menu

La Lucina - Antonio Moresco (2013)

Alternatieve titel: Het Lichtje in de Verte

mijn stem
3,40 (15)
15 stemmen

Italiaans
Psychologisch

168 pagina's
Eerste druk: Mondadori, Milaan (Italië)

Een man leeft in totale eenzaamheid in een verlaten bergdorp. Maar elke nacht, op hetzelfde uur, verschijnt er een mysterieus lichtje aan de andere kant van de vallei. Wat is het? Iemand in een ander verlaten dorp? Een vergeten straatlantaarn? Als hij uiteindelijk op onderzoek uitgaat, vindt hij een jonge jongen die ook alleen woont, in een huis midden in het bos. Maar wie is dit kind echt?

zoeken in:
...stilte...
Uitgeverij Oevers brengt weer een belangrijke roman in vertaling uit:

Antonio Moresco | Het lichtje in de verte · - uitgeverijoevers.nl

Recensie in De Tijd:

Een boek dat je leest zoals je naar een landschap kijkt | De Tijd

'Maar dan, wanneer de zon achter de bergtop verdwijnt en het donker begint te worden, en deze hele plantenwereld onzichtbaar en zwart wordt als een grote nachtelijke spons, gaat aan de overkant, daar in de verte, elke nacht weer, altijd om dezelfde tijd, plotseling dat lichtje aan.'

...stilte...
Ik ben hier gekomen om te verdwijnen, in dit verlaten, uitgestorven gehucht waar ik de enige inwoner ben.

Prachtige observaties van de door plantengroei overwoekerde omgeving en de dieren rond de vervallen woning in het verlaten bergdorp van een man die daar in afzondering leeft.

Moresco laat je voelen en meebeleven hoe nietig de mens is en hoe tijdelijk zijn verblijf op aarde. Indrukwekkend beschreven zijn de doorstane angsten tijdens aardschokken. Het gebergte de Apennijnen is een aardbevingsgebied en in bed voelt hij de aarde onder zich bewegen:

Een paar seconden nadat ik uiteindelijk in slaap was gevallen, of dat dacht ik althans, want de tijd houdt op te bestaan wanneer je midden in die toestand verkeert, begon het bed onder me te trillen. Je hoorde dat lichte indrukwekkende gedreun waarvan je niet weet of je het echt hoort of dat je je alleen een voorstelling maakt van het gigantische lawaai dat rotsen en aardlagen op hetzelfde moment in de lithosfeer ontketenen

Tegelijkertijd is het klein verhaaltje dat leest als een sprookje... en een flirt is met de dood.

Het is zo'n boek dat wanneer het uit is je even niet meer weet wat je hierna nog moet lezen. Ik hoop dan ook dat er nog meer vertalingen komen van Antonio Moresco.

avatar van Geerard
Dank je wel voor je bericht ...stilte.... Meteen gereserveerd bij de bieb

avatar van Pythia
4,0
Dank voor de tip ...stilte...
In eerste instantie dacht ik met een soort ‘De acht bergen’ te maken te hebben. Een man helemaal alleen in Italiaanse bergen. Natuur, leven en dood zijn ook hier belangrijk.

De uitwerking blijkt totaal anders. Het is een filosofisch handvat om na te denken over het Leven op de aardbol in het grote heelal door je samen met de hoofdpersoon te verwonderen over de details van dat leven. Dat klinkt tegenstrijdig maar het hangt allemaal samen. En ook: hoe zinvol is al dat leven?

Iedere samenvatting zal het boek tekort doen.

avatar van Jason82
4,5
Ik heb van dit kleine leesavontuur genoten. Beschrijvingen van korte mijmeringen over mens, natuur en (on)eindigheid van het bestaan... Nou kan ik er zelf ook wat van, eindeloos mijmeren over de meest uiteenlopende onderwerpen, maar deze schrijver doet daar enkele schepjes bovenop. De eenzame man vindt niets vanzelfsprekend. En terecht, want zelfs een doodeenvoudige liaan komt op een eigenlijk niet te bevatten, vernuftige wijze tot stand. Maar wat is de zin ervan? Dat werk, maar dan prettig omschreven en in een mooie, berg- en bosrijke omgeving.

Daarnaast speelt het mysterie van een lichtje, ver weg op een andere bergflank in de donkere, nachtelijke uren. Zodra dat mysterie is opgelost, volgt een zo mogelijk nog groter mysterie. Bij vlagen is dan sprake van hartverwarmende ontwikkelingen, maar ook blijvende vraagtekens. Die combinatie maakt dat het boeiend blijft tot de laatste pagina.

Heerlijke roman, ik gaf eerder al aan dat het boek van het kwartaal mij eerder al veel gebracht heeft. Ook nu is dat weer het geval met deze voltreffer.

avatar van Pleun
4,0
Zou ik de enige zijn die bij het lezen van dit werkje aan een bepaalde film moest denken?

...stilte...
Ja, het is verfilmd met de schrijver in de hoofdrol...

avatar van Pleun
4,0
...stilte... schreef:
Ja, het is verfilmd met de schrijver in de hoofdrol...


Nee ik bedoel niet de verfilming van het boek zelf. Maar tijdens het lezen moest ik denken aan The Sixth Sense

...stilte...
De verfilming van het boek heb ik niet gezien, maar de trailer (die doet denken aan Tarkovski) is erg mooi:

La Lucina (2018) Trailer on MUBI

avatar van eRCee
2,5
Helaas heb ik aan La lucina niet het genoegen beleefd als waar de anderen hier in het boektopic blijk van geven. Ik vind het een nogal flauw verhaal waar ik eigenlijk niks uit kan halen. Qua vertelling blijft het plat en dan moet alles komen van het mysterie rond dat jongetje, een truc die al in een handvol films voorbij is gekomen. De natuur is een duistere en veelal vijandige entiteit bij Moresco, maar ook dat is niks nieuws onder de zon. Ergerlijk zijn de overgestileerde dialogen en de opsommende vragen die de ik-persoon zichzelf stelt. La lucina is verder ook weer geen straf om te lezen en je hebt het zo uit, maar nee, kraak noch smaak.

avatar van Lalage
2,5
Je maakt het wel spannend eRCee Ik sta inmiddels op de tweede plek in de wachtrij bij de bieb...

avatar van misterfool
3,0
Bij sommige boeken weet je direct wat je moet schrijven en bij andere boeken leveren je gedachten slechts gemeengoed op. Dat laatste is hier het geval. La Lucina is in ieder geval een aangename leeservaring. De dromerige schrijfstijl geeft een mooi beeld van de natuur en de plaats van de mens daarin (een onderwerp dat mij sowieso wel trekt). Vooral de overwegingen over de genadeloze overlevingsstrijd binnen de natuur is memorabel. Het plot is prettig mysterieus, maar de conclusie is heden ten dage wat clichématig. Zoals Pleun terecht opmerkt doet het denken aan een bepaalde, welbekende hollywoodfilm. Desalniettemin een fijne keuze voor het kwartaalboek.

avatar van Halley23
4,0
Halley23 (moderator)
Een kleine bekoorlijke en best wel boeiende roman. Niets wereldschokkends maar het boek leest hoe dan ook heel prettig weg. Inderdaad mooie natuurbeschrijvingen, die me onwillekeurig aan de boeken van Jacques Hamelink lieten denken. De ''ontknoping'' zie je na de eerste ontmoeting met het jongetje wel aankomen maar dat is natuurlijk geen probleem want dit is niet een boek dat je voor de ontknoping leest. Goede kwartaalkeuze!

avatar van dutch2.0
3,0
Voor mij was het lezen van dit boek een beetje vreemde ervaring, in de zin dat ik het ene deel (het sprookje) wel kon waarderen, maar het andere deel (de natuurbeschrijvingen) absoluut niet.

Het sprookje was (zoals hierboven ook al opgemerkt) niet bijzonder origineel, maar de sfeer vergoedde veel. Het uitnodigende licht in de verte, de ontmoeting met het jochie, de band die ze krijgen. Hier werkte ook de stijl van Moresco prima, vooral de herhalingen. De ronde ogen, kleine handen, het kortgeschoren haar, steeds komen ze weer terug, als een refrein in een melancholiek liedje.

Maar dan de natuurbeschrijvingen. Die vond ik dus helemaal niks, en nog in tweevoud ook. In de eerste plaats ben ik nooit zo gecharmeerd van schrijvers die de natuur niet als een op zichzelf staand fenomeen beschouwen, maar als een fenomeen met louter menselijke trekken. Moresco doet niks anders. Planten willen van alles, ze wurgen en verstikken, en ze voeren een continue strijd met zichzelf, elkaar, de hele wereld. In de optiek van de hoofdpersoon kunnen ook honden rationele gedachten hebben en hij bedenkt dat de grote vogeltrek in de herfst begint wanneer een van de vogels de route in zijn vogelkop heeft gestopt waarna hij die aan de andere vogels gaat doorbriefen. Die manier van naar de natuur kijken komt op mij nogal kinderlijk voor, en daarmee niet heel interessant.

Minstens zo vervelend vond ik de continue negatieve toon waarmee hij dit deed. Planten verstrengelen elkaar en vechten zich zelf zonder mededogen omhoog naar het licht. Hij had ook kunnen zeggen dat planten elkaar omhelzen, en dat ze hun takken uitstrekken naar het licht, de warmte, de liefde. Dat was naar mijn idee net zo beroerd geweest, maar die continue zwartgallige manier van het beschouwen van de natuur en er menselijke trekjes aan toekennen kwam redelijk snel mijn neus uit. Bovendien werkten hier de herhalingen op alle verkeerde manieren.

Ik vroeg me ook steeds af wat die man in de natuur te zoeken had. Hij zag er geen schoonheid in en was alleen maar doodsbang voor alles om hem heen. En ook in dat opzicht vond ik het een beetje een kinderlijk personage, die boven alles op zoek was naar een mens, al was het maar een kind. Gelukkig bood het sprookje voldoende tegenwicht en was het over het algemeen een goed geschreven en toch wel amusant boek. Maar een topper kan ik er niet in zien.

avatar van Pleun
4,0
dutch2.0 schreef:


Ik vroeg me ook steeds af wat die man in de natuur te zoeken had. Hij zag er geen schoonheid in en was alleen maar doodsbang voor alles om hem heen.


Wat ik uit het verhaal opmaak isdat hij niet op die plek is voor de schoonheid van de natuur maar voor de afzondering, omdat hij depressief is en er een eind aan wil maken. Gezien de mentale toestand van de hoofdpersoon vind ik het niet gek dat hij angstig is. Maar goed, dit is hoe ik het interpreteer, hoeft niet per se te kloppen.

avatar van dutch2.0
3,0
Pleun schreef:
Wat ik uit het verhaal opmaak isdat hij niet op die plek is voor de schoonheid van de natuur maar voor de afzondering, omdat hij depressief is en er een eind aan wil maken. Gezien de mentale toestand van de hoofdpersoon vind ik het niet gek dat hij angstig is. Maar goed, dit is hoe ik het interpreteer, hoeft niet per se te kloppen.
Ah, zo had ik het nog niet bekeken. Lijkt me op zich een plausibele verklaring, dat dit het negatieve wereldbeeld is van een depressief mens. Ik had zelf meer het idee dat hij het drukke stadsleven wilde ontvluchten en zichzelf wilde herontdekken in de natuur (of zoiets). Ik ga het boek er niet echt sterker van vinden, maar ik begrijp het nu wel wat beter.

...stilte...
Naar mijn mening is de hoofdpersoon niet angstig of depressief, maar realistisch... hij voelt gewoon het levenseinde naderen.

avatar van Pleun
4,0
...stilte... schreef:
Naar mijn mening is de hoofdpersoon niet angstig of depressief, maar realistisch... hij voelt gewoon het levenseinde naderen.


Er blijft veel over ter interpretatie van de lezer maar ik moest denken aan een documentaire over een bos in Japan dat bekend staat om de vele mensen die erin verdwijnen om een eind aan hun leven te maken. De afzondering opzoeken om dood te gaan doe je als mens doorgaans niet als je opgewekt bent. Dus dan vul ik in dat de hoofdpersoon depressief is. Bij dieren ligt dat anders. Wanneer die hun einde voelen naderen is het normaal dat zij zich afzonderen en dan vind ik realistisch wel het juiste woord.

...stilte...
Hij zoekt afzondering, maar staat open voor het mysterie... Ik vind dat hoopvol.

avatar van Pleun
4,0
...stilte... schreef:
Hij zoekt afzondering, maar staat open voor het mysterie... Ik vind dat hoopvol.


Ja dat is wel zo. Ach de auteur heeft zo weinig over de hoofdpersoon prijsgegeven dat er waarschijnlijk niet één juiste interpretatie is. Ik ging er eigenlijk als vanzelf vanuit dat hij niet op natuurlijke wijze overlijdt maar dat hij het zelf doet en dit allang had gepland. Maar nu begin ik toch te twijfelen.

...stilte...
Maar misschien moeten we proberen niet alles te willen verklaren. En ik denk dat de schrijver het ook niet verlangt van de lezer.

avatar van Pleun
4,0
...stilte... schreef:
Maar misschien moeten we proberen niet alles te willen verklaren. En ik denk dat de schrijver het ook niet verlangt van de lezer.


Eens

avatar van Pythia
4,0
Niet twijfelen Pleun, het wordt op de laatste bladzijde door de hoofdpersoon zelfs letterlijk gezegd: ík heb zelfmoord gepleegd'. Bovendien heeft hij dan, net als het jongetje, een korte broek aan en is klein geworden.
Het jongetje moest naar school omdat hij zelfmoord had gepleegd.

avatar van Pleun
4,0
Pythia schreef:
Niet twijfelen Pleun, het wordt op de laatste bladzijde door de hoofdpersoon zelfs letterlijk gezegd: ík heb zelfmoord gepleegd'. Bovendien heeft hij dan, net als het jongetje, een korte broek aan en is klein geworden.
Het jongetje moest naar school omdat hij zelfmoord had gepleegd.


Aha, dat was ik alweer vergeten. Ik dacht aan de openingszin waar de hoofdpersoon zegt dat hij in het dorp is gekomen 'om te verdwijnen'. Maar de laatste bladzijde laat inderdaad weinig ruimte voor twijfel over.

...stilte...
Helemaal waar Pythia, maar het is geen boek waar ik somber van word. Eerder vrolijk. Het kwartaal is nog niet om. Ik ga het nog eens lezen...

avatar van Pythia
4,0
De vraag somber of vrolijk was helemaal niet bij me opgekomen. Meer een manier om tegen het leven aan te kijken, 'het is wat het is en wat is dat dan' vanuit het standpunt van de hoofdpersoon/schrijver.
De scene met de hond vond ik mooi maar ik kan dat niet goed plaatsen. Heeft de hond ook zelfmoord gepleegd? (gebroken poten, waar komt hij vandaan, wat doet hij in het verhaal)

...stilte...
Juist die natuurbeschrijvingen (schetsen) maken het zo'n mooie roman.
Die scène met de hond vond ik ook prachtig. En het wordt wel uitgelegd:

Iemand zal met een schep zijn poten hebben gebroken nadat hij misschien een man, een vrouw of een kind heeft aangevallen.

Er komen veel dieren in voor; een vos, koeien, een bok, geiten, dassen, zwaluwen, vleermuizen, eekhoorns, wespen, insecten... een vlinder.

(mijn stem gaat dit jaar sowieso naar de Partij voor de Dieren)

avatar van Pleun
4,0
Pythia schreef:
De vraag somber of vrolijk was helemaal niet bij me opgekomen. Meer een manier om tegen het leven aan te kijken, 'het is wat het is en wat is dat dan' vanuit het standpunt van de hoofdpersoon/schrijver.
De scene met de hond vond ik mooi maar ik kan dat niet goed plaatsen. Heeft de hond ook zelfmoord gepleegd? (gebroken poten, waar komt hij vandaan, wat doet hij in het verhaal)


De rol van de hond begrijp ik ook niet, zal ongetwijfeld een metafoor zijn van iets maar kan het in geen enkele review terugvinden.

M.b.t de natuurbeschrijving moest ik ook denken aan de oorlogsfilm The thin red line van Terrence Malick uit 1998. Daarin zitten nogal wat filosofische bespiegelingen over de natuur. Het was geen kaskraker maar wel één van de beste films die ik heb gezien.

Het valt me op dat het minimalistische van La Lucina veel associaties oproept en dat vind ik eigenlijk wel mooi

avatar van Jason82
4,5
Pleun schreef:
M.b.t de natuurbeschrijving moest ik ook denken aan de oorlogsfilm The thin red line van Terrence Malick uit 1998. Daarin zitten nogal wat filosofische bespiegelingen over de natuur. Het was geen kaskraker maar wel één van de beste films die ik heb gezien.

Snap ik en... volledig mee eens!

avatar van Mug
3,0
Mug
Het boek is te lang mijns inziens. Naarmate het boek vordert (en de clue halverwege al is vergeven) komen de verschillende metaforen betreffende de dood / het leven in zelfs herhalende vorm terug. Aardig maar zeker niet groots.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:24 uur

geplaatst: vandaag om 08:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.