I Giorni dell'Abbandono - Elena Ferrante (2002)

Erg fijn boek, waarin Ferrante's heldere en tegelijk voortdenderende toon het verval (zowel mentaal als geestelijk) van de hoofdpersone goed weet te vangen; ik twijfel wel licht bij de keuze voor de verleden tijd, misschien was het geheel nog overrompelender geweest als er niet her en der analyserende terugblikken van achteraf inzaten die zo helder zijn dat je meteen weet dat het in elk geval niet slecht afloopt met het hoofdpersonage - maar die terugblikken zijn gelukkig summier, en misschien is iemand die zo tekeergaat op dat moment zelf ook niet in staat haar verhaal te vertellen. Verder, het enige echte smetje: het einde, voorspelbaar in zijn zoetsappigheid, en geheel niet nodig. Verder: een erg fijn boek, ik wil meer lezen van deze vrouw.

Haar laatste twee boeken zijn aan te bevelen!

Op een middag in april, vlak na het eten, kondigde mijn man aan dat hij bij me weg wilde.
De eerste zin van Dagen van verlating; je weet direct wat je kan verwachten. En inderdaad, wat volgt is Ferrantes waarheidsschrijven in de hoogste versnelling. Je zou het de vrouwelijke tegenhanger kunnen noemen van het werk van Jens Christian Grondahl. Maar Grondahl analyseert, peinst, meimert, terwijl Ferrante zich richt op de ervaring van het moment zelf. Hoe voelt het om na 15 jaar huwelijk verlaten te worden? Wat brengt het teweeg? Hoe reageren hoofd en lichaam? Niet zo goed als gehoopt in het geval van Olga, sterker nog, de 'frantumaglia' (warboel) van het bestaan dringt zich op tot de rand van de waanzin. Daarbij moet ik wel zeggen dat het misschien net iets te ver doorgevoerd wordt door Ferrante. Vanaf de dag die in het boek zelf wordt aangeduid als het dieptepunt verliest de roman iets aan kracht. Teveel dingen vallen op hun plek en doen wat afbreuk aan de waarachtigheid in mijn ogen, en het einde hoort daar ook bij zoals thomzi50 al aangaf. Voor de eerste helft 4*, ik heb dit werkelijk verslonden, maar de tweede helft brengt me toch op 3,5*.