Duma Key - Stephen King (2008)

Ik vond het een aardig verhaal maar het einde vond ik erg onrealistish , Dat kan je natuurlijk verwachten van King, Ik vond dat ze Perse wel heel makkelijk versloegen
maar ik heb me er toch redelijk mee vermaakt dus toch nog 3 sterren.

Mijn eerste King, en een zeer goede ervaring. Zo goed, dat ik heb besloten om alles van hem te gaan lezen, van begin tot eind! Zal wel ff duren uiteraard.

8,9/10
4,5*

Het is lang geleden dat ik zo verdiept in een boek heb zitten lezen. Wat een geweldig verhaal. Het zegt genoeg dat ik binnen vier dagen door de ruim zeshonderd pagina's ben gevolgen: voor mijn doen is dat ongekend snel. Ik vind uitdrukkingen als 'ik kon het boek maar niet wegleggen' altijd wat leeg, maar bij Duma Key was dat wel degelijk van toepassing.

Inmiddels durf ik mijzelf ook wel fan te noemen van de 'nieuwe' Stephen King. Na zijn auto-ongeluk zijn de boeken van King volgens velen kwalitatief minder. Dat zou goed kunnen, maar de boeken die ik sindsdien heb gelezen, doen niets onder voor de 'oude' King. "The Dark Tower VI: Song of Susannah" vond ik weliswaar de minste in de Dark Tower reeks, maar dat zegt meer over de reeks dan over de kwaliteit van dat deel. "Blaze", "Under the Dome" en "Full Dark, No Stars" zijn in mijn ogen ijzersterk. Slechts "Cell" vond ik enigszins teleurstellend, maar alleszins vermakelijk.
Ook "Duma Key" plaats ik in het rijtje van ijzersterke boeken. Dit is King op zijn best. De personages zijn geweldig, de sfeer is fantastisch en langzaam maar zeker kruipt de horror in het verhaal. Combineer dat met een geweldige schrijfstijl en je hebt een prachtig boek in handen.

Edgar Freemantle is de persoon waar alles om draait. Op zijn vijftigste verongelukte hij bijna op zijn werk, maar hij overleefde het ternauwernood. Nou ja, overleefde: hij verloor zijn rechterarm en zijn huwelijk. Eigenlijk verloor hij gewoon alles wat hij tot dan toe had opgebouwd.
Edgar valt in een zwart gat en ziet zelfmoord als een reële optie. Zijn psychiater weet hem op andere gedachten te brengen: hij moedigt Edgar aan om zijn oude liefde (het schilderen) op te pakken. Edgar doet dit en verhuist daarnaast ook nog naar een van de Florida Keys: hij kiest een huis op Duma Key (of kiest het huis hem?) om daar een tweede leven op te bouwen.
Met pijn in de heup en met fantoompijn in zijn rechterarm probeert Edgar zo goed en zo kwaad als het kan een nieuw leven op te bouwen. Helemaal alleen doet hij dat niet, gedurende het verhaal komt hij voldoende mensen tegen die hem helpen en steunen bij zijn nieuwe leven en hobby.
Zijn hobby loopt echter nogal uit de hand. Zijn schilderijen hebben een soort magische kracht en roepen nog een andere kracht op: een kracht die al eeuwenoud is en wakker geschilderd wordt door Edgar.

Dit is het verhaal in een notendop, maar het draait om veel meer. De beginnende vriendschap tussen Edgar en Wireman wordt geweldig beschreven. Het ik-perspectief is een goede keuze van King geweest. Ook in dit boek wordt er weer voldoende aandacht geschonken aan de personages. Edgar en Wireman zijn de twee meest vooraanstaande, maar ook andere personages krijgen genoeg aandacht. Edgar en Wireman zijn in ieder geval twee personages King maakt ze erg sympathiek zonder glad te worden, de dialogen zijn vaak hilarisch (er zit sowieso ontzettend veel humor in dit verhaal, vooral in het begin) en hun vriendschap voelt puur aan.
Eigenlijk is het gehele verhaal wat aan de langdradige kant, maar ik houd daar van. De actie begint pas echt zo'n honderdvijftig pagina's voor het einde, maar wat zich daartussen afspeelt, heb ik ook met ontzettend veel plezier gelezen. Ik leefde ontzettend mee met Edgar. Zijn zoektocht naar een nieuw leven is interessant, maar ondertussen wel verweven met zijn oude leven: de relatie met zijn vrouw en dochters is nogal complex, maar interessant. Daarnaast zijn er nog wat achtergrondverhalen die absoluut de moeite waard zijn en als vanouds hint King op het einde van een hoofdstuk naar gebeurtenissen die gaan volgen.

Spanning is er zeker wel te vinden in de plot, maar speelt niet een heel prominente rol. De schilderijen van Edgar hebben dus een eeuwenoud kwaad gewekt en langzaam maar zeker ontdekt Edgar met zijn vrienden wat hij nou precies heeft losgemaakt. Zoals gezegd komt hier pas richting het einde echt wat vaart in, maar mijns inziens geeft dat niet: er gebeurt absoluut voldoende om te blijven boeien. Ook van de sfeerbeschrijvingen heb ik bijvoorbeeld genoten: het zomerse sfeertje van Duma Key kwam prima uit de verf.
Naar het einde toe komt de plot rondom Percy dus echt naar de voorgrond en King werkte dat zowaar nog uit in een heel aardig einde. Het was niet zo goed als de rest van het boek, maar gelukkig niet zwaar over de top. Het paste allemaal wel binnen de lijnen van het verhaal en ontspoorde geen moment. Ietwat rommelig is het allemaal wel, maar heel erg veel afbreuk aan het verhaal deed dat niet.

Duma Key is een typisch Stephen King boek: vriendschap, hoop en liefde staan centraal, maar langzaam maar zeker sluipt de horror onder de huid. De aaibare personages, geweldige sfeer en dito schrijfstijl maken dit verhaal weer tot een topper waar ik echt van genoten heb. Op het eind kwam King nog even met een twistje die mij met een leeg en zelfs enigszins verdrietig gevoel het boek liet dichtslaan. Dit geeft maar eens te meer aan dat het boek mij geraakt heeft en daarom ook recht heeft op de hoge score die het krijgt. Edgar en Wireman zijn voor mij twee memorabele personages.

* * * * ½

Langzaam opgebouwd maar zeer meeslepend verhaal, vaak haast poëtisch qua sfeer. King blijft een meesterlijke verteller en zuigt de lezer ook ditmaal compleet mee naar binnen. De geschepte sfeer op het eiland is zo knap neergezet dat het haast jammer is dat gaandeweg het horrorelement zijn intrede doet. Eén en ander wordt dan ook wat meer standaard en voorspelbaar, maar het blijft op de rails. Vooral de laatste paar bladzijden zijn prachtig.