menu

Lost Children Archive - Valeria Luiselli (2019)

Alternatieve titel: Archief van Verloren Kinderen

mijn stem
3,83 (6)
6 stemmen

Engels
Sociaal / Psychologisch

400 pagina's
Eerste druk: Knopf, New York (Verenigde Staten)

Een gebroken huwelijk voorin de auto, een stel wijsneuzen op de achterbank, en continu David Bowies 'Space Oddity' op de speakers. In 'Archief van verloren kinderen' reist een Mexicaans-Amerikaans gezin van New York naar Arizona, op zoek naar oude verhalen, vergeten geruchten en de laatste geluiden van de Apachen. Maar dit is niet zomaar een road novel. Want terwijl het gezin naar het zuiden reist, trekken vanuit Centraal-Amerika tienduizenden kinderen zonder ouders richting de Amerikaanse grens, op zoek naar een beter leven. Wanneer de kinderen van het gezin verdwijnen, komen de twee verhaallijnen angstaanjagend dicht bij elkaar en lijken ze met elkaar verstrengeld te raken. Het is aan de lezer een uitgang uit dit spiegelpaleis te vinden.

zoeken in:
avatar van handsome_devil
4,0
Ik moet bekennen dat ik de eerste pak-'m-beet 75 pagina's regelmatig heb gedacht: is dit het nou? De beschrijving van het gezin was wel erg goed gedaan, hoor, maar ik vond het nergens echt bijzonder worden. Een vader die naar Arizona wil om echo's van de Apachen op te vangen, een moeder die druk bezig is met het terugvinden van twee verloren meisjes die de grens bij de Verenigde Staten over zijn gegaan, in de hoop herenigd te worden met hun moeder, en natuurlijk moet er dan op een gegeven moment een vergelijking getrokken worden tussen hoe Amerika destijds met de Apachen om is gegaan en hoe Amerika nu omgaat met Mexicaanse en Midden-Amerikaanse vluchtelingen. Tja, ik geloofde het allemaal wel.

Waar ik gaandeweg wel steeds meer sympathie voor kreeg waren de kinderen, hun opvoeding en de manier waarop de vrouwelijke verteller het naderende einde van haar relatie en het gezin uit de doeken doet. Luiselli beschrijft deze zaken zo ontzettend gewoontjes, zonder drama en juist daarom raakte het me.

Hoe verder ik in dit boek kwam, hoe meer ik me realiseerde dat ik met compleet verkeerde verwachtingen aan dit boek was begonnen. Ik had gelezen dat het over al die verloren kinderen ging die proberen de Verenigde Staten in te komen, op zoek naar hun moeder (of ander familielid). Ik verwachtte een vuist op tafel, een boek waarbij het verhaal duidelijk in dienst staat van de politieke visies van de auteur, een boek waarin Luiselli je op alle mogelijke manieren wil overtuigen van haar gelijk (dat ze wat mij betreft sowieso wel aan haar kant heeft).

Luiselli gaat in Lost Children Archive echter zo ontzettend veel zachtzinniger te werk. Ondanks de zware thematiek, voelt dit boek nergens zwaar aan. Het boek straalt daarentegen een enorme warmte uit, en de liefde waarmee Luiselli over het gezin en de verloren kinderen schrijft, is enorm fijn om je in onder te dompelen.

Het boek is niet die vuist op tafel die vooral het rationele deel van je wezen aanspreekt, maar dit is een boek dat me juist heel erg ontroerde in de kleine, simpele, alledaagse dingen en dat juist daarin haar punt maakt. Toen de kinderen eenmaal op eigen houtje op zoektocht gingen, was ik echt compleet invested in het hele verhaal en de laatste +/- 100 pagina's heb ik werkelijk verslonden.

Ook qua vertelstijl is het boek erg bijzonder. Het is allemaal niet bijster experimenteel (gelukkig), maar Luiselli verrast wel steeds met nieuwe manieren van vertellen. Die nieuwe manieren van vertellen zijn geen trucjes en voelen niet gekunsteld aan, maar staan heel erg in dienst van de inhoud van het verhaal en dit was voor mij wel zo'n geval waarbij vorm en inhoud elkaar versterkten.

Toen ik eenmaal mijn verwachtingen bijgesteld had, bleek dit een enorm rijk boek dat bij mij alle juiste snaren raakte. Indrukwekkend, ik kan niet anders zeggen.

avatar van eRCee
4,0
"Onmogelijk slim en vol schoonheid, gedrevenheid en inzicht." (Tommy Orange)

Archief van verloren kinderen is één van de beste kunstuitingen over de migratie-crisis die ik ken, zo niet dé beste. Maar door dit zo te zeggen loop je al het risico het belang van het boek te versmallen, terwijl de verdienste van Valeria Luiselli nu juist is dat ze zich allereerst een inventief romancier toont, die een gelaagde vorm creëert waarin het hoe en het wat elkaar continu versterken.

Een stukje vorm dan eerst. Het boek is een archief. Het documenteert onder meer een gezin dat langzaam uit elkaar valt. Het documenteert de gedachten van een vrouw, zelf documentairemaker (terwijl haar man documentalist is), over haar leven en haar relatie. Het documenteert ook de geschiedenis van de laatste stam van oorspronkelijke bewoners uit het zuidelijke grensgebied van de VS, de Apachen. En het documenteert het grotere verhaal van de migratiestroom vanuit midden-Amerika naar het noorden. Maar het documenteert tenslotte ook het persoonlijke, menselijke verhaal dat hier achter schuil gaat.

Dit documenteren verloopt op allerlei verschillende manieren. Eén daarvan is het expliciet benoemen van inspiratiebronnen bij verschillende overgangen in het boek, kernwoorden die van belang zijn of muziek, citaten. Een tweede zijn de polaroidfoto's achterin. Nog weer een andere zijn de intradiegetisch gelezen 'treurzangen' over een reis van zeven kinderen (wat qua sfeer erg doet denken aan de film La Jaula de Oro), die weer alluderen op teksten van o.a. Ezra Pound, T.S. Eliot en Joseph Conrad (lees hiervoor de verantwoording van de auteur, die zeer belezen is en ook oog heeft voor literatuur van buiten de VS, ik daag u uit om een andere schrijver uit de VS te vinden die het over Hrabal heeft). Maar het is eigenlijk teveel om op te noemen, en het proces van documenteren/archiveren is dan ook zelf een romanthema hier.

Archief van verloren kinderen heeft vele verdiensten, maar de belangrijkste zijn in mijn ogen de prachtige schets van het gezinsleven die het biedt en de integrale, meervoudige verbeelding van migratieproblematiek. Net als bij De gewichtlozen lijkt het boek compromisloos eerlijk en autobiografisch als het aankomt op het zijn van een moeder, maar of het dat ook is, dat blijft in het midden. De schijnbare eerlijkheid en authenticiteit deed me denken aan Max Frisch (naar wie behoudens een tussentitel 'Homo faber' niks in het boek expliciet verwijst), met name het boekje Montauk: "dit is een eerlijk boek lezer, en wat verzwijgt het en waarom?" Ook de broer-zus relatie, de één is tien en de ander vijf jaar oud, wordt prachtig neergezet. Als het gaat over het grotere thema, de literaire documentatie van hen die door de Westerse geschiedenis vertrapt zijn en worden, dan doet me dat denken aan Eduardo Galeano (en een beetje Alexijevitsj). Valeria Luiselli geeft als Mexicaans-Amerikaanse een stem aan de vernederden, zonder te preken, zonder zichzelf een te grote broek aan te meten als romanschrijver, maar wel met een oprechte en doffe woede.

Dit stuk is al aardig lang aan het worden maar naar mijn gevoel heb ik nog niet goed over kunnen brengen wat voor boek dit is en waarom het zo goed is. Dat zegt ook wel wat misschien. Onmogelijk slim, Tommy Orange zei het al. "Een baanbrekende, nieuwe klassieker" is de quote uit The New York Times die op de voorpagina prijkt en dat klopt. Je moet het echt zelf lezen om het te begrijpen.

avatar van donnie darko
4,5
eRCee schreef:
(quote)

Zou kunnen hoor. Ik ben niet zo geïnteresseerd in minutieus realisme. Het is juist wanneer dat wordt losgelaten dat literaire fictie de zeggingskracht krijgt die in het ervaringsverhaal vaak ontbreekt.
Ben benieuwd naar de je eindoordeel, het slot van het boek is zeker niet het minste van het geheel!


Ja ik ben ook helemaal overstag gegaan. Prachtig proza, schitterende stijl, ongelooflijk mooie eindhoofdstukken en inderdaad een schitterende schets van zowel het gezinsleven als de grensproblematiek.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:19 uur

geplaatst: vandaag om 21:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op BoekMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.