Een van de leukste boeken die ik vorig jaar las. In het korte voorwoord vat de schrijver eigenlijk al goed samen waar zijn boek over gaat, dat voorwoord begint zo:
Er is niets verkeerds aan nietsdoen. Het doel van dit boek is zowel de luiheid te loven als de westerse arbeidscultuur aan te vallen, die velen van ons demoraliseert, depressief maakt en tot slavernij veroordeelt.
Het boek is, als de uren in een etmaal, onderverdeeld in 24 hoofdstukken, ieder hoofdstuk staat voor een uur, beginnend bij 8 uur 's ochtends:
Opstaan is Moeilijk. Hierin wordt onder andere de wekker besproken, de aartsvijand van iedere luiaard. Ik vind het zelf als lanterfanter ook het meest onplezierige apparaat dat er ooit is uitgevonden. Op de bladblazer na dan. Na de wekker is het de beurt aan irritante ochtendreclames die ons overhalen tot actie. Get Up and Go! roepen de cornflakes vanaf de ontbijttafel. Mr. Kellog krijgt er vervolgens flink van langs.
De nietsnut is al sinds eeuwen de pineut. In vroegere tijden sloegen de gezaghebbers, kapitalisten en moraalridders je met de bijbel om de oren om je ervan te laten doordringen dat luie gewoontes niet deugen, de Industriële Revolutie deed er nog een flinke schep bovenop. De geschiedenis over de Luddites (Engeland, begin 19e eeuw) vond ik heel erg boeiend, een radicale groepering van textielarbeiders die de industriële vooruitgang als een bedreiging zag en 's nachts in de fabrieken de weefmachines vernielden. De regering maakte een einde aan de ongeregeldheden door de relschoppers op te pakken. Zij werden voor de rechter gebracht en alle 27 personen, waaronder een jongen van amper twaalf (!), werden als wreed voorbeeld geëxecuteerd.
De wereld is nog altijd in handen van de anti-nietsnutten. Neelie Smit-Kroes had het op tv laatst over: "Mijn motto is altijd geweest:
Bloed, zweet en geen tranen." En enige tijd geleden, naar aanleiding van het nieuwe kabinet, had Hugo de Jonge van het CDA het nog over 'Een fantastisch kabinet met alleen maar doeners!' Ik heb er nooit een seconde aan getwijfeld dat daar ook maar 1 denker bij zou zitten. Ik ben het volkomen eens met Midas Dekkers, die eens zei: "De wereld zou er veel beter uitzien als meer mensen de handen eens wat vaker in de mouwen zouden houden." Wat ik ook leuk vond in het boek is het stukje over Margaret Thatcher, die beweerde dat ze slechts vier tot vijf uur per nacht sliep. En dan zegt Hodgkinson:
Ze gebruikte dat feit om zichzelf voor te stellen als een hardwerkende zwoeger en om anderen zich schuldig te laten voelen, maar in feite sloeg haar chronische slaapgebrek waarschijnlijk bij aan haar desastreuze beleid.
Veel literaire verwijzingen naar opvallend veel van mijn lievelingsboeken: Confessions of an English Opium-Eater, The Wind in the Willows en in het laatste hoofdstuk nog een beknopte doch pientere analyse van Alice in Wonderland. Hodgkinson sluit af met het thema 'dagdromen', iets wat een lanterfanter heel graag doet natuurlijk. Ik moest hierbij denken aan de roman 'Terug naar Oegstgeest' van Jan Wolkers, aan een opmerking in zijn schoolrapport:
Jan gaat over naar klas 3. Hij moet daar wat minder zitten droomen. En kwam J.K. Rowling niet op het idee van Harry Potter toen ze in de trein zat te dagdromen en uit het raampje staarde?
Klein punt van kritiek: de schrijver maakt ergens een nogal misprijzende opmerking over hondenbezitters, maar vervolgens wijdt hij wel een heel hoofdstuk aan het genot van wandelen. Als er één ding is dat je met een hond kunt doen dan is het wel wandelen. Of je moet Martin Gaus heten, dan is het weer een heel ander verhaal. Over de kat, bij uitstek hét huisdier voor de luiaard, wordt met geen woord gerept.
Met dit geestige, kritische en interessante pleidooi steekt Hodgkinson de luiwammes een hart onder de riem. Er zit volgens de schrijver een revolutie aan te komen, en het is de plezierigste revolutie ooit... Nike heeft alvast voorzorgsmaatregelen getroffen en zijn slogan veranderd in:
Just Do It... Tomorrow