La Sombra del Viento - Carlos Ruiz Zafón (2001)

In de eerste plaats is La Sombra del Viento natuurlijk een, stilistisch bezien, werkelijk prachtig geschreven boek. Maar ook de sterke personages en het goed bedachtte plot dragen bij aan een geweldige genietbaarheid. Een prachtig opgezet, ouderwetse liefdestragedie, tegen een interessante achtergrond. Het wist mij in ieder geval van begin tot eind mee te slepen (hoewel ik over de laatste pagina's minder te spreken was, ook al kreeg ik van die allerlaatste pagina dan weer wel kippenvel).

Er zijn zo van die boeken waarvan je hoopt dat er nooit een einde aan komt. Boeken die zo boeiend zijn, dat ze je niet loslaten. De Schaduw van de Wind is daar een mooi voorbeeld van. De roman waarmee de Spaanse auteur Carlos Ruiz Zafón internationaal doorbrak, heeft het allemaal: knap geschreven, kleurrijke personages, boeiend tot de laatste bladzijde en een mooi evenwicht tussen humor, drama en romantiek.

Hoofdpersoon is Daniel Sempere. Op een dag neemt zijn vader hem mee naar het Kerkhof der Vergeten Boeken. Hij mag er een boek uitkiezen, adopteren als het ware. Op goed geluk kiest de jonge Daniel De Schaduw van de Wind van ene Julián Carax. En dat was achteraf gezien niet zo'n verstandige keuze. Daniel is zo onder de indruk van de roman, dat hij meer te weten wil komen van Carax. Het is het begin van een spannend avontuur, waarin zijn leven en dat van zijn vrienden op het spel staan.

De Schaduw van de Wind speelt zich af in Barcelona vlak na de Spaanse burgeroorlog en de Tweede Wereldoorlog. Franco regeert met harde hand het land. Het boek geeft een mooi beeld van hoe het was om op te groeien en te leven onder deze nietsontziende dictatuur. Maar Carlos Ruiz Zafón schreef ook een ode aan zijn geboortestad Barcelona. Een aanrader van formaat!

Hij koos het boek niet, het boek koos hem. In zekere zin was het voorbestemd.

Ben benieuwd, na de leuke bespreking van Martin Ross net, in De Wereld Draait Door...

Pff ik moet het boek nog wel even laten bezinken. voor nu 4*

Zo mooi en visueel doorspekt van humor en een prachtige thrillerachtige verhaallijn waarin schitterende personages de hoofdrol spelen. De eerste keer dat ik 5* geef en zonder twijfel!

Een schitterend boek. Aan het begin had ik nog wat moeite met de stortvloed aan beeldspraak en het bombastische taalgebruik, maar daar wende ik zeer snel aan. Verder was het nog wel eens lastig dat ik het boek niet in één keer heb kunnen uitlezen, dus wanneer ik het boek een week later pakte was ik een aantal personages weer vergeten enz.

Desondanks, de laatste pakweg 200 bladzijdes maakte zo'n ongelooflijke indruk op me dat ik er na het lezen nog een tijdje stil van was. Werkelijk waar prachtig.

4,5 *

ik heb hier dus echt geheel niets aan toe te voegen (Jeroen heeft een mooie review geplaatst). het maakt geheel niets uit dat het boek best dik is, het verhaal trekt je er gewoon doorheen. de personages zijn prachtig uitéén gezet, het achtergrond verhaal is ook heerlijk en Daniel zelf is een mooi poetisch mannetje. een dikke 4,5.

Heerlijk boek. Mijn moeder gaf mij dit boek en zei dat het wel wat voor mij was. Sterk bevooroordeeld begon ik aan dit boek te lezen(Meestal vind ik boeken van mijn moeder niks aan). In het begin moest ik best wel wennen aan de schrijf stijl van het boek. Als je er eenmaal aan gewent bent is het boek uit voordat je er erg in hebt. Zoals Jeroen al zei: "Er zijn zo van die boeken waarvan je hoopt dat er nooit een einde aan komt. Boeken die zo boeiend zijn, dat ze je niet loslaten. De Schaduw van de Wind is daar een mooi voorbeeld van."

Volledig mee akkoord vb ik kreeg kippevel toen de bevalling van Penelope beschreven werd

4,5

Persoonlijk vond ik dit boek zwaar tegenvallen. Toen ik het boek kocht, was ik vooral gebiologeerd door de inhoud. Het idee van een Kerkhof van Vergeten Boeken sprak erg tot de verbeelding. En, toegegeven, het boek las ook uitermate prettig.

Toch. Niet mooi dus. Wat mij stoorde was het uitweiden over volstrekt zinloze verhaalaspecten. Het karikaturale karakter van alle personages. Enkele onlogische wendingen (waarom werd die oude zwerver nu door de hoofdpersoon aangenomen als assistent...?).

Het idee is leuk, maar de uitwerking niet. De roman faalt wanneer ze wordt vergeleken met grootmeesters als Marquez en Saramago.

Van het begin tot het eind een prachtig boek. Alleen al de woorden: het kerkhof der vergeten boeken, maken dat het boek voor mij bij voorbaat al niet stuk kon...

Het boek begint erg sterk en het liederlijke taalgebruik is om van te smullen, maar voor mij waren de laatste 200 pagina's juist een soort van anticlimax. Vind dat er toch niet helemaal uit komt wat de hype en de eerste helft hadden beloofd. Laat ik eens 3 sterren geven.

Ikkan me alleen maar aansluiten bij de rest van de recensies. Het is een van de mooiste en beste boeken die ik gelezen heb.

Geweldig boek. Begint er sterk, is dan op de helft een pagina of 50 niet heel boeiend, om af te sluiten met een geweldige laatste 200 pagina's (vooral die memoires van Nuria waren geweldig, heb dat in één ruk uitgelezen.)
Vooralsnog 4,5*

"De dosis maakt het gif" is een bekend basisprincipe uit de toxicologie. Een discipline waar Zafon waarschijnlijk weinig kaas van heeft gegeten, gezien de manier waarop hij zijn eigen boek de das om doet.

Het is allemaal een beetje teveel. De Schaduw van de Wind is zo'n boek waarin op elke straathoek een tram op een 'tiende van een seconde' voorbijraast aan een even extravagant (toegegeven, Fermin heeft wel wat) als eendimensionaal personage, die zich juist spoedt naar de volgende plotwending en ondertussen minstens drie beeldschone vrouwen zoent. Bij wijze van spreken.

Jammer is het wel. Het boek begint zeer boeiend, is spannend en meeslepend maar sommige dingen pik ik als lezer gewoon niet. De ontknoping bijvoorbeeld: we laten onze hoofdpersoon zich in de baan van het schot werpen et voila, alle problemen zijn opgelost!

Ik had er simpelweg meer van verwacht dan de plezierige page-turner die De Schaduw van de Wind is. Goeie ingredienten, verkeerde dosering. 3*

Mooi boek, duurt toch wel even voordat je goed in het verhaal zit, zo'n 150 blz. Maar dan, wat een verhaal, wat een sfeer.

4*

Ik zat gelijk in het verhaal en ik kwam er niet meer uit totdat ik het uit had. Ik heb nog nooit een mooier boek gelezen. Sonny Boy komt er nog het dichtst bij in de buurt. Prachtig.

5* en tegen mijn gebruik in. In een keer naar de nummer 1 positie van mijn top 10!

Heerlijk boek, dat je volledig meesleept.

Het is enerzijds een boek om te lezen wanneer de zon schijnt, aan het zwembad en dergelijke, maar ook 's avonds in bed, lekker onder de dekens.

Er zaten wel enkele zwakkere momenten in, maar da's wel vrij normaal in een boek van rond de 500 pagina's. De spanning wordt opgebouwd en er zijn verschillende climaxen in, maar na zo'n climax is er altijd een 'dood' moment. Hierbij maakt Záfon van de gelegenheid gebruik om zijn poëtische schrijfkunsten boven te halen.

Ik heb er erg van genoten.

Na het lezen van de waslijst aan lofuitingen - zelfs van de kant van Joschka Fischer - op de eerste paar bladzijden van mijn exemplaar van "La Sombra del Viento", waren de verwachtingen bij ondergetekende hooggespannen.

Die lofuitingen deel ik niet helemaal. Het is zeker wel een mooi boek, maar ik vind het verhaal toch iets te conventioneel om het echt geweldig te vinden. Ruiz Zafón is wél een ambachtelijk verteller en weet ook goed tussen spannende en ontspannende momenten af te wisselen.

Het grappige personage Fermín is de belangrijkste hoofdpersoon van de luchtigere gedeeltes. Mijn favoriete serieuze passages zijn de flashbacks van Fernando Ramos en Jacinta Coronado, die erg sfeervol en aangrijpend zijn. Meer nog dan die van Nuria Monfort, vind ik eigenlijk.

Ruiz Zafon probeert heel zorgvuldig een mysterische sfeer te scheppen, door verschillende typische woorden constant opnieuw te gebruiken, maar dat is niet iets waar ik zomaar in trap.

Leuk is wel de liefdevolle beschrijving van de stad Barcelona tussen de regels door, ook al is dat iets dat ik al ken van Eduardo Mendoza's "La Ciudad de los Prodigios". Hier zijn nog een aantal mooie foto's van Barcelona uit de in het boek beschreven jaren te zien.

Ook de treffende omschrijving van de paranoïde tijd gedurende de Burgeroorlog en de daaropvolgende jaren is mooi, hoewel dat ook iets is dat in vele andere Spaanse romans terugkomt.

Concluderend: een professioneel geschreven 'mainstream'-boek, dat bij veel mensen zal aanslaan. Het boek lijkt me ook zeer goed verfilmbaar.

Dit was overigens het eerste boek, dat ik van begin tot eind in de originele taal Spaans heb gelezen. Vond ik een aardige prestatie van mijzelf

No hablo espagnol, dus ik hoop dat ik mijn mening over je bericht goed en duidelijk weergeef.
Bueno, bueno, bueno : aparejo reconocible.
Y si, lectura en espagnol virvir trabajo.
Dankjewel voor de mooie foto's!

Die snap ik niet helemaal

O haha ik dacht dat ik iets geschreven heb als: ja in het Spaans lezen is inderdaad een heel karwei ...
No hablo Espagnol hè?
Toch beter mijn oren open zetten als ik er weer 's ben.

Het boek wordt gebracht alsof het een literair werk is, terwijl het niet meer dan een thriller, ok, literaire thriller is. Wat op zich niet erg is, maar je gaat toch anders lezen wanneer je weet wat je in handen hebt.
Het leest lekker weg en is aan het begin erg intrigerend om vervolgens in cliches te vervallen van dertien in een dozijn en dan nog eens een tenenkrommende epiloog die volkomen overbodig was, en zelfs het boek nog verder omlaag haalt. Zafon kon geen afscheid nemen van zijn personages en hield teveel van ze waardoor de kracht, het mysterieuze aspect, die het boek in zich had, wat mij betreft teniet werd gedaan: niets wordt aan de verbeelding overgelaten. Gemiste kans.

Het is inderdaad een thriller. Maar daar heb ik persoonlijk geen probleem mee.
Het werk deed me echter heel sterk denken aan 'Het nieuwe leven' van Orhan Pamuk!
Een boek dat een leven verandert en waar een onwaarschijnlijk liefdesverhaal bijhoort!
Nee echt origineel vond ik het niet. De auteur geeft wel een schitterend beeld van het stadsbeeld en historiek van Barcelona!

woooooooooowwww!!!!!!!!!!

Hmmm, een dubbel gevoel na het dichtslaan van La Sombra del Viento. Enerzijds heb ik genoten tijdens het lezen ervan, bij vele vlagen was het echt spannend, soms grappig en een enkele keer zelfs ontroerend. De tragiek waar haast iedereen aan ten prooi valt, deed af en toe een beetje pijn. Daarnaast kon ik de taalkundige bombast waarvan Zafón zich bedient wel waarderen; wat dat aangaat trek ik enige uiterlijke opsmuk zeer goed.

Anderzijds was ik een beetje verbaasd over (of teleurgesteld in) de tweedimensionaliteit van enkele facetten van het boek. Zo wordt er een aantal ideeën op tafel geworpen die veelbelovend zijn, maar die vervolgens ijskoud worden opgeofferd aan het grote geheel en er dus als losse voetnootjes bij bungelen. Ook voelen sommige karakters die ten tonele verschijnen te karikaturaal cq. cliché aan om als echte mensen serieus genomen te kunnen worden. Me dunkt dat Zafón hier een beetje is doorgeschoten in het modelleren van zijn verhaal naar Shakespeariaanse standaarden.
Tot slot kon ook mij het einde niet geheel tevreden stellen en kwam het inderdaad, zoals iemand hier reeds opmerkte, over als een soort van anticlimax. Het was ook net iets teveel van het goede, dat kon zelfs het stilistische geweld niet meer rechtbreien. De allerlaatste zinnen vond ik dan wél weer erg mooi en passend.

Nu zou ik nog niet weten of dit boek een leven op lange termijn beschoren is. Het lezen zelf was een rush, maar ik merkte bij de onderbrekingen al lichtjes dat de gebeurtenissen en personen zich geenszins makkelijk buiten de kaders van het verhaal lieten tillen. En dat is toch waar literatuur toe in staat moet zijn. Toch kon ik het ook weer niet wegleggen, daarvoor was het te boeiend.

Voor nu een ambivalente 3,5* maar, al hangt het wel naar de 4*. Nog even over nadenken.

Tijd geleden dat ik dit boek gelezen heb.
Absoluut één van de beste boeken die ik gelezen heb.
Wellicht het beste van allemaal.
Wat een verhaal, toegegeven dat het soms wel ietwat lang duurt, maar het is uiteindelijk het uitlezen waard.
Schiterend gemaakt.

Dit was echt een prachtig boek voor mij.
De schrijfstijl van Carlos Ruiz Zafon is fantastisch.
Het blijft voor mij een typische Catalaanse Roman.
Ik heb hier ook het andere kortverhaal van Carlos Ruiz Zafon, en dat verhaal is ook prachtig.
Maar totaal anders. Het andere boek is Gaudi in Manhattan.

Het boek heeft bij mij wel wat losgemaakt en heeft me zeer hard geinspireerd zeker in het begin bij het boekenkerkhof. Elk boek vertelt een ander verhaal. Maar heeft ook een geschiedenis!

Afgelopen mei ben ik naar Barcelona geweest om daar een tocht te doen aan de hand van het boek. De tocht was prachtig, je gaat je dan veel meer inleven in het boek. Jammer genoeg had ik het boek niet helemaal gelezen omdat ik op een gegeven moment op een stuk kwam dat ik echt geen zin meer had om verder te lezen. Heel mooi boek hoor, maar af en toe wil de schrijver toch net wat te intellectueel overkomen.

Maar helaas bestond het Kerkhof der Vergeten boeken niet Wat had ik dat graag willen zien!