De Black Box Democratie: Een Nieuw Politiek Systeem voor Nederland - Dilara Bilgiç (2020)

Bilgiç behandelt dit werkje filosofisch, ze is haar docent filosofie ook dankbaar. Tegenwoordig studeert ze psychologie. Gezien de titel zou marketing of management ook een optie zijn geweest. Een hippe naam (net als Lean en Agile), die a) in dit geval andere associaties oproept, b) in de context die zij bedoelt verouderd is en c) in dit werk zelf dan ook nog eens het minste aan bod komt. Kortom, leeg. Uiteraard Engels, terwijl we in Nederland een prima vervangend woord hebben voor Black Box in de context die zij bedoelt. Maar goed, het staat wel leuk op de cover.

Bilgiç bekijkt allereerst onze huidige democratie en de problemen daarin. Dat is aardig, maar ook erg oppervlakkig. Ergens aan het eind zegt ze dat ze dingen moest schrappen vanwege de omvang. Hoezo? Als je 200 pagina's nodig hebt, of 2.000, gebruik die dan. En net als met zoveel filosofische werkjes is er een enorme hang naar filosofen van vroeger. Montesquieu vindt dit, Rousseau zegt dat, etc. Ook David Van Reybrouck wordt vaak genoemd met zijn (zeer boeiende) boekje 'Tegen Verkiezingen'. Ze plaatst al die abstractere filosofische stromingen en gedachten dan wel heel erg concreet in de Nederlandse politiek, maar toch denk ik steeds: houd hier mee op en beschrijf gewoon zelf wat je ziet. Misschien word je zelf dan nog eens een Nietzsche.

Tot slot komt ze met een nieuw systeem dat redelijk lijkt op het huidige systeem, maar waar meer loting plaatsvindt (i.p.v. verkiezingen) en ook op thema's en niet alleen politici. Op zich een aardig, sympathiek en interessant idee maar wel erg mager uitgewerkt. Ze zegt ook vaak: dit moet nog nader worden bekeken. Tja, had dat gelijk gedaan. Ook het stukje Black Box, dat gaat om leren van fouten, wordt dan op goed 1 pagina behandeld. Volgens mij is dit ook een stukje mentaliteitsverandering en waarom dat in het huidige systeem niet kan en in haar systeem wel, dat wordt eigenlijk niet goed duidelijk. 2,0*.