Heartsick - Chelsea Cain (2007)

Een gaaf verhaal. Wat ik in recenties gelezen heb klopt: Gretchen is de nieuwe Haniball.. maar dan in een vrouwelijk lichaam !!

Een in-één-ruk-uitlees-boek !

De nieuwe Mo Hayder is opgestaan.

Gretchen is inderdaad de nieuwe Hannibal Lecter, enger nog.

Geweldig boek en dat voor een debuut.. ik ga zsm achter de opvolger van dit boek aan.

Very highly Recommended! 5,0*

Overigens ook door Chuck Palahniuk en Tess Gerritsen.

Dit eerste boek van de serie is echt geweldig.
Het is een soort inleiding-boek het verhaal gaat meer over de politie man en zijn leven. Je ontdekt gruwelijke dingen door het boek heen.

Goed geschreven.

4.0 *

Goede thriller die erg sterk van start gaat en je geboeid blijft houden tot het eind. Erg goed geschreven en aanbevolen door mijn favoriete schrijfster Tess Gerritsen. Nou, die heeft niets teveel gezegd. Een zinderend verhaal met hier en daar een afgrijselijke flashback en een obsessie voor een moordlustige vrouw, waar ik eigenlijk niets van begreep, maar wel gefascineerd door was. Aanrader deze thriller! Nu de volgende twee delen nog... 4 *

Ik heb hem.

Zijn de boeken echt vervolgen van elkaar? Met andere woorden als ik dit boek uit heb , mag ik dan een tijdje wachten met het lezen van deel 2 ?

Je kan er gerust even op wachten. Het verhaal blijft je toch wel bij.
Vergeet je niet zomaar.. De vraag is eerder , kún je erop wachten?

Haha inderdaad goeie vraag, we zullen eerst beginnen met dit deel hier

Een goed boek met de juiste dikte.

Allereerst ga ik beginnen met het feit dat Chelsea Cain op zo een manier schrijft dat je het boek snel uitleest. Als het nu eens zonnig weer zou zijn geweest, was het boek veel sneller uitgelezen. De 318 pagina's worden vlot omgeslagen, de taal is zeer toegankelijk en de dialogen zijn goed te volgen.

Archie is een fijn personage. Langs de ene kant zet hij enorm door om zijn werk af te handelen/daders op te sporen, maar anderzijds zit hij gekweld met zijn privéleven. Gescheiden, verliefd op een moordenares en verslaafd aan de vele pillen. Tocht maakt Cain dit personage enorm sympathiek voor het publiek. Susanne is ook een doorzettertje en het zou me niet verbazen dat Cain haar eigen aard in Susanne's personage heeft weergegeven.

De verrassing is toch wel de moordenaar in het boek. Gretchen Lowell is een vulgaire psychopaat en er was toch wel één passage waar ik even het boek moest sluiten om aan andere dingen te denken omdat het zo geweldadig was. Maar haar vergelijken met Hannibal Lecter doe ik ook niet. Ik vind Hannibal Lecter veel scherpzinniger , zuiniger en geslepener dan Gretchen Lowell. Waar zij eerder een massamoordenares is die enorm gek is en geniet van het leven (zelfs in de gevangenis) , is Hannibal Lecter ook een levensgenieter , maar met leperige drang om mensen te leren kennen, een fijne neus, goede smaak en een prachtige woordenschat. Toch is Lowell zeker niet te onderschatten.

Het verhaal op zich is naar mijn mening een standaard politieverhaaltje met de nodige snelheid naar het einde toe. Het wordt naar mijn mening nergens spannend en ik snakte als lezer meer naar de passages tussen Archie en Gretchen. Ook het stukje in de gevangenis vond ik super. Dit had de schrijfster meer moeten doen.

Een boek dat snel leest met een aantal interessante personages (waaronder een coole moorndenares) en een aardig politieplot.

3.5* en ga zeker ooit eens het volgende deel lezen.

Ach ach. Wat een onverteerbare onzin allemaal. Als je beide hoofdpersonen ontleedt, een oppervlakkige blik is voldoende, weet je al genoeg. Geen idee hoe zo'n wrak als Archie toch weer de jacht op een seriemoordenaar mag leiden. Meneer slikt meer verdovende pilletjes per dag dan een toegewijd kerkganger jaarlijks aan pepermuntjes opsabbelt. Om over al het andere wat hem tekent, maar te zwijgen. Dan vindt iemand het blijkbaar ook nog een goed idee om hem tijdens zo'n groot onderzoek te koppelen aan een journalist. PR is immers ook belangrijk. Susan heet ze.

Groen, maar met roze haar en, nou ja, laat ook maar. Het valt geen tel serieus te nemen. De seriemoordenares is ook al zo'n typetje. Juist, een dame. Een woest aantrekkelijke dame, amateur chirurg, hobby dokter, kenster op het gebied van FBI profilering en psychopaat met een voorliefde voor martelen. Toe maar. En ja, dat martelen; het is me wat. Ik moest er om lachen. De schrijfster doet zo enorm haar best om het hardvochtig te maken, dat het bespottelijk wordt. Zoals zoveel in dit boek. Een grote grap. Niet een zieke, zoals ergens vermeld, maar een hele domme.