The Wild Silence - Raynor Winn (2020)

De Wilde Stilte bestaat uit 4 delen. Deel 1; altijd het land. Raynor heeft de grootste moeite om zich weer aan te passen aan het normale leven, mede omdat zij een teruggetrokken karakter heeft. Zonder Moth is ze nauwelijks in staat tot het maken van contacten met andere mensen. Inmiddels wonen zij in een kerk ergens in graafschap Cornwall. Centraal staat in dit deel het overlijden van haar moeder wat onvermijdelijk veel flashbacks uit haar jeugd met zich meebrengt. Deel 2; duwt tegen de zee. Hier beschrijft zij hoe het Zoutpad tot stand kwam. Het was een verjaardagscadeau van Raynor voor Moth. Haar kinderen lazen het ook en op hun advies werd een uitgever ingeschakeld. Deel 3; voorbij de wilgen. Een fan van het Zoutpad biedt Moth en Raynor aan zijn boerderij te huren. De uitgever vraagt Raynor om het voorwoord te schrijven bij de heruitgave van één van haar favoriete boeken Copsford van Walter J.C. Murray, geschreven in 1948. Het vierde deel ; naar een begin, aan het eind. Een wandeltocht door een deel van IJsland. Als echte Engelsen wordt dit barre land flink onderschat. Het is een totaal ander boek dan het Zoutpad, maar zeker niet minder. Raynor Winn bewijst opnieuw dat zij een uitstekend schrijfster is.

Het maakt niet uit waar Raynor Winn over schrijft, alles is boeiend en zo mooi beschreven: het sterfbed van haar moeder, herinneringen aan haar jeugd en de eerste jaren met Moth, hun nieuwe avontuur op een vervallen boerderij, klimaatverandering, haar eerste ervaringen als optredend schrijver en tot slot een prachtige wandeltocht op IJsland.

The wild silence – Raynor Winn | Lalagè leest - lalageleest.nl

Prachtig hoe Ray en Moth zo liefdevol met elkaar omgaan. Ze overwinnen tegenslagen- te lezen in het vorige deel- en ook nú nemen ze uitdagende beslissingen. Moth laat zich niet kisten door zijn ziekte, en Ray stopt niet met uitdagingen aangaan ondanks haar lichtelijke sociale fobie. Ze is wél extra waakzaam voor mensen geworden, gezien ze eerder al hun bezittingen zijn kwijtgeraakt door een aantal valse mensen. Dit in combinatie met haar toch al angstige karakter wat betreft mensen slaagt ze toch in vele aspecten in het leven. Evenals Moth.

Ze schrijft haar eerste boek, inclusief de bijbehorende presentaties/signeersessies, gaan ze in zee met een man, om zijn land meer aan biodiversiteit terug te geven, en als laatste ondernemen ze een wandeltocht in IJsland. Daar wordt maar eens bevestigd wat ze al wisten: Moth knapt op door in beweging te blijven, en Ray komt in haar element gezien haar aversie jegens grote groepen mensen. Dit had ze al in haar jeugd, maar komt meer naar de oppervlakte, iets wat in het boek duidelijker verteld zal worden.

PS Moth slaagt òòk nog even voor zijn universiteit. Hoezo vechtmodus

Heb het boek in een paar dagen uitgelezen... Het is een mooi vervolg op Het Zoutpad. Het is duidelijk anders qua inhoud, maar je merkt dat de schrijfster een kei is in het meenemen van de lezer in haar eigen wereld. De kwetsbaarheid waarin zij zich opstelt doet zeer echt aan.

Ik miste wel wat details in het boek en sommige verhalen worden niet afgemaakt. Ook de vakantie naar IJsland vond ik niet echt in het verhaal passen. Maar ook hier sleepte de vertelstijl me erdoorheen en kon ik me steeds blijven inleven.

Dus 5 sterren.

Prachtig boek. Deze wordt overal beter gewaardeerd dan het Zoutpad, en ik dacht dat dit een 'selectiebias' was: vooral de mensen die het Zoutpad al goed waardeerden zullen deel 2 lezen, waardoor je automatisch een hogere waardering krijgt. Dit zal ongetwijfeld meespelen bij de hogere waardering, maar persoonlijk vind ik De Wilde Stilte ook echt nóg mooier dan deel 1.
Het is misschien minder gestructureerd, het zijn allemaal losse vlagen, in tegenstelling tot de grote wandeltocht van het vorige boek, maar dat maakt niet uit, want het is allemaal zo mooi geschreven. De liefde van de schrijfster voor de natuur voert de boventoon en de beschrijvingen van alles zijn werkelijk prachtig. De inhoud is ook erg mooi en inspirerend, Ray en Moth lijken me mooie mensen en het is inspirerend hoe ze alles blijven relativeren ondanks alle tegenslagen die ze hebben.
Meestal begin ik nooit zo snel aan een deel 2 na een deel 1, maar mocht er een deel 3 zijn zou ik daar ook nu meteen aan beginnen. De boeken van deze schrijfster smaken echt naar meer.

Wederom een mooi geschreven boek van Raynor Winn. Zelf heb ik meer genoten van ‘Het zoutpad’, toch vond ik dit boek zeker ook de moeite waard. Het koste me wel moeite om echt in dit boek te komen. Het eerste deel, dus het sterfbed van haar moeder was mooi beschreven, maar vond ik hier en daar wat taai. Eenmaal voorbij dat deel werd ik gegrepen door het boek, tot het laatste deel. Ook daarin vond ik het zo nu en dan taai en van de hak op de tak springen.

Toch wil ik bovenal aangeven dat ik super veel bewondering heb voor zowel Moth als Raynor. Moth die ondanks zijn ziekte een studie afrond, begint te werken op een vervallen boerderij en het wandelen weer oppakt. Raynor die een boek schrijft en ondanks haar lichtelijke sociale fobie presentaties en signeersessies geeft. De wegen die zij bewandelen zijn niet de makkelijkste, want laten we eerlijk zijn: veel mensen geven toch echt op als ze tegenslagen krijgen of angst voelen. Ook nu bestond hun pad uit twijfels en moeilijkheden, maar wederom wisten ze dat opgegeven geen optie was en ook dit keer kwamen ze er sterker uit.

De eerste 50 bladzijden maakten wel indruk op me: zeer gevarieerde en levendige schrijfstijl, serieuze psychologische inzichten en aanvoelen, kortom alles om zo een autobiografisch geschrift boeiend te maken. Na een tijd begon dat wel te vermoeien en geraakte ik flink geïrriteerd door wat me meer en meer een egotrip en mooischrijverij leek. Die titel alleen al... De meeste reacties op Boekmeter waren echter zo lovend, dat ik voor alle zekerheid mijn oordeel nog even opschortte en het boek een tweede kans, een tweede lezing gaf, maar dat veranderde mijn oordeel niet grondig. Ik ben nochtans een enthousiaste lange-afstandswandelaar geweest, dus daaraan ligt het niet.

Als je weet wat iemand beweegt kun je meebewegen ... Of niet

Uit 'De wilde stilte' van Raynor Winn blijkt opnieuw dat ze goed kan schrijven. Hoe komt het dan toch dat ik een ambivalent gevoel heb bij mijn mening. Qua vorm is het tweede boek van RW anders van opzet. Zoals eerder ouwesoeur al beschreef bestaat dit boek uit vier delen. Op zich zou dit voor mij geen probleem zijn echter vind ik de overgangen niet overal even geslaagd. Wel is het zo dat bijvoorbeeld het eerste deel Altijd het land heel goed weergeeft wat RW beweegt, uit haar jeugd herinneringen aan haar moeders sterfbed blijkt waar haar liefde voor de natuur vandaan komt. Ook wordt meer duidelijk met betrekking tot het karakter en het gedrag van deze vrouw. Ik moet zeggen dat ze me regelmatig heeft geïrriteerd. Met name waar het het omgaan met de ziekte van haar echtgenoot Moth betreft. Nu begrijp ik echt wel dat e.e.a. met rouw te maken heeft, het niet of moeilijk kunnen aanvaarden van lichamelijke achteruitgang van Moth, hem op enig moment te moeten verliezen. Als je weet wat iemand beweegt kun je meebewegen. Of niet... En dank u wel Moth als hij in de meerdere delen waar nodig grenzen stelt, of ronduit aangeeft dat Raynor wat hem betreft uit haar nek kletst.
Hoe het debuut van RW is ontstaan wordt in deel twee Duwt tegen de zee verteld. En hoewel haar motivatie het te schrijven m.i. mooi is, vond ik het derde deel Voorbij de wilgen boeiender. De combinatie van het leven in een oude vervallen boerderij, bijna een natuurproject op zich met bijvoorbeeld de muizenkolonie op zolder en alles wat verder leeft in en om dit huis op een woeste plek; het was voor mij bijna even fijn als het lezen van 'Het Zoutpad'. De overgang naar een wandeltocht door IJsland viel me aan de ene kant dan weer rauw op mijn dak, geen fijne overgang. Tegelijkertijd blijkt hier dat RW als geen ander over natuur en wandelen kan schrijven. Een redelijk waanzinnige tocht vond ik het wel, een week de tijd om de tocht door het barre gebied te volbrengen omdat anders de winter in zou vallen en het ondoenlijk zou zijn. Ik leef met name mee met Moth. Daarbij riepen de herhaalde filosofische bespiegelingen van RW op een bepaald moment eveneens mijn irritatie op: nu weet ik het wel.
Ik denk dat RW al met al voor mij tevéél in dit tweede boek heeft willen stoppen.
Evengoed zal ik haar derde boek t.z.t. gaan lezen. Ligt op de bibliotheek stapel. Gewoon meebewegen ...

3,5*