Il Colibrí - Sandro Veronesi (2019)

Pfffff, hier kon ik echt helemaal niks mee. Alle sprongen in de tijd vond ik ontzettend gekunsteld overkomen, gaf me ook heel erg het idee dat de schrijver veel drukker met de vorm is geweest dan met de inhoud. Het hoofdpersonage, met wiens leven we in flarden kennis maken, komt totaal niet van de grond en dat zorgde ervoor dat werkelijk iedere zin me volledig koud liet. En dan wordt het einde ook nog eens ontzettend pathetisch, dat moest me eigenlijk natuurlijk tot tranen roeren, maar ik zat me vooral te ergeren en heb hier en daar wat pagina's overgeslagen omdat ik het niet meer aan kon. Hopelijk nu weer een leuk boek, want dit soort boeken moet je niet te vaak lezen.

Tja, lastig om te beoordelen.
De hoofdstukken zijn zeer verschillend, soms mooi en zelfs ontroerend tot ronduit gekunsteld.
De vertelvorm verspringt vaak. Dan weer in briefvorm, een enkele dialoog tot wat langere terugblikken van de verteller plus ook een WhatsApp gesprek of een opsomming van de inventaris van het ouderlijk huis. Vaak kleine stukjes, het langste hoofdstuk telt 19 pagina's. Daarbij de sprongen in de tijd tussen de hoofdstukken maken het lastig om in het verhaal te komen.
Wanneer de schrijver wat meer bladzijden uittrekt om het verhaal te vertellen, weet hij me te raken. De gedeelten over zijn relatie met gezinsleden of over de onnoembare zijn een genot om te lezen. Om vervolgens naar het einde van het boek toe wat teleurstellend in blik naar de toekomst te werpen . Marco Carrera maakt de nodige rampspoed mee, maar blijft haast onbewogen als een kolibrie.
Toch voert de schoonheid wat mij betreft de boventoon.