Condities - Thomas Heerma van Voss (2020)

Ik weet niet, geloof dat ik het sowieso niet zo heb op pluggen van welke vorm van kunst dan ook als item in een praatprogrammaatje. Echter in bredere zin zijn interviews met acteurs en musici wel vaak wat boeiender dan die met schrijvers, als het over hun eigen recente werk gaat, misschien omdat in deze kunstvormen het 'entertainen' meer ingebakken zit en ze dus beter passen in het format wat televisie biedt.

Jij denkt dat elke aandacht voor het boek goed is in de strijd tegen ontlezing, ik geloof dat niet zo en denk juist dat het met name op lange termijn misschien wel de positie van het boek steeds verder uitholt. Wat je overigens de laatste tijd meer ziet zijn lezers op televisie: dit begon volgens mij met aandacht voor een jongerenleesclub bij DWDD maar in De vooravond en Brommers op zee wordt dit voortgezet. Ik denk dat dit een prima ontwikkeling is.

Niet alle aandacht. Niet de aandacht van Femke Louise bijvoorbeeld, daardoor gaan er minder mensen lezen. Ik denk ook niet dat we de van Voss broertjes moeten dwingen met geweren in hun rug om te praten over hun boek bij Dit is M. Ik denk dat er wel meer aandacht mag komen. En dan niet dat dodelijk saaie VPRO boeken waarin de interviewer ontzettend kritisch is en nep en ik vind het altijd hele saaie en rare gesprekken.

Een schrijver is misschien wel eerder introvert dan een acteur maar een acteur mag eigenlijk vrij weinig dingen zeggen. Een acteur heeft ook niks boeiends te zeggen want een acteur moet zorgen dat hij weer werk krijgt en dat kan niet mocht je iets controversieels zeggen. Acteurs zeggen ook nooit iets boeiends eigenlijk. Want de acteur moet op zijn woorden letten.

Maar het proces van een auteur die praat over zijn boek en de stijl en structuur en alles daaromheen vind ik wel heel interessant. Maar misschien is het teveel een niche. Denk dat we het boek niet perse in een speciaal hoekje moeten stoppen maar moeten zien als iets wat voor iedereen beschikbaar moet zijn.

Natuurlijk, helemaal mee eens. Ik heb al eens geschreven dat literatuur de minst elitaire van alle kunsten is. Maar lezen is in zichzelf geen televisiegenieke daad en het boek geen televisiegeniek medium. Televisie is beeld en geluid, het boek is taal en reflectie (ik noem maar wat).

Volgens mij is het op sociale media wel in om te pronken met de boeken die je leest. Ik denk dat dit wel zoden aan de dijk zet tegen ontlezing. Pewdiepie is geloof ik ook een vrij fanatieke lezer.

Moeilijk te beoordelen boek. In vergelijking met zijn eerdere werk, in het bijzonder Stern, heeft dit boek nog sterkere kanten maar ook minder sterke kanten. Zo deel ik de mening van superfreak dat de verhaallijn met Jana weinig interessant is. Jana zelf komt op mij over als zo'n type dat vooral vol is van zichzelf en daarom graag vriendjes om zich heen verzamelt die haar adoreren. De hele romance is erg puberaal en voegt mijns inziens ook weinig toe. Femke daarentegen is wel sympathiek maar daarvan is het weer onduidelijk wat zij in Pek ziet. Dit is een relatie waar je op zich blij van wordt, maar die ik als lezer moeilijk kon geloven (net als Pek overigens maar dat had weer met andere zaken te maken). Dit zijn wel echt flinke minpunten maar er staat ook een hoop tegenover. En dan heb ik het over wat Theunis al noemde: dat van Voss er werkelijk in slaagt om je te laten meevoelen wat het is om met zo'n chronische ziekte om te gaan. Zeker naar het einde van het boek toe, grijpt dat ontzettend aan zonder dat het allemaal overdreven dramatisch gebracht wordt.
Daarmee laat dit boek - nog meer dan Stern - zien waar van Voss toe in staat is, maar is het over de gehele linie wel iets minder naar mijn mening.

Gelezen en goedgekeurd. In Condities krijgen we met Vincent Pek mijn favoriet soort personage: een gewone man die in een ongewone situatie terecht komt. De manier waarop deze door zijn dagen gaat, is wat mij betreft erg schetsend voor de moderne mens: zolang we ons maar bezig houden, voelen we ons relatief goed. Als je echter stilvalt, om een op het eerste zicht begrijpelijke reden, denk je te veel na, focus je op wat je niet kan en spiraal je naar beneden. Leuk om dit boek te lezen terwijl ik zelf immobiel in de zetel lig en ook de 'wat kan ik doen' blues heb (en soms ook de 'raak ik tijdig op het toilet' vibe, gelukkig niet in die mate van Pek).

Opbouw en toenemende spanning zijn zeker de sterke elementen van deze roman. Logisch dat het dus eerst wat trager gaat, maar dat stoort me niet. Zo rol je lekker in het verhaal. Na verloop van tijd keek ik echt uit naar de terugkeer van Jana, maar dat blijkt uiteindelijk niet te gebeuren. Jammer.

Aan het einde van de rit een erg positief gevoel over deze auteur en benieuwd naar andere werken. Dit allemaal dankzij het kwartaalboek, dus alweer een dank u Boekmeter!

4*