menu

The Easter Parade - Richard Yates (1976)

Alternatieve titel: Paasparade

mijn stem
4,09 (17)
17 stemmen

Engels
Sociaal

229 pagina's
Eerste druk: Delacorte, New York (Verenigde Staten)

Sarah en Emily Grimes zijn de kinderen van gescheiden ouders en worden vier decennia lang gevolgd in hun totaal verschillende levens. Sarah legt zich bij de feiten van het bestaan neer en neemt genoegen met een ongelukkig huwelijk. Emily is slim en gevat, een onafhankelijke carrièrevrouw, maar ze is ook naïef en worstelt met de ene onbevredigende liefde na de andere.

zoeken in:
avatar van DvonGeem
4,5
Neither of the Grimes sisters would have a happy life, and looking back it always seemed that the trouble began with their parents' divorce.

Met zo'n eerste zin weet je het wel.

avatar van Theunis
4,0
Soms duurt het even voordat ware meesterschap zich toont. Het is alsof je uren vaart om bij dat onbewoonde eiland te komen waar, volgens de verhalen, het meest helder blauwe water zich zou bevinden. Onderweg vraag je je veelvuldig af waarom je je in hemelsnaam hebt laten overhalen, waarom je op het stompzinnige idee bent gekomen om te vertrekken en net op het moment dat je denkt aan terugvaren dan doemt daar ineens het eiland op en een uur later weet je dat het het allemaal waard is geweest.

Zo ging het ook tijdens het lezen van The Easter Parade van Richard Yates. In het boek volgen we de levens van de zussen Sarah en Emily. Compleet verschillende personen die uiteenlopende levens leiden. De openingszin legt meteen een bom onder het verhaal: “Neither of the Grimes sisters would have a happy life, and looking back it always seemed that the trouble began with their parents’ divorce.” Dan ontvouwt zich een schijnbaar doorsnee verhaal waarbij beide zussen worden gevolgd in de keuzes die ze maken. Maar wat lang triviaal lijkt, krijgt gedurende het verhaal steeds meer gewicht. De karakters kruipen langzaam onder je huid. Zo langzaam, zo geniepig, dat ik even naar adem moest happen bij een passage op drie kwart van het boek. Het kwam volkomen onverwacht. Op slinkse wijze was ik het verhaal ingezogen en nu, eenmaal gevangen, zou het me niet meer los kunnen laten.

Hoe heeft Yates dat voor elkaar gekregen? Ten eerste maakt hij grote sprongen in de tijd. In een paar zinnen ben je soms ook een paar jaar verder. Yates is een meester in het schrappen. Wat hij vervolgens doet is haarfijn inzoomen op de sleutelmomenten in de levens van de zussen, waar bij hij de tijd neemt die nodig is om bij de hoofdpersonen in het hoofd (of onder de huid) te komen. Daar heeft Yates bij Emily meer ruimte voor nodig dan bij Sarah, al was het maar omdat je door de ogen van Emily de situatie van Sarah goed kan inschatten, zeker ook omdat Sarah die zelfreflectie amper lijkt te hebben. Als op een gegeven moment, in een schrijnende situatie, duidelijk wordt hoe het met Sarah gaat zijn het die kleine, fijnzinnige momenten waarop Yates zijn meesterschap toont. Zo zegt Emily op een gegeven moment: “you’re going to have to tell me a few things”. In zo’n zinnetje zit zo veel finesse. Het zegt namelijk ook dat er lange tijd te weinig is gezegd. Het zegt ook dat ze ondanks alles, ondanks jaren van weinig contact, ondanks de grote verschillen, altijd nog elkaar hebben. En tegelijk legt het gesprek wat volgt meteen een breekbaarheid bloot, een breekbaarheid die al tijden sluierend op de loer ligt.

Na dat moment wil je het boek in één ruk, ademloos uitlezen, ook al weet je, en dat wist je al na de openingszin, dat je weinig opbeurends meer mag verwachten. Terwijl je verder leest realiseer je je dat Yates tot in de nerven van het mens-zijn is doorgedrongen en als je nog niet zeker van was van zijn kunde, laat hij je alleen met een meesterlijke slotzin die nog wel even nadreunt.

avatar van Pleun
4,0
Na het lezen van Revolutionary Road ben ik in één ruk verder gegaan met The Easter Parade. Hiermee nam ik een risico, gezien het weinig opbeurende proza van Richard Yates dat onder je huid kruipt. Het is mooi, je voelt je ertoe aangetrokken maar een fatale overdosis ligt op de loer.

En ik moet bekennen dat die gedachte niet onterecht is. Maar goed.. The Easter Parade. Het verhaal van de zussen Emily en Sarah, die door een instabiele jeugd eigenlijk al vroeg zijn gedoemd tot tragiek. Ouders gescheiden, vader nauwelijks in beeld, moeder die ze niet allemaal op een rijtje heeft, de vele verhuizingen, en altijd is daar de alcohol. Bij Emily uit de nare jeugd zich in haar talloze mislukte relaties, waarbij ze bewust of onbewust steeds de figuren opzoekt die niet bij haar passen. Sarah, de minst snuggere van de twee, blijft na haar wankele jeugd hangen aan een echtgenoot met losse handjes, door een krampachtige behoefte aan stabiliteit. Tsja, een voortdurend slechte situatie is inderdaad stabiel.

Ik moest denken aan een non-fictie boek dat ik vorig jaar las (The deepest well) over traumatische gebeurtenissen in je jeugd en het effect daarvan op je gezondheid op latere leeftijd. Hoe langer de lijst van ontwrichtende gebeurtenissen, hoe groter de kans dat je er niet alleen psychisch, maar ook fysiek iets aan overhoudt. Dit lijkt zeker bij Sarah het geval, bij wie de alcohol fungeert als sloophamer voor het bouwwerk met de rotte fundering.

Bij Richard Yates zie je dezelfde thema's terugkomen, met name eenzaamheid. Onmacht tot communicatie, om elkaar te begrijpen, de onbewuste neiging tot zelfdestructie en het onvermogen om dat te voorkomen.. nee, vrolijk word je er niet van. Het is rauw, en laat je niet onberoerd.

Revolutionary Road vind ik beter dan The Easter Parade, hoewel ik die zeker ook goed vind. Het verschil zit hem in de dialogen denk ik. Door de vele dialogen en innerlijke monologen in Revolutionary Road, wordt een bepaalde intensiteit gecreëerd die The Easter Parade wat minder heeft. De tijdspanne van het verhaal is veel groter en de dialogen zijn minder. Het verhaal wordt verteld vanuit Emily, wat inderdaad het meest boeiende personage is.

Al met al weer een mooi boek. 4 sterren

avatar van -JB-
4,0
Na Revolutionary Road was Easter Parade mijn tweede boek van Richard Yates en opnieuw stelt hij niet teleur. Heel voorzichtig componeert hij het verhaal van twee zussen die totaal verschillende keuzes maken in het leven, maar uiteindelijk beide ongelukkige levens lijden. Yates is een meester in het beschrijven van dialogen, waarin het draait om onuitgesproken gedachten en emoties. Je wordt hierdoor helemaal het verhaal in getrokken en voelt mee met de onmacht van de hoofdpersonen. Echt vrolijk is Yates hierdoor nooit.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:09 uur

geplaatst: vandaag om 11:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.