Zo, als Murnane dit jaar de Nobelprijs wint staat er in elk geval een stem op Boekmeter.
Ik vrees alleen niet de meest geschikte persoon te zijn om zijn schrijven te beoordelen. Een gebruiker als
...stilte... kan hier vermoedelijk meer mee.
De vlakte is een boek zonder traditionele personages of verhaal, waarmee op zich niks mis is, en focust zich op nauwkeurig beschrijven en de zinnen zelf. In een briefwisseling achterin stelt Murnane dat hij vooral gebruikmaakt van zelfstandig naamwoorden en werkwoorden, belang hecht aan de woordvolgorde en de herhaling van belangrijke substantieven, terwijl hij bijwoorden en in minder mate adjectieven vermijdt. Dit is op zich wel interessant, maar ik zou nóg een boek van hem moeten lezen om te zien of het echt wat toevoegt.
De vlakte leek mij in elk geval niet bijzonder mooi of sterk geschreven, hoewel het vanaf halverwege wel pakkend is.
Eén van mijn problemen met het boek is dat het een allegorisch karakter heeft. Het doet wat denken aan Coetzee, aan
De woestijn van de Tartaren en aan Samuel Beckett. Maar de vlaktebewoners die Munrane portretteert, waarbij de vlakte wel eens voor de menselijke geest zou kunnen staan, zijn zo potsierlijk dat het bijna een kolderverhaal wordt. Het eeuwige navelstaren, verzonken in grootse illusies en overpeinzingen, deed me denken aan
Het boek der rusteloosheid, waarin de hoofdpersoon zich eveneens verre houdt van het leven zelf ten faveure van het exploreren van de geest. Ik hou wel van een beetje gefilosofeer, maar voor dit soort gedweep ben ik te pragmatisch.
Toch weet
De vlakte wel een bepaalde indruk over te brengen. Het is een bijzonder boek en ik kan me voorstellen dat anderen er als een blok voor zullen vallen. Voor mij zijn er in elk geval genoeg aanknopingspunten om nog eens een tweede, iets latere werk van Murnane op te zoeken.