Tussen Zadie Smith en mij is het toch nog goed gekomen. Ik lees eigenlijk niet zo gek veel fictie met thema's over de huidige tijd, maar mits het niet prekerig is heeft dat toch wel een bepaalde meerwaarde. Dat is dus precies wat Smith goed kan. Ze toont zich een heuse chroniqueur van het heden (wat haar nog geen Victor Hugo maakt overigens, zoals NRC blijkbaar beweert).
De verhalen in deze bundel zijn behoorlijk divers. Soms is het sociale literatuur, dan weer experimenteel meta-proza, soms ook Black Mirror-achtige science fiction. De hoofdpersonages zijn vaak vrouw en van kleur, maar niet altijd. Vrij vaak hanteert Zadie Smith het principe dat je als lezer pas geleidelijk doorkrijgt wat er speelt, dit is niet altijd de beste keuze denk ik omdat je dan suspense verliest.
Ontzettend goed vond ik het verhaal Stemming, pal in het midden van de bundel. Deed mij denken aan Valeria Luiselli. Eigenlijk valt het niet na te vertellen. Pak het boek een keer op in de bibliotheek, ga ervoor zitten en lees dat verhaal. Ook Voor de koning aan het eind vond ik extra mooi en herkenbaar. Echte missers zitten er sowieso niet tussen in mijn ogen, hoewel sommige verhalen net iets te weinig punch bieden qua thematische uitwerking of verhaaltechniek.
Kers op de taart (of het taartje) is dan nog dat Zadie Smith een van haar verhalen onderbreekt met een email van een Jongere Ierse Schrijver aan een Oudere Ierse schrijver, luidend: Bij gebrek aan een academische achtergrond in 'creatief schrijven' heb ik het vermanende 'show don't tell' nooit precies begrepen, [...].
Hup Zadie!