menu

Prejudential: Black America and the Presidents - Margaret Kimberley (2020)

mijn stem
4,50 (1)
1 stem

Engels
Politiek / Historisch

200 pagina's
Eerste druk: Steerforth, Lebanon (Verenigde Staten)

‘Prejudential’ is een beknopte verkenning van de relatie die Noord-Amerika met het begrip ras en met zijn zwarte burgers heeft, zoals beschouwd door de lens van de presidenten die worden gekozen om al hun mensen te vertegenwoordigen en te regeren. Gedurende de geschiedenis van de Verenigde Staten worden talloze presidenten herinnerd als slavenhouders, fanatici en aanzetters tot racistisch geweld maar zijn anderen, waarvan over het algemeen wordt gesteld dat ze meer sympathiek staan tegenover de benarde situatie en de belangen van de zwarte Noord-Amerikaanse bevolking, echt veel beter? Presidenten zoals Lincoln, Roosevelt en Clinton? En hoe zit het met alle presidenten, waarvan de interacties met - en de impact op - het leven van dat deel van de bevolking nauwelijks ter sprake komt? In de loop van 45 hoofdstukken, één voor elke president, onderzoekt Kimberley de toestand van de zwarte bevolking via de opvattingen en acties van de hoogste gekozen functionarissen van de Verenigde Staten. Dit boek is niet bedoeld als een definitief onderzoek van het onderwerp, maar eerder als een informatieve en boeiende gids die de verdiensten en vooral de tekortkomingen illustreert van zelfs die presidenten, die inzake raciale kwesties als progressiever worden beschouwd dan hun tijdgenoten. Door de schijnwerper te zetten op een aspect van de Noord-Amerikaanse geschiedenis dat grotendeels over het hoofd wordt gezien, beoogt ‘Prejudential’ het bewustzijn te vergroten op een manier die discussie en begrip vergemakkelijkt.

zoeken in:
avatar van Sol1
4,5
Sol1 (moderator)
Verre Van Vleiend Voor de Verenigde Staten.

Margaret Kimberley verdeelt haar boek in zes perioden: ‘The Founding Fathers’ (1789-1825), ‘Pre-Civil War’ (1826-1861), ‘Reconstruction’ (1862-1901), ‘Early Twentieth Century’ (1902-1963), ‘Late Twentieth Century’ (1964-1989) en ‘Modern Day’ (1990-2019), waarin alle 45 Amerikaanse presidenten langskomen. En niet alleen zij, maar ook een aantal verrassingen.

De globale werkwijze van Margaret Kimberley is dat zij een korte persoonsbeschrijving van een president geeft, die president in zijn tijdvak plaatst, zijn omgang met derden schetst, zijn ambities en wat daarvan terecht is gekomen weergeeft, zijn wetgeving beoordeelt; en dat alles voornamelijk in relatie tot de zwarte bevolking.

Kunst daarbij is uiteraard te voorkomen dat een presidentiële handeling, die negatief voor de zwarte bevolking uitvalt, bij voorbaat als racistisch wordt bestempeld: politici en hun ambtenaren zijn immers doorgaans nogal opportunistisch ingesteld en het is ook niet ongebruikelijk dat bijvoorbeeld hun woordbreuk of loze beloften de blanke bevolking treffen. Het ziet er naar uit dat Margaret Kimberley deze valkuil grotendeels heeft weten te voorkomen.

Om een paar voorbeelden van de weergegeven feiten aan te halen van de in West-Europa bekendere presidenten.

Van de 26e president Theodore Roosevelt (1901-1909) wordt aangegeven dat hij openlijk racistisch was. Zijn opvattingen werden door de meeste blanken gedeeld. Nogal tegenstrijdig was zijn idee dat sommige leden van de zwarte bevolking wel degelijk boven zichzelf konden uitstijgen en nuttig zijn. Zijn idee om in dat kader Booker T. Washington in het Witte Huis uit te nodigen, leidde tot een rel in de pers en ophef in vooral de zuidelijke staten, waarbij beide mensen in het oog van een storm terechtkwamen.

Van de 37e president Richard M. Nixon (1969-1974), een Republikein, is bekend dat hij (onder andere als tegemoetkoming aan blanke racisten) terug wilde naar een systeem van ‘law and order’ in een periode, waarin blank Noord-Amerika genoeg leek te krijgen van de eisen tot een gelijkwaardige behandeling door de zwarte bevolking. Desondanks was het ook Nixon, die een kantoor oprichtte waardoor zwarte zakenmensen makkelijker overheidscontracten konden krijgen, terwijl diezelfde Nixon al in 1973 een gezondheidswetgeving voor ogen had die heel sterk leek op het veel latere Obamacare…

Ten tijde van de ambtsperiode van Nixon, vond er een verschuiving plaats waarbij de blanken uit vooral de zuidelijke staten door de democratische civiele rechtenbeweging wegliepen bij de Democratische Partij en overliepen naar de Republikeinen. Voor zwarte kiezers gold juist een omgekeerde overstap. De twee partijen leken hun kiezersbestand deels om te ruilen.

De 42e president Bill Clinton (1993-2001) kreeg oorspronkelijk veel waardering van de zwarte bevolking omdat hij een Democraat is. Daarbij wist hij de media goed te bespelen. Margaret Kimberley beschrijft echter een aantal voorbeelden, waarin Bill Clinton onder andere voor plat electoraal gewin wel heel erg negatieve keuzes maakt.

In de visie van Margaret Kimberley komt de 44e president Barack Obama (2009-2017) er evenmin gunstig van af. Het verwijt hier is dat hij teveel een man van het midden is, zonder harde keuzes te maken waar dat nodig is. Daarnaast was hij actief bij oorlogen betrokken, ondanks het beeld dat in sommige media werd geschetst.

Aan het adres van de 45e president Donald Trump (2017-….) maakt Margaret Kimberley een aantal duidelijke, herkenbare en niet geheel onverwachte verwijten. Haar stelling is echter wel dat, hoezeer Trump ook een buitenbeentje lijkt, hij in een aantal opzichten wel degelijk voortborduurt op de voorafgaande traditie van 44 andere presidenten. Groffer, slechter geïnformeerd, openlijker…; dat wel. In haar woorden: “What was once a dark underbelly is now the very face of the US government”.

Het boek van Margaret Kimberley heeft de verdienste dat er in een heel kort bestek een vrij compleet beeld oprijst van het presidentschap en de daaraan verbonden raciale verhoudingen in de Verenigde Staten sinds 1789. Tien pagina’s met noten achterin het boek geven de gelegenheid haar standpunten verder te onderzoeken of een dieper onderzoek naar de geschiedenis van de Verenigde Staten op dit punt te doen. Margaret Kimberley is een activist op het gebied van vrede en gerechtigheid, woonachtig in New York, en weet ondanks alles wat er naar boven komt de toon van haar boek toch vrij genuanceerd te houden.

avatar van Sol1
4,5
Sol1 (moderator)
psyche,

Naar aanleiding van je vraag in je privé berichtje: bij Barack Obama geeft Margaret Kimberly onder andere de volgende voorbeelden.

In zijn eerste campagne in 2008 sprak hij liefdevol over de Republikein Ronald Reagan, die een aantal openlijk racistische ideeën had, als een ‘transformatief persoon’. Op Father’s Day in een zwarte kerk bevestigde Barack Obama in een speech de mythe dat vaders teveel afwezig zouden zijn in zwarte gezinnen en hun verantwoordelijkheden niet zouden opnemen. In 2004 werd Obama tot lid van de senaat gekozen. In zijn speech tijdens de Democratische Conventie van dat jaar kwam hij tot de historisch onjuiste en absurde opmerking: “There is no white America, there is no black America”. Kennelijk als sussend bedoeld naar de blanke bevolking, als een politiek manifest dat er van zijn kant geen sprake zou zijn van een ‘zwarte politiek’.

Vandaar de conclusie in het eerste bericht hierboven dat hij teveel een man van het midden is, zonder harde keuzes te maken. Zoals de schrijfster het stelt: hij heeft zich gewoon gedragen zoals zijn Democratische voorgangers. Margaret Kimberley stelt ietwat cynisch dat de regels voor een serieuze presidentskandidaat ongeveer als volgt zijn: maak de rijke mensen niet boos, maak de blanke bevolking niet boos, laat niet blijken dat je de zwarte bevolking helpt want juist dat maakt blanken bozer dan wat dan ook. Het lijkt dat Barack Obama aan die regels gehoor heeft gegeven.

Zo was zijn oplossing voor de sociaal-economische crash in 2008, als laatste voorbeeld uit het betoog van de schrijfster, de financiële sector op borgtocht vrij te laten, zonder de miljoenen slachtoffers van overheidswege bij te springen.

avatar van psyche
psyche (crew)
Sol1

Ik heb net de laatste pagina gelezen van Becoming - Michelle Obama (2018)
en vroeg me af waar Barack Obama teveel een man van het midden is (geweest).
Ik ga nog nadenken over wat ik bij het boek van Michelle Obama zal schrijven, haar rol en positie zijn (natuurlijk) niet dezelfde als die van haar echtgenoot.
Dreams from My Father: A Story of Race and Inheritance - Barack Obama (1995) ligt klaar om opgepakt te worden, ik heb begrepen de voormalig president binnen niet al te lange tijd een nieuw boek zal publiceren. Met een groter doel dan ‘alleen’ het beschrijven van zijn verhaal. Ik ben benieuwd.
Dankjewel voor je toelichting.

avatar van eRCee
Ik vind die voorbeelden over Obama niet zo heel sterk eerlijk gezegd. Hij was wel teveel van het midden, werd ook daarheen gezogen door het krachtenveld van de Amerikaanse politiek volgens mij. Maar hij heeft consistent geprobeerd de de rol van de overheid op het leven van mensen positief te vergroten, iets wat ook zeker voor de zwarte bevolking gunstig zou zijn, met name op de langere termijn. Maar goed, we weten allemaal wat daarvan terecht is gekomen.
Merkwaardig genoeg is het juist het zwarte electoraat die Biden nu tot de tegenstrever van Trump heeft gemaakt in plaats van Sanders, die veel progressiever ideeën heeft voor achtergestelde groepen.

Overigens dacht ik, Sol1, dat die electorale switch tussen republikeinen en democraten al veel eerder had plaatsgevonden, begin 20e eeuw? Bijvoorbeeld Kennedy was toch al een democraat zoals we die nu kennen?

avatar van Sol1
4,5
Sol1 (moderator)
eRCee,

John F. Kennedy, de 35e president van 1961-1963, was inderdaad een Democraat. Hij had in zijn tijd nog steeds last van de Dixiecrats: zuidelijke Democraten, die sinds 1948 de rassenpolitiek van de zuidelijke staten wilden voortzetten. Door de Democratische partijlijn, waren die Dixiecrats vanaf 1952 niet meer in staat op te gaan voor de presidentsverkiezingen, maar hun invloed bleef.
Kennedy gaf daardoor ook te veel toe aan hun standpunten.

Doordat de Democratische partij toch een zekere loyaliteit wist te behouden tussen zuidelijke en noordelijke Democraten en onder invloed van de Civil Rights Movement (periode 1954-1968), begonnen blanke extremisten uit de zuidelijke staten zich steeds meer af te keren van de Democratische partij. Het zuiden werd daarmee de kern van de Republikeinse partij.

avatar van Sol1
4,5
Sol1 (moderator)
eRCee,

Die voorbeelden over Barack Obama zullen denk ik een sterkere betekenis hebben voor niet-blanken die midden in de Noord-Amerikaanse situatie leven.
Hij was teveel van het midden, inderdaad.

Margaret Kimberley stelt dat kritiek vanuit niet-blanke hoek op zijn persoon achterwege bleef in de euforie, die ontstond nadat hij tot eerste zwarte president was gekozen, en vanuit de angst dat blanke extremisten met die kritiek aan de haal zouden gaan voor hun eigen doeleinden.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:04 uur

geplaatst: vandaag om 11:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.