jaar las ik de gehele longlist voor de Man Booker Prize (na een aantal jaren enkele genomineerde boeken te hebben gelezen) en dat beviel me uitstekend. Ik doe altijd een aantal mooie ontdekkingen en lees boeken die ik normaal niet zo snel op zou pakken. Toch zitten er ook altijd wat meh-boeken tussen.

The New Wilderness van Diane Cook is het eerste boek dat ik las van de 2020-longlist (en heeft inmiddels de shortlist gehaald) en is uiteindelijk een meh-boek gebleken. Niet dat ik het met tegenzin heb gelezen, maar ik miste toch een bepaalde diepgang. Een oppervlakkige soap, dat is hoe dit boek me zal bijblijven.

Toch jammer, want ik ben altijd wel te porren voor wat dystopische fictie. Het uitgangspunt is een experiment waarbij een groep van twintig mensen moet zien te overleven in de Wildernis. Bea wordt met haar man en dochter toegelaten tot dit experiment. Bea wil hiermee vooral haar dochter redden, die net als vele andere kinderen in de Stad ziek is geworden van de lucht die daar heerst.

Leuk wel, zo'n survivalroman. Vergelijkingen met de tv-serie Lost drongen zich aan me op, niet alleen door de setting van het vertelde, maar ook door het hoge soapy gehalte. Wat dat betreft werkt dit boek ook het beste, want iedere poging van Cook om de diepte in te gaan mislukt. Daarover vertel ik meer in de videorecensie.

Wederom maakte ik een leessoundtrack. Ik moet wel zeggen dat het door de muziek op de achtergrond toch nog wel een aangenaam boek werd. Toch kan ik er niet meer dan een kleine voldoende aan kwijt.

Leuk boek om te lezen. Het uitgangspunt vond ik interessant genoeg. Je kan volgens mij het boek op twee manieren lezen. Je kan het als een soap-achtig verhaal gaan opvatten door de manier waarop de personages worden opgevoerd. Wie wel eens kijkt naar expeditie robinson, zal de dynamiek zeker herkennen. Dit perspectief is toegankelijk en heeft een zeker entertainmentgehalte. Het is ook vlot genoeg geschreven daarvoor. Toch vond ik het boek niet zo oppervlakkig. De reflecties van de moeder, die van de dochter, heel menselijke en eerlijke gedachten, krijg je te lezen. De schrijfster weet ook goed hoe die perspectieven te verbinden. Tijd en plaats zijn de andere twee hoofdpersonages in dit boek en dit alles vormt een bijna een coming-of-age roman die langer in mijn hoofd is blijven hangen dan verwacht. De schrijfstijl zelf vond ik niet erg bijzonder, nogal klassiek en braaf, wel degelijk en duidelijk.