Datumloze Dagen - Jeroen Brouwers (2007)
mijn stem
3,94
(81)
81 stemmen
Nederlands
Sociaal
190 pagina's
Eerste druk: Atlas,
Amsterdam (Nederland)
In een monoloog kijkt de naamloze hoofdpersoon op zijn leven terug. Vanaf de eerste dag van zijn huwelijk voelt hij zich als een rat in de val. Tegen zijn wil wordt een zoon geboren. De zoon wenst later geen contact meer met hem te hebben. In veertig jaar ontmoeten zij elkaar maar een paar keer. Pas als de zoon stervende is, komen ze nader tot elkaar.
zoeken in:
0
geplaatst: 11 maart 2008, 09:57 uur
Een boek van het hoogste niveau. Stilistisch en inhoudelijk. Drama en grote emoties vieren hoogtij, maar met welke zin voor detail en poëzie! Er wordt gemijmerd over de tijd, het leven, de dood. Existentieel en esthetisch. Dit is literatuur die vloeit, ademt,... Organischer heb ik nooit eerder gelezen en toch is alles perfect gecomponeerd. Voor wie iets van klassieke muziek kent: Jeroen Brouwers is de Johannes Brahms van de Nederlandse letteren.
0
geplaatst: 11 maart 2008, 22:09 uur
Als Brouwers liefhebber helemaal over het hoofd gezien (shame on me)
Ga 'm deze week aanschaffen.
Ga 'm deze week aanschaffen.
1
geplaatst: 1 juli 2008, 13:46 uur
Wat een prachtig boek. Voltreffer.
Mooie verscheurde gevoelens of eerder gevoelens van verscheurdheid. Een verpletterend verdriet, bezwaard met schaamte.
En wat een verademing nog eens een waarachtig stilistisch hoogmeester te mogen lezen.
Ik wil in een boek wel eens een zin aanstrepen die ik ontroerend mooi, juist, treffend, origineel, raak et cetera vind. Wel, hier kon ik mijn potloodje maar beter meteen laten liggen want ik zou net zo goed de pagina's lang een streep kunnen trekken langs de indrukwekkende zinnen. Zinnen die toch over de kern van het verhaal/de gevoelens gaan en nooit vervallen in opdringerige koketterie. Heb 'm net na A.F.Th.'s (uitstekende) turf, medegenomineerd voor de Gouden Uil, gelezen en Brouwers boek raakt toch meer. In alle geval een aanrader.
P.S.: Heb meteen ook de Bocherini's Ritirata van Madrid aangeschaft.
Mooie verscheurde gevoelens of eerder gevoelens van verscheurdheid. Een verpletterend verdriet, bezwaard met schaamte.
En wat een verademing nog eens een waarachtig stilistisch hoogmeester te mogen lezen.
Ik wil in een boek wel eens een zin aanstrepen die ik ontroerend mooi, juist, treffend, origineel, raak et cetera vind. Wel, hier kon ik mijn potloodje maar beter meteen laten liggen want ik zou net zo goed de pagina's lang een streep kunnen trekken langs de indrukwekkende zinnen. Zinnen die toch over de kern van het verhaal/de gevoelens gaan en nooit vervallen in opdringerige koketterie. Heb 'm net na A.F.Th.'s (uitstekende) turf, medegenomineerd voor de Gouden Uil, gelezen en Brouwers boek raakt toch meer. In alle geval een aanrader.
P.S.: Heb meteen ook de Bocherini's Ritirata van Madrid aangeschaft.
0
geplaatst: 14 oktober 2008, 09:22 uur
Brouwers ben ik een beetje zat. Datumloze dagen voegt mijns inziens weinig toe, aan wat hij zelf geschreven heeft en trouwens ook in het algemeen. De fixatie op seks stond me hier tegen en daarnaast bedient de auteur zich ruimschoots van clichés. Stilistisch is het niet slecht maar zeker niet volmaakt. Ten slotte vond ik dat de overigens fraaie titel te vaak terugkomt in het verhaal maar zonder dat er een goede inhoudelijke lading aan wordt gegeven. Mijn laatste boek van Brouwers.
0
geplaatst: 14 oktober 2008, 14:00 uur
eRCee schreef:
Ten slotte vond ik dat de overigens fraaie titel te vaak terugkomt in het verhaal maar zonder dat er een goede inhoudelijke lading aan wordt gegeven. Mijn laatste boek van Brouwers.[/quote]
Ik vond het stilistisch wel heel indrukwekkend, maar we gaan hier natuurlijk geen welles-nietes spelletje van maken en het gaat dan ook vooral over smaak. Ik heb trouwens nog niet zo veel Van Brouwers gelezen, dus ik heb wel wat boeken te gaan.
Maar om terug te komen op die titel: die inhoudelijke lading is toch wel héél duidelijk. Dit is het verhaal van iemand die al bij al een vrij waardeloos leven lijdt en gebukt gaat onder een groot gevoel van nietigheid en machteloosheid. Een traumatisch eerste huwelijk zorgt ervoor dat de man opgescheept zit met het onvermogen iets van zijn leven te maken. Een even trieste 'loser' als Hofman uit Tirza, maar dan duizendmaal boeiender. Datumloos is gewoon betekenisloos, inhoudsloos en dat gevoel wordt heel sterk beargumenteerd en vertolkt door de uitermate gefrustreerde ik-figuur.
Bij mij geen zweem van ergernis bij het lezen van dit boek. De fixatie op seks is me totaal niet opgevallen. Geen gratuite tafereeltjes uit de pen van een gefrustreerde geilaard op jaren, wat mij betreft. Voor mij mogen er best nog wat Brouwersen de revue passeren. Maar ik sta dus ook nog wel wat achter…
0
geplaatst: 14 oktober 2008, 18:07 uur
stefan dias schreef:
Ik vond het stilistisch wel heel indrukwekkend, maar we gaan hier natuurlijk geen welles-nietes spelletje van maken en het gaat dan ook vooral over smaak.
Ik vond het stilistisch wel heel indrukwekkend, maar we gaan hier natuurlijk geen welles-nietes spelletje van maken en het gaat dan ook vooral over smaak.
Eén voorbeeldje, pagina 16: 'Keek me aan met die sprookjesogen waarvoor ik voor haar was gevallen [...]'. Die zin is toch verre van perfect. Zo vond ik het wel vaker wat stroef lopen.
Daar staat tegenover dat Brouwers soms ook kan uitpakken met erg goeie woordkeuze of een mooie metafoor (vrienden die hem ontvallen als dominostenen, staat me bijvoorbeeld bij).
Maar om terug te komen op die titel: die inhoudelijke lading is toch wel héél duidelijk.
Is duidelijk maar niet overtuigend. Het hoofdpersonage wordt slechts uitgewerkt als het gaat om de relatie met zijn zoon, van hoe hij zijn dagen slijt ben ik weinig te weten gekomen. Wat dat betreft geef ik juist de voorkeur aan Grunbergs Hofman, die ik beter uitgewerkt vind.
Daarbij is de titel ook zo wel duidelijk, dus als je hem als auteur gedurende het verhaal nog een aantal keer laat vallen moet je er op dat moment ook wat mee doen of er een nieuw perspectief aan geven.
gratuite tafereeltjes uit de pen van een gefrustreerde geilaard op jaren,
Je zegt het.
0
geplaatst: 16 oktober 2008, 09:44 uur
Oké, dat oude geilaard zijn gun ik hem wel want het komt bij niet over alsof hij wil choqueren.
Toch interesseert deze man mij meer dan Hofman. Bij Hofman wordt het gedrag bijna louter beschreven en kan hij weinig sympathie opwekken. Bij deze mislukkeling weet je wat er misgelopen is. Je weet wat er in hem omgaat en dat maakt het boeiender. Iets waar de man helemaal niet klaar voor was en buiten zijn wil om toch geschiedt, leidt uiteindelijk tot de mislukking van zijn leven. Het lijkt wel een tragedie, maar dan zonder drama (de aanleiding tenminste).
Het is ook wel duidelijk dat heel zijn (ontbrekende) relatie tot zijn verloren zoon als een schaduw over zijn leven hangt en daarom doet het er voor mij ook niet zo toe hoe hij de rest van zijn leven slijt. Dat lijkt er trouwens ook niet echt toe te doen voor de verteller zelf. Datumloze dagen…...
het énige wat ik wel niet goed begrijp: die cover! Toch een oude geilaard?
Toch interesseert deze man mij meer dan Hofman. Bij Hofman wordt het gedrag bijna louter beschreven en kan hij weinig sympathie opwekken. Bij deze mislukkeling weet je wat er misgelopen is. Je weet wat er in hem omgaat en dat maakt het boeiender. Iets waar de man helemaal niet klaar voor was en buiten zijn wil om toch geschiedt, leidt uiteindelijk tot de mislukking van zijn leven. Het lijkt wel een tragedie, maar dan zonder drama (de aanleiding tenminste).
Het is ook wel duidelijk dat heel zijn (ontbrekende) relatie tot zijn verloren zoon als een schaduw over zijn leven hangt en daarom doet het er voor mij ook niet zo toe hoe hij de rest van zijn leven slijt. Dat lijkt er trouwens ook niet echt toe te doen voor de verteller zelf. Datumloze dagen…...
het énige wat ik wel niet goed begrijp: die cover! Toch een oude geilaard?
0
geplaatst: 9 november 2008, 08:57 uur
Heel mooi enz. enz. maar wat voegt het allemaal toe aan Brouwers' verdere werk. Ik heb nu ook voor een hele tijd genoeg Brouwers gehad.
0
geplaatst: 12 december 2008, 20:26 uur
Ik sluit me aan bij erCee wat betreft het stilistische. Ook ik vond bepaalde zinnen absoluut niet lekker lopen, maar verder heb ik weinig te klagen.
Er gebeurt vrij weinig en de dialogen zijn schaars, maar het hoofdpersonage is boeiend genoeg om de verveling geen moment toe te laten slaan.
”Ik heb er toch niet om gevráágd geboren te worden! Ik zie mezelf ervoor aan daar dan spontaan hartelijk op te antwoorden: Ook toevallig! Laat mij nu ook niet om jouw geboorte hebben gevraagd. Van mij had je gerust geaborteerd mogen worden!”
Dat vind ik leuk – zoals diezelfde hoofdpersoon zou zeggen.
Veel van de tekst wordt gevuld met anekdotes, metaforen, vergelijkingen en meer van dat. Voorbeeldje:
“Rondjes lopend zoals de oorlogsmisdadiger Albert Speer, Hitlers lieveling, in het binnentuintje van de Spandaugevangenis in Berlijn, - twintig jaar lang rondjes lopen, zoals ik door dit bos, hij telde zijn voetstappen zoals ik bomen en berekende dat hij, al kwam hij niet uit dat schrale tuintje weg, driekwart van de wereld te voet had afgelegd.”
Of de verwijzing naar (het m.i. niet zo geweldige) Third Man:
“(…) Oostenrijkse kitschmuziek, waar nu een citer in meedeed, bekend van die film met Orson Welles in de riolen van deze Donaustad.
Zulke beschrijvingen zorgen ervoor dat het drama niet teveel de overhand krijgt en dat het boek niet stroef leest. Mijn algemene indruk is dan ook positief.
Er gebeurt vrij weinig en de dialogen zijn schaars, maar het hoofdpersonage is boeiend genoeg om de verveling geen moment toe te laten slaan.
”Ik heb er toch niet om gevráágd geboren te worden! Ik zie mezelf ervoor aan daar dan spontaan hartelijk op te antwoorden: Ook toevallig! Laat mij nu ook niet om jouw geboorte hebben gevraagd. Van mij had je gerust geaborteerd mogen worden!”
Dat vind ik leuk – zoals diezelfde hoofdpersoon zou zeggen.
Veel van de tekst wordt gevuld met anekdotes, metaforen, vergelijkingen en meer van dat. Voorbeeldje:
“Rondjes lopend zoals de oorlogsmisdadiger Albert Speer, Hitlers lieveling, in het binnentuintje van de Spandaugevangenis in Berlijn, - twintig jaar lang rondjes lopen, zoals ik door dit bos, hij telde zijn voetstappen zoals ik bomen en berekende dat hij, al kwam hij niet uit dat schrale tuintje weg, driekwart van de wereld te voet had afgelegd.”
Of de verwijzing naar (het m.i. niet zo geweldige) Third Man:
“(…) Oostenrijkse kitschmuziek, waar nu een citer in meedeed, bekend van die film met Orson Welles in de riolen van deze Donaustad.
Zulke beschrijvingen zorgen ervoor dat het drama niet teveel de overhand krijgt en dat het boek niet stroef leest. Mijn algemene indruk is dan ook positief.
0
geplaatst: 15 januari 2010, 20:43 uur
Sluit me eigenlik volledig aan bij eRCee en geef dan ook eveneens 2,5*. Het grootste manco vond ik de sortvloed aan 'als'-vergelijkingen, die ik in de meeste gevallen niet bepaald treffend vond, en bovendien de constante herhaling (een aanpassing van) de titel: alsof deze anders te ingewikkeld is voor de lezer om te begrijpen. Jammer.
0
geplaatst: 15 januari 2010, 23:44 uur
Beschamend lage scores voor een boek dat 'weerom' in de pers overladen werd met superlatieven. Hoe komt dit toch?
0
geplaatst: 16 januari 2010, 01:00 uur
liv2 schreef:
Beschamend lage scores voor een boek dat 'weerom' in de pers overladen werd met superlatieven. Hoe komt dit toch?
Beschamend lage scores voor een boek dat 'weerom' in de pers overladen werd met superlatieven. Hoe komt dit toch?
Ja, het is mij ook een raadsel waarom de pers dit boek overlaadt met superlatieven.
(Overigens vind ik sowieso dat 'de pers' wel eens wat kritischer zou mogen zijn op literatuur van eigen bodem. Maar daar is het is misschien wel een te klein wereldje voor.)
0
geplaatst: 16 januari 2010, 01:16 uur
Misschien te snel be(ver)oordeeld, maar, buiten stefan, treft het me wel dat er weinigen iets (positief) posten over dit boek(zie roro)..... raar, heel raar.
0
geplaatst: 17 januari 2010, 23:38 uur
eRCee schreef:
Ja, het is mij ook een raadsel waarom de pers dit boek overlaadt met superlatieven.
(Overigens vind ik sowieso dat 'de pers' wel eens wat kritischer zou mogen zijn op literatuur van eigen bodem. Maar daar is het is misschien wel een te klein wereldje voor.)
(quote)
Ja, het is mij ook een raadsel waarom de pers dit boek overlaadt met superlatieven.
(Overigens vind ik sowieso dat 'de pers' wel eens wat kritischer zou mogen zijn op literatuur van eigen bodem. Maar daar is het is misschien wel een te klein wereldje voor.)
Het enige raadsel voor mij is dat dat De Gouden Uil 2008 naar het het strontvervelende (en stilistisch irritante) 'het Grote Uitstel' van Marc Reuggenbrink ging.
Dan had dit boek over in de maag gesplitste en tegelijkertijd ontstolen vaderliefde wat mij betreft wel meer verdiend.
0
geplaatst: 28 februari 2011, 16:38 uur
Naar mijn smaak is het boek wat overladen en geforceerd, soms ten koste van de geloofwaardigheid, soms op het krampachtige af... De vergelijking met Brahms vind ik wel geslaagd...
0
geplaatst: 30 september 2011, 18:01 uur
Ik ben nu halverwege dit boek. Het heeft wel wat, maar maakt me niet nieuwsgierig naar wat volgen gaat. Dus waarschijnlijk ga ik niet meer van deze meneer lezen.
0
geplaatst: 21 oktober 2011, 13:39 uur
Ik ben op twee derde gestopt met dit boek, vind het echt niets.
0
geplaatst: 2 november 2011, 11:54 uur
Dinsdag 01 november 2011. De sterfscène uit 'Datumloze dagen' van Jeroen Brouwers is door de lezers van De Standaard en de luisteraars van Radio 1 verkozen tot beklijvendste sterfscène uit de wereldliteratuur.
Wereldliteratuur??? Weet men waarover men het heeft? Bovendien gaat het hier volgens mij trouwens meer om een moord- dan om een sterfscène. Dat maakt het op zich natuurlijk niet minder beklijvend, maar taal en toon zijn mij toch wat te gestileerd om me echt te raken. Ik vind het boek in zijn geheel mede daardoor tamelijk koud...
Wereldliteratuur??? Weet men waarover men het heeft? Bovendien gaat het hier volgens mij trouwens meer om een moord- dan om een sterfscène. Dat maakt het op zich natuurlijk niet minder beklijvend, maar taal en toon zijn mij toch wat te gestileerd om me echt te raken. Ik vind het boek in zijn geheel mede daardoor tamelijk koud...
0
geplaatst: 2 november 2011, 19:17 uur
Haha, dat soort verkiezingen wordt, waarschijnlijk puur door het gebrek aan enige literaire onderlegdheid van de kiezers, met het jaar ongeloofwaardiger zeg.
0
geplaatst: 3 november 2011, 13:15 uur
eRCee schreef:
Haha, dat soort verkiezingen wordt, waarschijnlijk puur door het gebrek aan enige literaire onderlegdheid van de kiezers, met het jaar ongeloofwaardiger zeg.
Haha, dat soort verkiezingen wordt, waarschijnlijk puur door het gebrek aan enige literaire onderlegdheid van de kiezers, met het jaar ongeloofwaardiger zeg.
Och kom, dit is gewoon een wat ludieke manier om literatuur onder de aandacht te brengen. (net zoals de R.I.P. 50 dat op StuBru ook deed voor muziek) Ik herinner mij dit boek ook niet echt omwille van die sterfscène hoor. En verkiezingen belonen nu eenmaal per definitie de populairste werken. Niet per se de beste.
0
geplaatst: 3 november 2011, 18:47 uur
Je kan het ludiek noemen, ik noem het belachelijk. Uit meer dan 200 jaar wereldliteratuur wordt de sterfscene van een nederlandstalig boek uit 2007 verkozen (een scene die ik me overigens nauwelijks kan herinneren). Onlangs gebeurde hetzelfde met een verkiezing tot 'de vrouw uit de wereldliteratuur', wat volgens de kiezers het hoofdpersonage uit de Milleniumtrilogie is. Als je dit soort uitslagen krijgt moet je je toch achter het hoofd krabben of zo'n verkiezing zinvol is. Noem het dan de meest beklijvende sterfscene uit de nederlandstalige literatuur van de laatste 10 jaar. Of, andersom, sluit boeken die afkomstig zijn uit het meest recente decennium uit. Op deze manier gaat het nergens over. Slechte verkiezing, niet meer doen.
0
geplaatst: 9 december 2015, 14:19 uur
Heb nu nog wat Brouwersen gelezen (Bittere Bloemen en Het Hout als meest recente) en ik geef toe dat het me soms ook een beetje begint tegen te steken. Alsof er iets te veel beverige gretigheid in zit.
0
geplaatst: 10 december 2015, 11:51 uur
Toen ik het boek las was ik ervan ondersteboven. Ik denk dat het thema van frustratie me wel aansprak en goed vertaald vond. ik quoteer mezelf even:
"Dit is het verhaal van iemand die al bij al een vrij waardeloos leven lijdt en gebukt gaat onder een groot gevoel van nietigheid en machteloosheid. Een traumatisch eerste huwelijk zorgt ervoor dat de man opgescheept zit met het onvermogen iets van zijn leven te maken."
Bij Murakami merk ik ook, dat er na een tijd een soort verzadiging optreedt. Ik vermoed dat wel meer hebt als je meer werk van één schrijver leest (geldt ook voor muzikanten en regisseurs trouwens). De timing van wat je dan eerst leest, speelt daarin wel rol. Zo vond ik mijn eerste Murakami 'Ten Zuiden van de grens, Ten Westen van de zon' een fantastische kennismaking en kort daarna 'De jacht op het schaap' wellicht mijn favoriet. Terwijl ik bij 'Norwegian Wood' toch een soort gewenning had en niet meer zo vol bewondering stond, hoewel het toch één van zijn populairste werken is.
Toen ik het boek dichtklapte vond ik het absoluut vijf volle sterren waard.
0
geplaatst: 29 april 2017, 14:51 uur
Dit knappe boek gelezen een paar jaar terug, wie dit 1,5 sterren geeft kan beter Harry Potter lezen.
1
geplaatst: 25 mei 2022, 07:57 uur
Naar aanleiding van zijn overlijden nog eens een boek van Jeroen Brouwers bovenaan de stapel gelegd. Tijdens het lezen van Datumloze Dagen kreeg ik meermaals het gevoel een grootmeester aan het werk te zien.
De mijmeringen van een man die richting het einde van zijn leven terugkijkt, is - mits goed uitgewerkt - altijd wel mijn favoriete vertelvorm. In dit werk neemt Brouwers zich de moeite niet om het hele leven van de naamloze figuur uit te werken, maar focust zich op de punten waar liefde en dood aan de oppervlakte komen.
Stilistisch kan ik het zeer smaken, met menig voorbeeld waar de woorden niet alleen perfect klinken maar ook mee het tempo van de zin vertragen. Dat her en der wat moeilijker bekkende dingen staan, neem ik er wel bij.
Absolute topscène en een meesterwerk in het show don't tell departement is wanneer Amber vraagt of ze bij haar opa mag gaan wonen en Mirjam meteen snauwt dat opa niet van kinderen houdt. De hele relatie tussen die twee mensen wordt in enkele regels tekst uitgediept en verrijkt. Prachtig!
4.5*
De mijmeringen van een man die richting het einde van zijn leven terugkijkt, is - mits goed uitgewerkt - altijd wel mijn favoriete vertelvorm. In dit werk neemt Brouwers zich de moeite niet om het hele leven van de naamloze figuur uit te werken, maar focust zich op de punten waar liefde en dood aan de oppervlakte komen.
Stilistisch kan ik het zeer smaken, met menig voorbeeld waar de woorden niet alleen perfect klinken maar ook mee het tempo van de zin vertragen. Dat her en der wat moeilijker bekkende dingen staan, neem ik er wel bij.
Absolute topscène en een meesterwerk in het show don't tell departement is wanneer Amber vraagt of ze bij haar opa mag gaan wonen en Mirjam meteen snauwt dat opa niet van kinderen houdt. De hele relatie tussen die twee mensen wordt in enkele regels tekst uitgediept en verrijkt. Prachtig!
4.5*
* denotes required fields.
* denotes required fields.