Paradiso - Kees van Beijnum (2008)

Na een jaar liegen en bedriegen neemt Martin Hitz, een wetenschapper die onderzoek doet naar geluk, een rigoureuze beslissing: hij gaat zijn vrouw vertellen dat hij een ander heeft. Op weg naar huis, na een nacht bij zijn minnares, bereidt hij zich voor om dit aan zijn vrouw te vertellen. Het zit hem echter niet mee, want bij thuiskomst blijkt zij niet thuis en dagenlang onvindbaar. In de dagen dat hij naarstig naar haar op zoek gaat, ontdekt hij dat zijn relatie met zijn vrouw anders in elkaar zit dan hij had gedacht.

Ik blijf met gemengde gevoelens zitten na het lezen van dit boek. Enerzijds weet Van Beijnum een vlot lezend boek neer te zetten dat vol staat met mooie beschrijvingen. Hij heeft oog voor detail en de personages worden secuur uitgewerkt. Het is moeilijk om het boek weg te leggen omdat je snakt naar de ontknoping.
Echter, wie daar op wacht zal ietwat bedrogen uitkomen. Het nadeel aan dit boek is namelijk dat het verhaal vrij statisch is. Het verhaal wordt absoluut niet gekenmerkt door grote of ingrijpende gebeurtenissen.
Toch denk ik dat dat geen reden is om dit boek links te laten liggen. Wie wil opgaan in een solide geschreven verhaal kan ik deze roman zonder twijfel aanraden. Je zult genieten van de passie waarmee Van Beijnum dit verhaal geschreven heeft.

Mooi compact verhaal met een inderdaad goed uitgewerkte hoofdpersoon. Er blijven wat dingen liggen, maar dat lijkt erbij te horen. Vaak betreft het de hersenspinsels van de hoofdpersoon die je leest en die zijn niet altijd compleet, zeker niet als hij zelf in een verwarrende periode komt te zitten. Het einde is redelijk verrassend en snel. In de relatie tussen Mart en zijn vrouw blijft ook het een en ander liggen, maar geeft daardoor ook spanning in het verhaal

Ik vind het vooral fascinerend hoe de schrijver een bijna mythologische odyssee weet te scheppen uit alledaagse gebeurtenissen. Het geeft ook een mooi idee van ons tijdsbeeld en wat de gevolgen zijn van vreemdgaan binnen een huwelijk. Na het uitlezen hield ik er echter wel dubbele gevoelens aan over, uiteindelijk wil het allemaal maar niet echt onder de huid gaan zitten. Er blijft het hele boek een bepaalde afstand t.a.v. de hoofdpersonen.