La Sombra del Viento - Carlos Ruiz Zafón (2001)

Mooi boek. Had ook geen reclame campagne nodig maar is heel langzaam omhooggekropen in de verkooplijsten. Dit door mond op mond reclame. Het is een zeer goed leesbaar spannend boek. Zafon komt eind dit jaar met een nieuw boek. Hij heeft dan bijna zes jaar over dit boek gedaan en hopelijk zal hij geen eendagsvlieg zijn.

Hmm... heb je ergens gelezen dat hij zes jaar heeft gewerkt aan dit boek, of is het je eigen conclusie? In het geval van dat laatste, hoeft dat namelijk niet zo te zijn: de man schrijft veel meer, het wordt alleen niet vertaald (vermoedelijk omdat het Spaanse jeugdboeken zijn).

Nog steeds herinner ik me de ochtend dat ik voor het eerst de bladeren van dit boek betastte en de woorden inademde. De eerste dagen van de zomer van 2007 regen zich aaneen en ik bladerde door het boek zittend en alleen, met een waterig zonnetje als leeslamp dat mijn kamer in scheen als een guirlande van vloeibaar koper.

Carlos Ruiz Zafón... Wat kan hij mooi schrijven, zeg. Alleen een iets minder einde, maar voor de rest is het een prachtig boek

Ik kijk uit naar zijn volgende.

Inderdaad, dat hoop ik ook !

Zowel ikzelf als mijn echtgenote vonden dit schitterende vakantieliteratuur.
We wachten dan ook met spanning af of het volgende boek van hem
van het zelfde niveau zal zijn.

Heel mooi boek en goed geschreven. Een boek waar je je (bijna) net zo in kunt verliezen als Bal Masque van Elia Barcelo. (typisch dat die achternaam ook een belangrijke rol speelt in dit boek van Zafon). Zeker de moeite waard dus!

Gelezen n de zomer van 2005, fietsvakantie eindigend in de regen op de Veluwe. Wat me niet vaak gebeurt, lukte dit boek: me tot tranen roeren. Schitterend. inmiddels al aan veel kennissen en vrienden getipt

De man kan prachtig schrijven. De zinnen zijn vol en warm. De dialogen zijn natuurlijk gezien tegen de tijd waarin het verhaal speelt. Het karakter Fermin is geestig maar wel wat eendimensionaal, toch is hij als een zalf die nodig is tegen de soms wrange verhalen van bepaalde personages. Daardoor blijft het verhaal in balans.
Het geheel doet aan als een carrousel, als je even niet oplet weet je niet in welk verhaal je zit. Misschien was het mijn nachtelijke vermoeidheid maar soms raakte ik verstrikt in de tijd en de personages.
Het is een romantisch verhaal, dat je niet gauw loslaat. Omdat ik vorig jaar toevallig een tijdje in dezelfde buurt in Barcelona heb gewoond, doet het me sterk verlangen naar die tijd en die plaats.

Vond het aan de ene kant wel een pakkend boek, aan de andere kant vond ik het nèt niet. Allereerst door de stijl, vond dit af en toe iets te amateuristisch. Ligt denk ik vooral aan mijzelf, het herinnert me aan de stijl die ik zelf had toen ik vroeger wel eens wat op papier krabbelde.
Verder vond ik, zeker aan het eind, al de verschillende namen erg verwarrend, ik hield niet helemaal meer bij wie nu wie was en wat er met welke persoon gebeurd was. Zal ook wel aan mijzelf gelegen hebben, maar dit is voor mij reden om ´slechts´ 4* te geven.

Mooie kruising tussen realisme en magisch-realisme, en dat verpakt in een boek die blijft boeien tot de laatste bladzijde. Een van de weinige boeken die z'n hype ook echt verdient heeft.

Je geeft 3.5 punten terwijl je geen zin had om verder te lezen? Is het dan niet beter je stem te verwijderen?

erg spannend

Leuk om eens gelezen te hebben. Vlot en amusant verhaal, verteld door een ambachtelijk verhalenverteller met een goed gevoel voor humor. Alleen had hij wel iets mogen bezuinigen op clichés; alles is nevelig, er sijpelt van alles, personages worden regelmatig wakker ‘badend in het ijskoud zweet’ en nooit klinkt iets als een gewone donderslag maar altijd als de schaduw van een donderslag of de echo van een donderslag. Soms een beetje vermoeiend, maar in het algemeen toch goed geschreven.

Maar toch, maar toch, maar toch. Er is iets vreemds aan de hand met deze Schaduw van de Wind. Als je vergelijkbare romans leest (avontuurlijke romans waarin de hoofdpersonen op zoek gaan iets of iemand) valt op dat het uiteindelijke doel zoveel hoger ligt dan hier. In die romans is de inzet een testament (The Quincunx), een moordenaar (De naam van de roos) een veilige konijnenhaven (Watership Down). Die inzet vormt dan het stipje aan de horizon waar je als lezer naartoe leest en wat er voor zorgt dat je bladzij na bladzij verder gaat.

De Schaduw van de Wind kent niet zo’n hoge inzet. De hoofdpersonages zijn op zoek naar, ehm, informatie over het leven van een schrijver. Waarom? Omdat die zo’n aardig boek heeft geschreven. Omdat ik een tamelijk trage lezer ben, iedere dag een hoofdstukje, vroeg ik me iedere dag weer af waarom onze helden toch alweer zulke risico’s namen. Om vervolgens te concluderen dat het nauwelijks ergens om ging.

Misschien dat Zafón de inzet zelf ook wat laag vond, want iets voorbij de helft confronteert hij de lezer dan wel met een stipje aan de horizon, een enorme stip zelfs. Op pagina 347 verzucht het hoofdpersonage onverwacht 'Binnen zeven dagen zou ik dood zijn'. Dat is nogal een mededeling, zeker gezien het vertelperspectief. Als je dan uiteindelijk leest waar het over gaat het personage was een minuutje klinisch dood voel je je een beetje bekocht. Ik tenminste wel.

Het is niet het enige literaire trucje dat Zafón gebruikt. De laatste pagina is ook al zo’n trucje, bedoeld om de boel weer netjes rond te krijgen. Door dit soort trucjes zie je te duidelijk de hand van de schrijver, alsof je niet alleen de marionetten ziet maar ook de speler. En dat haalt dat de kracht een beetje uit deze roman. Voor mij blijft daarom De Stad der Wonderen van Eduardo Mendoza hét boek over Barcelona. Hoe aardig deze Schaduw van de Wind verder ook is.

Mooi boek levendig verhaal, je kunt het goed visualiseren, jammer dat ik niet zo snel en lang achter elkaar kan lezen maar al met al vond ik het zeer de moeite waard en ik ga zeker meer van Zafon lezen

Een boek die zijn weerga niet kent. Het verhaal wordt verteld als een rit in een achtbaan en als je klaar bent wil je nog een keer. Absolutely brilliant!!

Heb dat ook. Was er vol overgave aan begonnen, maar het kon me niet bekoren om hem uit te lezen. Misschien ooit nog eens....

Van de boeken die ik in het Nederlands heb gelezen (en dat zijn er een hoop) vind ik dit boek denk ik het allérbeste. Prachtig verhaal, super schrijfstijl, machtig mooie personnages en inleefbaarheidsfactor om u tegen te zeggen. Steengoed.

wat een verhaal, wat een spanning, wat een sensatie!

Vond het zwaar tegenvallen. Voorspelbaar en schematisch. Mijns inziens geschreven voor de handel.

Wat een schitterend boek is dit, prachtig geschreven, super taalgebruik, een van de betere boeken/romans van de afgelopen 10 jaar zeker

Wat kan lezen toch heerlijk zijn. Niet alleen om de tijd te doden in de trein maar ook, en daar heeft dit boek op alle fronten aan voldaan, om je mee te nemen in een andere wereld. Door de opsomming van een wonderbaarlijk verhaal, vol vernuftige passages, vol humor, verdriet, liefde en genot.
Wat een verrassing dit boek. Ik kan niet anders dan deze de volle 5 sterren te geven en uit te spreken dat het eeuwig jammer is dat het lezen van dit meesterstuk al binnen 550 blz (3 weken met de trein naar Amsterdam) voorbij was.

Meteen beginnen met Het Spel van de Engel dan maar?

Ik heb veel positieve verhalen gehoord over dit boek, maar ik vond het zelf nogal tegenvallen.
Pas na 200 pagina's begon ik het pas echt leuk te vinden.
Het plot maakt veel goed, maar het is niet mijn favoriete boek.

Wel raad ik anderen aan het sowieso eens te lezen. Het boek is uniek en goed om op je boekenlijst te hebben staan;)

Het verhaal achter De schaduw van de Wind spreekt me enorm aan. Geen megaseller op voorhand, maar een langzaam steeds populaurder wordend boek wat als het ware stiekem de best seller lijsten in sluipt. Ik kom zelf uit de boekenbranche, dus toen ik las waar het boek over ging en ook nog eens de gemiddelde waardering hier zag, ging ik er eens lekker voor zitten.

Helaas gebeurde bij mij precies het tegenovergestelde als met het boek. Het begin is boeiend en je wordt enorm nieuwsgierig naar het vervolg. Dit zelfde vervolg zuigt je vervolgens per pagina steeds verder de ellende in. De ene vreselijkheid na de andere passeert de revue en de hoofdpersonen maken allemaal stuk voor stuk de grootste ellende mee. Dan bij toverslag komt in de epilogen opeens alles goed en probeert de Zafon ons toch nog met een goed gevoel het boek te laten wegleggen, nadat we eerst 530 pagina's ellende te lezen hebben gekregen. Dit werkte voor mij echt van geen kant en eerlijk gezegd vond ik dit echt een regelrechte afknapper ala de epiloog van de laatste Harry Potter.

Verder sprak de schrijfstijl me ook niet erg aan en moest ik regelmatig pagina's opnieuw lezen om de draad weer op te pakken, iets wat me zelden of nooit overkomt.
Het enige gedeelte waarbij me dit niet overkwam was de boeiende brief van Nuria aan Daniël.
Helaas gaat het me niet lukken hoger te geven dan ** en ben ik een illusie armer.

Ik vond de Schaduw van de wind een goed boek... Inderdaad een leuk boek om te hebben en na lange tijd ben ik er toch eens aan begonnen, ik heb het op vakantie op een dag of 3-4 uitgelezen... Best een goed boek vind ik; persoonlijk merkte ik wat gelijkenissen op met Kathedraal van de zee van Ildefonso Falcones (hoewel deze nog een stuk historischer is; dit boek is echter later geschreven dus heeft Falcones de boter een beetje bij Zafon gehaald)...
Het boek wist mij wel te verrassen, ik had schrik al te kunnen raden hoe het juist ineen zou zitten, maar ik was verkeerd... Ik ben erna in 'Het spel van de engel' begonnen en die kon mij toch een stuk minder bekoren...

wat heb ik moeten lachen om die Fermín, wat een prachtig personage heeft Zafon gecreëerd.

Dit is voor mij absoluut een hoogvlieger wat betreft spanning en verhaallijn. Vooral vanaf wanneer de ontknoping zijn start neemt was ik niet weg te slaan van het boek. Zafon heeft in de eerste helft van het boek een perfecte illustere wereld gecreëerd waarbij je, zoals eerder hier al gezegd, zelf op zoek gaat naar de ontknoping, maar de ontknoping zelf tartte dan toch nog alle verbeelding.
Een ware topper! Ook op het gebied van 'personagering', hierbij vooral knipogend naar Firmín .

Absolute topper, ik heb dit boek in één keer uitgelezen. Je wordt als lezer elke keer de verkeerde kant opgestuurd en het eind was voor mij een en al verbijstering. Gelukkig compenseert Fermin een beetje met zijn humor voor al het drama dat zich afspeelt in het boek.

Ik vond het 'beginnetje maken' een lastige.. Uiteindelijk uitgelezen maar niet bevredigend..
2.5

Geweldig boek, goed verhaal en erg mooi geschreven. En dat allemaal met een enorme liefde voor het Barcelona dat zucht onder het Franco regime. Vooral het hoofdstuk met de memoires van Nurai Monfort vond ik erg goed. Een moderne klassieker!