menu

The Citizen Kane Book - Pauline Kael, Herman J. Mankiewicz en Orson Welles (1971)

Alternatieve titel: The Citizen Kane Book: Including the Essay, Raising Kane & The Shooting Script

mijn stem
3,00 (1)
1 stem

Engels
Ideeƫnliteratuur / Kunst en Cultuur

488 pagina's
Eerste druk: Little, Brown and Company, Boston (Verenigde Staten)

'The Citizen Kane Book' bevat het essay 'Raising Kane' door Pauline Kael waarin ze de controverse rond het script van Citizen Kane (de film uit 1941 die geregisseerd werd door Orson Welles) bespreekt. Zo komt onder andere de stelling dat Welles veel meer krediet heeft gekregen dan dat hij verdiende voor zijn werk aan het script aan bod. Oorspronkelijk is het essay uitgekomen in 2 afleveringen van The New Yorker magazine maar het werd uiteindelijk in boekvorm uitgebracht als 'The Citizen Kane Book', samen met het volledige script van Welles en Herman J. Mankiewicz.

zoeken in:
avatar van metalfist
3,0
Citizen Kane wordt zowat algemeen geroemd als één van de beste films aller tijden, maar ik moet zeggen dat het kwartje indertijd niet viel. Een herziening deed echter alles op zijn plaats vallen en hoewel ik ander werk van Orson Welles nog sterker vind (Macbeth!), blijf ik wel een zwak hebben voor wat Welles als 24-jarige neerzette. In die mate zelfs dat ik flink wat leesmateriaal heb liggen rond Citizen Kane (en Welles in het bijzonder) waarvan deze The Citizen Kane Book er eentje is. Een combinatie van een essay dat ooit in The New Yorker verscheen en het shooting script van de film zelf.

En razend interessant, ware het niet dat je dit allemaal met een flinke - erg flinke - korrel zou moet nemen. Een beetje achtergrond is echter misschien wel nodig en daarbij moet je vooral in het achterhoofd houden dat Pauline Kael jarenlang filmcriticus voor The New Yorker was en daardoor blijkbaar kon ontsnappen aan de strikte fact checking policy van het magazine. Had ze wel haar bronnen moeten verantwoorden, dan had het een heel ander verhaal geweest want in de loop der jaren is Kael compleet door de mand gevallen. Zo was het regisseur Peter Bogdanovich (en goede vriend van Orson Welles, hetgeen hem ook niet helemaal objectief maakt) die ontdekte dat Kael weinig research zelf heeft gedaan maar gebruik maakte van het werk van Howard Suber. Die had voor zijn werk interviews gedaan met onder andere de secretaresse van Mankiewicz's (Rita Alexander) de weduwe van Mankiewicz (Sara Mankiewicz) filmeditor Robert Wise, de assistent van Welles (Richard Wilson) en Dorothy Comingore die in de film de rol van Susan Alexander Kane speelt.

Kael gaf hem de mogelijkheid om ook een essay voor het 30-jarig bestaan van de film te schrijven, maar aangezien Suber geen tijd had (en het ook een stom idee vond om allebei een essay te schrijven over hetzelfde onderwerp) besloot hij Kael zijn materiaal te geven in ruil voor een deel van het geld dat Kael van The New Yorker kreeg en zijn naam als co-auteur in het artikel. Kael besloot echter om a) die afspraak niet volledig na te komen en b) uit het materiaal van Suber enkel maar hetgeen te halen wat in haar eigen plaatje paste. Het resultaat zijn volstrekte leugens en een poging om het werk van Welles naar beneden te halen en het werk van Mankiewicz naar een hoger niveau te brengen. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat er sommige dingen niet overdreven zijn (Welles heeft inderdaad een arrogant kantje), haalt Kael op deze manier haar werk volledig onderuit. In de jaren die erop volgden kwam er meer en meer bewijs naar boven dat ze bepaalde roddels voor waar heeft aangenomen, ontkenden sommige getuigen dat ze ooit met haar hebben gesproken en blijkt ze volledig de kant van Mankiewicz te hebben gekozen waardoor Welles zelf nooit is geïnterviewd maar ook mensen die de pro-Mankiewicz getuigenissen tegenspraken compleet genegeerd werden.

Het resultaat? Een eerbetoon aan Kael uit 2011 genaamd The Age of Movies: Selected Writings of Pauline Kael bevat haar meest besproken essay niet.. De schade aan de reputatie van Welles was niet te onderschatten en hoewel er in de loop der jaren vele rechtzettingen zijn uitgebracht, had geen enkele de impact die het essay van Kael wel had. Welles was naar het schijnt serieus geïrriteerd hierdoor maar langs de andere kant had hij ook nog wel een voordeel aan het succes van het essay. Het werd namelijk in boekvorm uitgebracht met het shooting script (waar zowel Welles en Mankiewicz werden gecrediteerd, het gerucht gaat zelfs dat het Welles zelf was die erop stond dat Mankiewicz als eerste werd gecrediteerd) waardoor Welles ook een centje kreeg voor elk verkocht exemplaar.. De man kon op bepaalde momenten in zijn carrière het geld goed gebruiken dus het is een mes dat aan twee kanten heeft gesneden. Ondertussen zijn alle personen overleden (Welles in 1985, Mankiewicz in 1953 en Kael in 2001) dus enkel de erfgenamen hebben er nu nog profijt van.

En wat vind Metalfist er nu uiteindelijk van? Hij weet het niet goed. Kael brengt een aantal interessante punten en ik denk dat de backlash die ze heeft gekregen niet helemaal verdiend was, maar het feit blijft wel dat haar geloofwaardigheid compleet onderuit is gehaald. Daarvoor zou ik dit normaal gezien met 1.5* hebben 'beloond' maar aangezien dit is uitgebracht met het effectieve script (en de kwaliteit daarvan wel gewoon uitstekend is), wordt het dus 3*

3*

Gast
geplaatst: vandaag om 09:55 uur

geplaatst: vandaag om 09:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.